Wednesday, October 31, 2012

တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ မုန္တိုင္းထန္ကမ္းေျခ, အပိုင္း (၁၁)

ပီယာဘုိဒီ
စန္ကာလို
(ငါးရက္ေျမာက္ေန႔)


လက္ထဲကို မတ္ခြက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုင္ေျမႇာက္လိုက္မိသည္။ ဣေျႏၵမေဆာင္ႏိုင္ေတာ့။ ကမၻာေက်ာ္ေကာ္ဖီနံ႔ က ႏွာေခါင္းထဲ တန္း၀င္သြားသည္။ သြားရည္ယိုခ်င္စရာ။ တင္းထားသမွ် ခြန္အားေတြ ေကာ္ဖီေငြ႕ မ်ားႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာသြားေလၿပီလားမသိ။ ငါးရက္သာ ရွိေသး သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ ကိုင္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ တုန္ေနၿပီ။ မေသာက္ဘဲ ခြက္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ လက္ႏွင့္ပါးစပ္ က စိတ္ကူးကို လက္မခံၾကေတာ့။
သူ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ကို ေမွးစင္းလ်က္၊ သည္မ်က္လံုးမ်ားက အရာရာကို ထုိးေဖာက္ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေနသည့္အလား၊ ကၽြန္ေတာ္၏ အာရုံ လုံရုံကေလး ၀တ္ထားသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အႏူအရြဲ တစ္ေယာက္လို စိတ္မွာ ထင္လာ၏။

ေကာ္ဖီ ႏွစ္က်ိဳက္ေမာ့ၿပီး ခြက္ကို ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သြားသည့္အခန္းကို စစ္ေဆး သလို ေသေသခ်ာခ်ာ သူလိုက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထုိင္ၿမဲဆက္ထုိင္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ၿပီး ေတာင္းဆို သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သုံ႔ပန္းတစ္ေယာက္လို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ႏွင့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ပိုင္ ပိုင္နက္အတြင္း အတင္း၀င္ေရာက္ က်ဴးေက်ာ္ေနျခင္းကို အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ေျပာ ဆုိသည္။

သူက ေလေအးကေလးျဖင့္ အျခား သံရုံးသူ သံရုံးသားမ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ားအား ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ထားေၾကာင္း ေျပာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပင္ပအေျခအေနကို ေမးေတာ့ ...
"မထူးပါဘူး၊ ခါတုိင္းလိုပါပဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အစိုးရက ခ်ိန္ထားတယ္၊ ပစ္မယ္၊ ဘာညာ ဘညာနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေန တာေပါ့၊ သူ႔ေနာက္လိုက္ ႏိုင္ငံေတြကလဲ သံၿပိဳင္ေအာ္ၿပီး ၀ိုင္းကန္႔ကြက္ေနတာေပါ့"
သူေျပာသည့္ အတုိင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ တစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာထိေတာ့ ခရီးေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ဂ်က္ေလယာဥ္သံေတြ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။ နစ္မစ္ဇ္မွ တက္လာသည့္ တိုက္ေလယာဥ္သံေတြ၊ သူတို႔ က်ဥ္းထက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ တစ္ဖက္က ဖိအားကို သူတို႔ အေသအလဲ ခံေနရေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ ေျပာမည္ မဟုတ္။ အစားအစာ လာေကၽြးသည့္ ခ်ာတိတ္ မ်ားကိုပင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာရ အမိန္႔ထုတ္ထားသည္။

သူတို႔ တိုက္ကြက္ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္ဘ၀ကို ေတာင့္တသည့္ အခ်ိန္ မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တြင္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သည္ဘ၀မ်ိဳးကို အတင္းအက်ပ္ ဓားမိုး ၿပီး အပို႔ခံရေသာ အခါ လူ႔စိတ္ဓာတ္ ေျပာင္းသြားလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိခဲ့။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ အက်ဥ္းသား ဘ၀ အနိ႒ာရုံမ်ားကို ေတြးၿပီး ေၾကာက္စျပဳလာသည္။
ေၾသာ္ ... အင္ပါရုိ၊ အင္ပါရုိ၊ သူ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ခံႏိုင္ရည္ေတြ ေလ်ာ့က်လာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ ၏။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပ်က္ျပားလာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူ႔ႏႈတ္မွ သည္နာမည္ ထြက္လာျခင္း၊ စပိန္သံ ပါပါႏွင့္ ၿပံဳးရႊင္စြာ ထြက္ျခင္း မ်ိဳး။ ရူးသြပ္သြားမတတ္ ခံစားလိုက္ရ၏။

ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲကၾကြက္။ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ၾကြက္ေၾကာက္သည့္ ဇာတ္လမ္း။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုလိုက္ မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ယံုလိုက္မည္လဲ။ သည္မေကာင္းဆိုး၀ါးသည္ အရာရာကို တီထြင္ ႏိုင္သူပဲ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုယံုသည္။ အႏၱရာယ္ကို ခုမွ ပိုသေဘာေပါက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွသည္ သူငယ္သည္ ပါးနပ္လိမၼာ ရုံမက အလြန္႔အလြန္ ထက္ျမက္သူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ခြန္အားတစ္မ်ိဳး ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ နာရီပိုင္းေလာက္က သည္ခ်ာတိတ္ ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္ထံမွ သတင္း ႏိႈက္ယူႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ပစ္မိမည္။ ယခုမွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ လာျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အႏၱရာယ္ကို စိတ္ထဲက သိလာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္ကိုသာ အေစာင့္ခ် ထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ စိတ္ကိုပါ တစ္ရံမလပ္ အကဲခတ္ေနျခင္းပါတကား။ ေကာ္ဖီကို ထပ္ေမာ့လိုက္သည္။ သူ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆက္ေျပာသည္။

"ခင္ဗ်ားဟာ အလုပ္တာ၀န္အေပၚမွာ သိပ္သစၥာရွိတဲ့ လူပဲ၊ ခင္ဗ်ားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္ လံုး ေတာင္အေမရိကန္ တိုက္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို စိုက္လိုက္မတ္တတ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေတာ့ က်ဴးဘားေပါ့ေလ၊ အဲဒီလို လုပ္ရင္ လုပ္ရင္း အလုပ္ကလြဲၿပီး ဘာမွ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိ သလို ျဖစ္လာတယ္၊ အေပါင္းအသင္း မရွိဘူး၊ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ဆန္႔က်င္ေရး ကို အျပင္းအထန္ ေလ့လာတယ္၊ စာအုပ္ေတြ ေရးတယ္၊ အရင္းရွင္၀ါဒ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ခင္ဗ်ား စာအုပ္ေတြကို ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳၾကတယ္၊ သံတမန္ေလာကမွ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အရည္အေသြးလဲ တက္လာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခု ေျပာျပပါလား၊ ခင္ဗ်ား မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အိပ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ"
"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဆံပင္မဆုိးသလဲ၊ မင္းေနာက္ဆံုး မွန္ၾကည့္တာ ဘယ္တုန္းကလဲ၊ မင္း အၿမဲတမ္း မွန္ေဆာင္ ထား သလား"
သူ ခပ္ရႊင္ရႊင္ ၿပံဳးသည္။ သူ႔အေၾကာင္းသာ သိမထားလွ်င္ သူ႔ကို လူေခ်ာတစ္ေယာက္ဟု ျမင္မိမွာ မုခ်။

"ကၽြန္ေတာ္ ဆံပင္ဆိုးေလ့ မရွိပါဘူး၊ သံပရာသီး ညႇစ္ၿပီး ေနလွန္းတာေတာ့ လုပ္တယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မသိဘူးဗ် ... ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ဆံပင္ သိပ္သန္တာပဲလ
"ငါေျပာတာ မင္းနားလည္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ မင္း ဒီဆံပင္ႀကီးကို ထားတာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္တယ္ ထင္လို႔ေပါ့ဗ်ာ"
"မလိုက္ဘူးကြ၊ မိန္းမနဲ႔ တူေနတာေပါ့"
သူက ပခံုးတြန္႔ၿပီး ျပန္ေမးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းက ၿပံဳးလ်က္ပင္။
"ကၽြန္ေတာ့္ ကို စြဲမက္စရာ မေကာင္းဘူး ထင္လို႔လားဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာထဲ စိမ့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးထားသည့္ ေမးခြန္းႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေခါင္ သြားၿပီး ျဖစ္ပါ၏။

"မင္းဟာ သိပ္ရြံ႕စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္းမ်ိဳးပဲ၊ ကဲပါ အိပ္ခ်င္ၿပီ၊ ညဥ့္နက္ၿပီ"
သူက နာရီ ကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းကေလးတစ္ခု ထပ္ေမးပါရေစဦး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခင္ဗ်ား ၀ါရွင္တန္ ကို ျပန္တုိင္း ဒါးလက္စ္ ေလဆိပ္ကို ခဏခဏ သြားတယ္၊ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ သြားတယ္၊ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္ခရီးမွ မသြားဘဲ ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ စကားမေျပာဘဲ အ၀င္ခန္းမႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ တည္း ထုိင္တယ္၊ တစ္ခါတေလ ေကာ္ဖီေသာက္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါလဲ ဘီယာေသာက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကို တန္းျပန္ တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုေတသီေတြ အဲဒါကို အေျဖမထုတ္တတ္ ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ဘာလုပ္တာ လဲဟင္" သည္ေန႔ အဖို႔ ေနာက္ဆံုး ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေမးခြန္းတစ္ခု ယိုင္မသြားေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစား ထိန္းထား လိုက္ရ၏။ အတြင္းခန္းဆီ ေလွ်ာက္သြားရင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

"မင္းေမးခြန္းေတြက ပ်င္းစရာႀကီးေတြကြာ၊ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာကမွ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသးတယ္"
အခန္းတံခါး၀မွ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သ္ည။ စားပြဲေပၚလက္ေထာက္ၿပီး ေမးေစ့ကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ ေပၚတင္ ထားသည္။ မ်က္လံုးအစုံကို ေမွးစင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။
အခန္းထဲ သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ ထုံးနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္မိလိုက္၏။ သူရိပ္မိသြားၿပီလား၊ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူးေလ။ ငါ႕ေခါင္းထဲ ကို သူ၀င္ၾကည့္ႏိုင္လို႔လား။ သူကုလားထုိင္မွ အသံ ၾကားရ၏။ ၀င္မလာပါေစ နဲ႔ဟု က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းလို္က္မိသည္။ ခုလို အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ သူ႔ကုိ ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။
တံခါးေမာင္းခ်ၿပီး ေသာ့ခတ္သံ ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အသံ ၾကားရသည္။
"မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ သန္ဘက္ခါ၊ ဖိန္းႏႊဲခါေပါ့"

ေကာက္ရိုး ေမြ႕ရာေပၚသို႔ ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြ မလႈပ္ခ်င္ေတာ့။ အခန္းက်ဥ္း ကေလးထဲတြင္ ပူအိုက္လွသည္။ သို႔ေသာ္ ဒူးေဒါင္းကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေအးစက္ေန သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ပစ္မွတ္ထားၿပီး သူတို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းပါတကား။ ျဖစ္ႏိုင္ ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမရိကန္၏ သံမဏိအရွည္ဆံုး က်ဴးဘားေရးရာ ေလ့လာသူ မဟုတ္ပါလား။ စီအိုင္ေအကို အႀကံေပးရသည့္ က်ဴးဘား ဆုိင္ရာ ႏိုင္ငံေရး အႀကံေပး အရာရွိေလ။
ရုရွားေတြ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရသည့္သတင္းကို သူတို႔ဆီ ပို႔ေပးမည္မုခ်။ ပူစရာ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္႕ ဘက္က အရွင္းႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္အထိ သန္႔ရွင္းတယ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္သခင္ အသိဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ကာလ ၾကာရွည္ေနၿပီ။ ဤသည္ ကို ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာျပန္၏။ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြကို ငံု႔ၾကည့္ လုိက္သည္။ သန္႔ရွင္းမႈ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့။ သည္အခန္းတြင္ မည္မွ်ၾကာၾကာ ကၽြန္ေတာ္ ေနရဦးမွာလဲ။ တိရစာၦန္အစာ ကို စားေနရ၏။ မ်က္ႏွာသစ္ေရကလြဲၿပီး သုံးေရမရ ပံုးတစ္ပံုးထဲတြင္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔ရသည္။ သည္ပံုးျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ပက္လုိက္သည့္ ျမင္ကြင္းကို ျပန္ျမင္လုိက္၏။

သို႔ေသာ္ သူက မၿဖံဳသလို ေနသည္။ ဖမ္ဘိုနာ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္မည္ မုခ်။ ဤအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မႈမည္မဟုတ္။ ႂကြက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ခန္းတည္း ေနရ ျခင္း ထက္ ေသရသည္ ကမွ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ခံသာဦးမည္။
သည္ေန႔အေတြ႕အႀကဳံမ်ားမွ လူေရာစိတ္ပါ ထိခုိက္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္အတြင္း အျပင္းထန္ ဆံုး ခံစားခ်က္ မ်ား၊ ရွိသမွ် အင္အားေတြ ကုန္ခန္းသြားသလို ခံစားရ၏။ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ မနည္းႀကဳိးစား ထိန္းေနရ၏။
လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ က ကားေပါ့ဗ္ႏွင့္ ကက္စပါေရာဗ္ စစ္တုရင္ပြဲ အရွည္ႀကီးအေၾကာင္းစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည္။ သံုးဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္ပြဲကို စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည္။ ကက္စပါ ေရာ့ဗ္က ခံစစ္ကို ႀကဳိးႀကဳိး စားစား ကစားေန၏။ ကားေပါ့ဗ္ က ပံုေသနည္းမ်ားျဖင့္ ေအးစက္စြာ ကစား ေနသည္။ က်ားကြက္ေရႊ႕ပံု အေသးစိတ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းထဲတြင္ မေပၚ ေတာ့။

အင္ပါ႐ိုသည္ စစ္တုရင္ကစားျခင္း၌ ဝါသနာထံုသူ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက စြန္႔စားလြန္း သည္။ ကားေပါ့ဗ္ ႐ုပ္ပံုလႊာ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သူ႔ေနရာတြင္ အင္ပါ႐ိုအစား ဝင္ လာသည္။ စစ္တုရင္ ခံုတြင္ထုိင္၍ ႏွာေခါင္းကေလး႐ႈံ႕ကာ႐ႈံ႕ကာ အေလးအနက္ စဥ္းစားေနပံု၊ သူ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ပံု။
သံလြင္ဆီေရာင္ အသားညက္ညက္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ လွလွေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ပိုး သား လို ႏုညက္သည့္ သည္မ်က္ႏွာကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုတြင္ တစ္ရံတစ္ဆစ္ မွ် ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျခင္း မရွိခဲ့။ ကယ္လ္ဒီရြန္ဆိုသည့္ သတၱဝါ မည္သုိ႔ နားလည္ႏိုင္ပါမည္လဲ။ က်ဴးဘား ကို ထြက္မလာမီအထိ ကၽြန္ေတာ္ သည္ မည္သည့္ မိန္းကေလးႏွင့္မွ် မခ်စ္ဖူးခဲ့။ မလြန္က်ဴးခဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အင္ပါ႐ိုတုိ႔၏အခ်စ္ဇာတ္လမ္းသည္ အေပါစား အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ အေပါစား စကားလံုး မ်ားျဖင့္ သိမ္ဖ်င္းစြာ မေဆြးေႏြးႏုိင္ပါ။ လြမ္းေမာေအာက္ေမ့ဖြယ္ အျဖစ္ျဖင့္သာ ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္း ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သည္မွ်ပူေလာင္ အုိက္စပ္လွသည့္ အခန္း က်ဥ္းကေလး ထဲ တြင္ ေစာေစာပုိင္းက စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ား၏အရွိန္မေသေသးသျဖင့္ တစ္ကုိယ္လံုး ေအးစက္ေနဆဲ။ ဒါးလက္စ္ ေလယာဥ္ကြင္း အေၾကာင္း ကယ္လ္ဒီရြန္ အစေဖာ္ေတာ့ မနည္းဣေႁႏၵ ဆည္ထားလုိက္ရ သည္။

သူက သည္ကိစၥ ကို သာမန္ကိစၥျဖင့္ အမွတ္မထင္ ေမးေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ကို စူးစူးရွရွ စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ႐ံုးတင္ စစ္ေဆးခံရသည့္ ကေလးသူငယ္တစ္ေယာက္လို အရွက္ႀကီး ရွက္သြားသည္။ သည္ သတၱဝါတစ္ဦးသာ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္တံခါး၀သို႔ တြားသြား သတၱ၀ါတစ္ေကာင္လို ေရာက္လာၿပီး သည္ေမးခြန္းကို ေမးျခင္း ျဖစ္သည္။ အင္ပါရိုေသဆံုးၿပီးခ်ိန္ မွစ၍ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ရန္သူကို ျမင္ရျခင္း၊ အတိတ္ကို တူးေဖာ္ခံခဲ့ရျခင္း၊ ယင္းအတြက္ တစ္ဖက္က ေအာင္ပြဲတစ္ခလို ခံယူေနျခင္း။
စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ျပင္းထန္လြန္း၏။ ဘယ္သူမွ ေဖးကူလို႔ ရသည့္ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္၊ ဘယ္သူမွ ႏွစ္သိမ့္၍ ရသည့္ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္။ ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးႏွင့္မွ် အစားထုိး၍ ရမည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္က သည္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို လက္မခံ၊ ေခါင္းမာစြာ ျငင္းပယ္ေန၏။
သည္ျငင္းပယ္မႈ က ဒါးလက္စ္ေလဆိပ္သို႔ တြန္းပို႔ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ၾကာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ အားနည္းခ်က္ကုိ ျပန္ျမင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္လႊားဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သည္ကိစၥ တြင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ခုေတာ့ ေခါင္းထဲတြင္ သံသယေတြ၀င္ လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းတိုင္မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေျပးေနသည့္ တာေ၀းအေျပးသမားလို ျဖစ္ေနၿပီလား။

သည္အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွ ငါးရက္ ရွိခဲ့ၿပီ။ ႀကိဳးတုိက္ဟု ေခၚႏိုင္သည့္ အခန္းမ်ိဳး၊ ေက်ာထဲ စိမ့္သြားသည္။ ငရဲ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မည္။ ေျခေထာက္ေတြကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။ ေၾကး(ဂ်ီး)ေတြ ထူတက္ေနၿပီ။ ကိုယ္ေပၚ တြင္လည္း ေနရာ အႏွံ႔ ေရာက္ေနၿပီ။
သည္ေၾကးေညႇာ္ေတြ ကို စင္ေအာင္ ေရမခ်ိဳးရလွ်င္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။ အမွန္က ေမ့ထားႏိုင္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေမ့မထားႏိုင္။ ဒါကပင္လွ်င္ အားနည္းခ်က္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ သည္အက်င့္ကို ေရာ ကယ္လ္ဒီရြန္ ဘယ္ေလာက္ သိေနၿပီလဲ။

တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈ မလုပ္ႏိုင္၍ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ ေပေရ ညစ္ပတ္လာေလေလ ရွက္စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ က လႊမ္းမုိး လာေလေလ၊ ငါးရက္ရွိခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနရဦးမည္လဲ။
သံုးဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္ စစ္တုရင္ပြဲကို ျပန္ၿပီး အာရုံျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေဖာ္မရေတာ့။ ကယ္လ္ဒီရြန္ဆိုသည့္ ငနဲေကာ စစ္တုရင္ကစားသလား မသိ။ သူေျပာသည့္အတုိင္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အတြင္း ေရာက္လာပါ့မလား။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ခါးရွားဒင္းေအာင္ ၏ ခရီးသြားေဖာ္, အပိုင္း (၁၁)

ထိုေဒသ ထုိကာလ ထုိသူတုိ႔၏ဘဝ

ေခၚဘူဒဲ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ေနမင္း၏ ေရာင္ျခည္ကုိ မျမင္ရသည္မွာ လႏွင့္ခ်ီရွိၿပီ။ တိမ္သလႅာမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ ကုိ ဖံုးအုပ္ထားၿပီး မုိးစက္ကေလးမ်ားအျဖစ္ ဘ၀ေျပာင္းကာ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ေၾကြ က်ေနသည္။ မုိးသည္ အဆက္မျပတ္ ရြာခ်ေနေသာ္လည္း ''ရြာေသာ္လည္းမုိးမသည္း'' အစားထဲကျဖစ္၏။ မုိးေရဒလေဟာ သြန္ခ်လွ်င္ ခဏခ်င္း ကုန္ခမ္းသြားမည္စုိးသည့္အလား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဇိမ္ဆဲြ၍ ယုိက်ေန သည္။ ယေန႔ ၿမိဳ႕လမ္းမ်ားေပၚ လူသူ သြားလာမႈ ကင္းမဲ့ေနသည္။ ၿမိဳ႕သည္ ပကတိၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ နားအာရံုဆန္႔လုိက္လွ်င္ မနီးမေ၀း အိမ္မ်ားဆီမွ ရယ္ေမာသံေလးမ်ား၊ ၀ုိင္းဖဲြကတြတ္ထုိးသံေလးမ်ားၾကားရသည္။

သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ဘယ္သြား ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနၾကပါသနည္း။ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ၀န္ထမ္း မ်ား က အသိမိတ္ေဆြခ်င္း ၀ုိင္းဖဲြ႕ၾကမည္။ ယမကာ တတ္ႏုိင္လွ်င္ ယမကာ၀ုိင္းဖဲြ႕မည္။ ယမကာ မတတ္ ႏုိင္လွ်င္ မီးဖုိ ပတ္ကာ ၀ုိင္းထုိင္၍ ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ဆုပ္ လုပ္စားၾကမည္။
ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ဆုပ္ လုပ္စားသည့္ နည္းကလည္း ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းပါသည္။ မီးဖုိပတ္လည္ ၀ုိင္းထုိင္ ၾကမည္။ ပထမေျပာင္းဖူးေျခာက္ကုိ အေစ့ေခၽြၿပီး ဘယ္လက္၀ါးဆန္႔သေလာက္ ဆုပ္ကုိင္ထားပါ။ ညာလက္ ျဖင့္ အထူးျပဳလုပ္ ထားေသာ ၀ါးမီးညွပ္ကုိင္ထားပါ။ ၿပီးလွ်င္ မိမိေရွ႕တည့္တည့္ မီးဖုိထင္းေခ်ာင္းၾကား လက္၀ါးေလာက္ ျပာပူ ကုိ ညီေအာင္ မီးညွပ္ျဖင့္ညွိထားပါ။ ၿပီးလွ်င္ ေျပာင္းေစ့ ၂၀ လံုးခန္႔ အသာခ်ၿပး မီး အပူေပး ထားပါ။ ခဏၾကာလွ်င္ မီးညွပ္ဖ်ားျဖင့္ မီးဖုိအလယ္မွ ျပာပူညွပ္ယူၿပီး ေျပာင္းေစ့မ်ားေပၚ အုပ္လုိက္ ပါ။ ထုိအခါ မီးဖုိပတ္လည္ တုိက္ပဲြငယ္အလား၊ တေဖာင္းေဖာင္း ေပါက္ကဲြသံႏွင့္ အတူ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေပါက္ ေပါက္ဆုပ္ မ်ားခုန္ထြက္လာပါလိမ့္မည္။

ဤအခ်ိန္တြင္ လက္လ်င္ဖုိ႔ လုိသည္။ လ်င္ျမန္စြာ မီးညပ္ျဖင့္ ေကာက္ယူရမည္။ သုိ႔မဟုတ္ လွ်င္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ မ်ား မီးကၽြမ္းသြားမည္။ တခ်ိဳ႕ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္မ်ားက ေတာ့တစ္ဖက္သား ဧ၇ိယာသုိ႔ ခုန္ကူး တတ္ၿပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မီးဖုိအလယ္ ဗဟုိသုိ႔ ခုန္ခ်ၿပီး ခဏခ်င္း ျပာဘ၀သုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ကူးေျပာင္း သြားၾကသည္။
အကယ္၍ သင့္ေဘးတြင္ ကညာပ်ိဳရွိေန၍ သင္႕ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္သည္ သူမ၏ဧရိယာသုိ႔ ခုန္ထြက္သြားလွ်င္ ဒါငါ့ဟာဟု လ်င္ျမန္စြာ ညွပ္ယူၿပီး သူ၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ သူမ၏ တုန္႔ျပန္လာသည့္ အၿပံဳးသုိ႔မဟုတ္ စကားလံုးမ်ားသည္ သင့္အား ထုိတစ္ေန႔တာ၏ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈရရွိေစမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဤသုိ႔ ၀ုိင္းဖဲြ႕ ေပါက္ေပါက္ ဆုပ္လုပ္စားလွ်င္ လက္လည္းလႈပ္၊ ပါးစပ္လည္း လႈပ္၊ မီးလည္းလံုၿပီးသားျဖစ္၍ မည္မွ်ပင္ ခုိက္ခုိက္တုန္ပါေစ ခဏခ်င္း ေႏြးေထြးလာေစပါသည္။
ဂင္ရန္လီ သည္ ရံုးပိတ္ရက္ျဖစ္၍ အိမ္တြင္ေအာင္းေနသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးျမဴေတြ အုပ္ဆုိင္းေနသည္။ မွန္ျပဴတင္း တံခါးမအျပင္ဘက္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သိပ္သည္းလြန္းသည့္ ျမဴႏွင္းေတြေၾကာင့္ မည္သည့္အရာမွ် မျမင္ရ။

တစ္ေနကုန္ တစ္ေယာက္တည္းေနရ၍ ပ်င္းရိလာၿပီ။ သူသည္ မည္သူ႔အိမ္ ဘယ္သူ႔ထံ သြားလည္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု ဦးေႏွာက္ကစားလုိက္သည္။ ဟုတ္ၿပီ၊ သူ႔ဆီသြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ အေႏြးထည္၀တ္၊ ထီးေဆာင္း၍ ထြက္လာ၏။
အျပင္ထြက္ာကည့္ေတာ့ ေရွ႕တစ္လံေက်ာ္လွ်င္ ဘာမွ် မျမင္ရ။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကုိ ျဖဴညစ္ညစ္အရာေတြက လႊမ္းၿခံဳ ထားသည္။ အကယ္၍သာ ခုမွ ထုိေနရာ၌ ေရာက္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါက မည္သည့္ ဘက္သုိ႔ ေျခလွမ္းရမည္ကုိ ပင္ သိမည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ဂင္ရန္လီက မည္သည့္ဘက္တြင္ မည္သူ႔အိမ္ ရွိသည္ကုိ သိထားၿပီ။ ျမဴႏွင္း ဘယ္ေလာက္ထူပါေစ။ ျမဴႏွင္းတုိ႔၏ သေဘာမွာ မိမိေရြ႕လွ်င္ သူတုိ႔ေရႊ႕သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ၾကည့္ ဘာမွ မျမင္ရသည့္ေနရာသုိ႔ တုိးသြားရာ ေရွ႕တစ္လွမ္းေတာ့ျမင္ရၿပီ။
ဤသုိ႔ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္သြားရာ သူ႔အိမ္သုိ႔ ေရာက္သြား၏။ အိမ္သည္ တိတ္ဆိတ္၍ေန၏။ သူ ရွိမ်ားရွိေနပါ့ မလား ဟု ဂင္ရန္လီ ရင္ထိတ္ေနသည္။ အိမ္မႀကီးတံခါးအသာဖြင့္ၿပီး မီးဖုိေဆာင္ဘက္သြားရာ သူ႔အား မီးဖုိေဘးတြင္ ထုိင္ေနသည္ ကုိေတြ႕ရသည္။ ဟန္က်ၿပီ၊ ဂင္ရန္လီ၀င္လာသည္ကုိေတြ႕၍ သူက " လာ လာ ငါ့ညီ၊ ငါ့ညီလာတာ နဲ႔အေတာ္ပဲ" ဟုဆုိကာ မီးဖုိေဘးတစ္ေနရာ၌ ေနရာျပေပး၏။ သူ႔ေရွ႕မီးနားတြင္ကား ပုလင္း တစ္လံုးေထာင္ထားသည္။

" သိပ္ေအးတယ္ ငါ့ညီရယ္၊ ဒီေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ရေအာင္၊ ဒီမွာ ေအးလြန္းလုိ႔ မီးကင္ထားတယ္" ဟု ဆုိကာ ပုလင္း ကုိ ျပေလ၏။ အင္း ပုလင္းဟာ အရက္နဲ႔ တူပါရဲ႕၊ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ အရက္ကုိ မီးကင္ေသာက္ ရတယ္လုိ႔ ဟု စိတ္ထဲတြင္ ဘ၀င္မက်ျဖစ္ေန၏။ " ေအာက္အရပ္မွာေတာ့၊ အရက္ေသာက္ရင္ ေရခဲရွာရတယ္ မဟုတ္လား ငါ့ညီ ရဲ႕၊ ဒီမွာေတာ့ ေရခဲဖုိးသက္ သာတယ္ ဟီးဟီး" ဟု ရယ္ေလသည္။ သူ႔တပည့္သည္ သူတုိ႔ အား အျမည္းလုပ္ေပး၏။ ဟင္၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသားပါလား"အစ္ကုိႀကီး အဲဒါက ဘာအသားလဲ" ဟု အံ့ၾသစြာေမးေလ၏ ဤၿမိဳ႕၌ အသားစိမ္းစားရသည္မွာ အထူးအဆန္းတစ္ခုျဖစ္ သည္။ သံုးေလးလတစ္ႀကိမ္ အသားစား ရဖုိ႔မလြယ္၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိပါမွ၊ အိမ္သစ္တက္ရွိပါမွ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ ၀က္သား၊ ႏြားေနာက္သား စားရသည္။ ထုိပဲြမ်ားသည္ လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ႀကံဳဖုိ႔မလြယ္၊ ငါးဆုိ ရွားမွရွား။

မုိးတိမ္ကင္းစင္ေသာေန႔ မ်ားတြင္ ေခၚဘူဒဲၿမိဳ႕မွ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ငံု႔ၾကည့္လုိက္လွ်င္ "အင္မုိင္ခ" ျမစ္ကုိ ၿမိဳ႕၏ ေအာက္ခ်ိဳင့္ႏွစ္မုိင္ ခန္႔မွာ ျပာမိႈင္းမိႈင္းအေရာင္ျဖင့္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ကုိ ျမင္ရမည္။ ေသခ်ာ ဂရုစုိက္ နားေထာင္ ပါက ေရလံုးမ်ား ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ကမ္းပါးမ်ားကုိ ပြတ္တုိက္စီးဆင္းသံကုိ သဲ့သဲ့ၾကားရ မည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိျမစ္ မွ ငါး တစ္ႏွစ္ တစ္ႀကိမ္ မစားရပါ။ တခ်ိဳ႕ ကေလးမ်ား ငါး ပင္မျမင္ဖူး။ ဟုိတရားသူႀကီး ဦးအဆင္ လာေပးတဲ့ေခ်သားေလ၊ မေန႔ည သူ႔အိမ္က အသံတစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ၾကားရတယ္။ က်ဳပ္ လည္း ေတာေကာင္ ရလာၿပီလုိ႔ေတာ့ ထင္ေပမယ့္ ခ်မ္းလြန္းလုိ႔ မသြားျဖစ္ဖူး" ဟု ဦးအဖူးက ေျပာျပ၏။ ဂင္ရန္လီ ၏ အစ္ကုိႀကီးဆုိသူမွာ အျခားသူမဟုတ္။ သူ၏ရံုးအႀကီးအကဲလည္းဟုတ္၊ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း လည္း ဟုတ္သူ ဦးအဖူးျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ မီးကင္ထားေသာ ေျပာင္းဖူးအရက္ႏွင့္ ေခ်သားကုိ မီးလႈံရင္း ဇီမ္ခံ၍ စားေသာက္ၾက၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ -
" ဥကၠ႒ႀကီး၊ ဥကၠ႒ႀကီး" ဟုေခၚသည့္ မိန္းမအသံကုိၾကားရသည္။ ခဏတြင္းပင္ အသံႏွင့္အတူ၊ ေဆးရံုမွ ဆရာမႏွစ္ဦး ၀င္လာၾကသည္။

" ဥကၠ႒ႀကီးတုိ႔ ဘာေတြစားေသာက္ေနၾကလဲ၊ ကၽြန္မတုိ႔ေတာ့ လွ်ာျမက္ေပါက္ေတာ့မယ္ အသားမစားရတာ လနဲ႔ခ်ီၿပီ" ဟု ဆုိၾက၏။
" ထုိင္ၾကပါ ဆရာမႀကီးတုိ႔၊ ဟဲ့ ငါ့တပည့္ အုိးထဲက မင္းအတြက္ နည္းနည္းခ်န္ထားၿပီး ဆရာမႀကီး တုိ႔ကုိ ေကၽြးလုိက္" ဟု အမိန္႔ေပးေလသည္။ ဦးအဖူးသည္ အေရးအေၾကာင္းရွိက ျပႆနာေျဖရွင္းရန္ ဆိတ္ေမြး ထား သည္။ ၾကက္လည္း ေမြး၏။ " ကဲ ကဲ ဆရာမတုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာင္းဆုိမွာေတာ့မနက္ျဖန္ ဆိတ္ တစ္ေကာင္ ေပၚမယ္" ဟု ဆုိ လုိက္ရာ ဆရာမႏွစ္ဦးက " ဒါမွ ငါတုိ႔ဥကၠ႒ႀကီးကြ" ဟု ၿပိဳင္တူဆုိၾက၏။ သူတုိ႔ သည္ ေခ်သား ကုိ ေရေႏြးၾကမ္းဖာ့ခါးႏွင့္ ျမည္းၿပီး ထုိအိမ္ မွ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ဦးအာဖူးႏွင့္ ဂင္ရန္လီ သည္ မီးကင္အရက္ႏွင့္ ေခ်သားစည္းစိမ္ကုိ ဆက္ ခံစားေနၾကသည္။ ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ဦးအာဖူး သည္ စကားျဖတ္ၿပီး ဂင္ရန္လီအား " ငါ့ညီ ဦးအဆင အေၾကာင္း ေျပာျပ မယ္" ဟု ဆုိကာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေျပာျပ ေလသည္။

ဦးအဆင္ သည္ ေခၚဘူဒဲၿမိဳ႕ ၏ အေရွ႕ေတာင္ယြန္းယြန္းအင္မုိင္စျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ကမ္းရွိရြာတြင္ ေမြးဖြား လာသူျဖစ္ ၍ ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္တြင္ ေတာကၽြမ္းသည္။ မည္သည့္လွ်ိဳေျမာင္တြင္၊ ေတာင္ေစာင္း မ်ား တြင္ မည္သည့္ သတၱ၀ါရွိသည္ကို သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေတာလုိက္ထြက္တတ္သည္။ သူ႔တြင္ အမဲလုိက္ေခြး လည္း ရွိသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ေခ်တစ္ေကာင္ေလာက္ ရလွ်င္ ၿမိဳ႕ရြာမျပန္။ ေတာထဲ မုိးခ်ုပ္သည္ အထိေနသည္။ မုိးခ်ဳပ္၍ လမ္းသြားလမ္းလာမရွိမွ ေခ်ကုိ ေက်ာပုိးထမ္း၍ အိမ္ထဲတိတ္တဆိတ္ ၀င္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ကုိ မီးဖုိေဆာင္သုိ႔ ယူမသြား၊ သူတုိ႔၏ အိပ္ခန္းသုိ႔ယူလာ သည္။ အိပ္ခန္း ဆုိေသာ္လည္း ေအးသည့္ေဒသျဖစ္၍ ေလးေဒါင့္ပံုမီးဖုိရွိသည္။ ခ်က္ျပဳတ္၍ရသည္။
သူသည္ ကန္႔လန္႔ကာခ်၊ တံခါးပိတ္ၿပီး ေခ်ကုိ ဖ်က္ေတာ့သည္။ ေခ်ကုိဖ်က္ေတာ့ အရုိးခုတ္ရန္ လုိလာ သည္။ အရုိး ကုိ အဆက္မျပတ္ခုတ္က အသံထြက္မည္။ အသံထြက္က အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားသိကုန္မည္။ ဒီေတာ့ သူ ဘာလုပ္ သနည္း။ အရုိးကုိ စဥ္းတီတံုးေပၚတင္၍ တစ္ခ်က္တည္း ျပတ္ေအာင္ခုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊ ေဆးလိပ္ဖြာ ငါးမိနစ္ေလာက္ နားသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ခုတ္သည္။ နား ျပန္ သည္။ ဤနည္းျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းတုိ႔ မရိပ္မိေတာ့။ ထုိညအဖုိ႔ သူ႔မိသားစုတစ္စုတည္း အသားကုိ ၀ေအာင္ စားၾကသည္။

ေနာက္ေန႔နံနက္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားမိတ္ေဆြေရာင္းရင္းမ်ားကုိ ၁၀ သား ၁၅ က်ပ္သားစီ လုိက္ေ၀ငွၿပီး ႏႈတ္မွ လည္း မေန႔က ေခြးေလာက္ ေခ်တစ္ေကာင္ရသည္။ ေတာထဲ ဖ်က္ခဲ့သည္။ ညနက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ ဟု ယုတၱိရွိရွိ ေျပာျပသည္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကလည္း ရေတာင့္ရခဲသည့္ ေခ်သားတစ္ ဖဲ့တစ္ဖတ္စားရလည္းမနည္းဟု ေက်နပ္ၾကေၾကာင္း ရွည္လ်ားစြာ ေျပာျပေလသည္။ ဂင္ရန္လီက "ဒီလုိလုပ္ တဲ့ အေၾကာင္း အစ္ကုိႀကီး ဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ" ဟုေမးရာ " လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က က်ဳပ္ သူ႔အိမ္အလည္သြားရင္း မိသြားတယ္ေလ၊ အိပ္ခန္းဆီက ထူးျခားတဲ့ အသံၾကား လုိ႔ အိမ္ထဲ မ၀င္ဘဲ ထရံ ေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ လားလား အိပ္ခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး ေခ်ဖ်က္ေနတာကုိး၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူ႔လုပ္ ပံုကုိင္ပံုၾကည့္ၿပီး အသံမျပဳဘဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ခုလုိပဲ တစ္တဲြရတာေပါ့" ဟု ေျပာျပေလ သည္။

ဂင္ရန္လီသည္ ဦးအဆင္အိမ္ေရာက္ဖူးသည္။ သူ႔တြင္ စုစုေပါင္း သားသမီးရွစ္ေယာက္ရွိသည္။ အႀကီးဆံုးက ၁၃ ႏွစ္တဲ့။ ေလးေဒါင့္ပံုမီးဖုိေဘးတြင္ ၀ုိင္းထုိင္ေနၾကသည္။ ဦးအဆင္သည္ မဂၤလာေဆာင္ပဲြ မွ ရလာသည့္ အသားတံုးမ်ားကုိ လွီးျဖတ္၍ သူ႔ကေလးမ်ားအား ေ၀ငွေကၽြးေမြးေနသည္။
ဤေနရာတြင္ ထုိေဒသ လီဆူမ်ား၏ မဂၤလာေဆာင္ပဲြအေၾကာင္း ေျပာျပလုိပါသည္။ လက္ထပ္မဂၤလာကိစၥ အထူးေျပာ၇န္မရွိေသာ္လည္း ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအား ထမင္းဟင္း ေ၀ငွပံုမွာ ထူးျခားသည္။ တစ္ဦးျခင္းမေပး။ တစ္အိမ္ေထာင္ မိသားစုတစ္ပန္းကန္သာရမည္။ ပန္းကန္ဆုိ၍ ေသးေသးေသာေသာဟု မမွတ္လုိက္ပါႏွင့္။ ဆန္ျပာသည့္ စေကာေလာက္နီးနီးရွိသည္။ ထုိစေကာ သုိ႔မဟုတ္ ကြမ္းကလပ္လုိ ပံုစံျခင္း ႀကီးတြင္ ငွက္ေပ်ာရြက္ သုိ႔မဟုတ္ ဖက္ရြက္ခင္းသည္။ ၿပီး ထမင္းပံုမွန္ ပန္းကန္ ၁၀ လံုးစာ ထည့္သည္။ ထမင္းေပၚတြင္ ၂၀ က်ပ္ သားခန္႔ အသားတံုးေလးတံုးထည့္ၿပီး ေ၀ငွေပးသည္။ ထုိအရာကုိ "စာဘာ" ဟုေခၚသည္။ " စားပဲြေတာ္စေကာ" ဟုဘာသာျပန္ရမည္ ထင္သည္။

မဂၤလာပဲြသုိ႔ တစ္အိမ္သားလံုးၾကြခ်ီရင္လည္း ထုိ " စားပဲြေတာ္စေကာ" တစ္ခုသာ ရမည္။ တစ္ေယာက္ တည္း လာလည္း " စာဘာ" တစ္ခုရမည္။ ရပ္ေ၀းသုိ႔မဟုတ္ အျခားရြာမွ လာေသာ ဧည့္သည္မ်းကုိ မဂၤလာ အိမ္နီး၀န္းက်င္ အိမ္မ်ားတြင္ ေနရာခ်ေပးသည္။ တစ္ေယာက္တည္းသမားသည္ ထုိ"စားပဲြေတာ္စေကာ" တစ္ခုကုန္ေအာင္ မစားႏုိင္ပါ။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ၾကသနည္း။ အိမ္ရွင္က ဧည့္သည္၏ ေခါင္းရင္းတည့္တည့္ ထရံတြင္ ခ်ိတ္တစ္ခုစီ ျပဳလုပ္ထားေပးသည္။ စားမကုန္ေသာ အသားတံုးမ်ား ကုိ ႀကိဳးႏွင့္သီ၍ ခ်ိတ္ဆဲြထား ရန္ျဖစ္ သည္။
အျခားရြာမွလာေသာ ဧည့္သည္မ်ားသည္ အနည္းဆံုး ႏွစ္နပ္စားပဲြေတာ္စေကာ ရမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မဂၤလာ ရက္ေန႔လည္စာ၊ ညေနစာႏွင့္ ေနာက္ေန႔ နံနက္စာပါရမည္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းလာသူ အဖုိ႔ စားမကုန္ သည့္ထမင္းႏွင့္ အသားတံုးႀကီးမ်ားထမ္း၍ အိမ္အျပန္ခရီး လွပေနေတာ့သည္။

အသားတံုးဟင္းခ်က္ပံု ေျပာရန္ ရွိေသးသည္။ ၀က္သုိ႔မဟုတ္ ႏြားေနာက္ကုိဖ်က္၊ ၁၅ က်ပ္သား ၂၀ က်ပ္ သားခန္႔ရွိေအာင္ ခုတ္၊ အူအသည္း ကလီစာမ်းကုိ သန္႔စင္ၿပီး ခုတ္ျဖတ္။ ၿပီးလွ်င္ ဒယ္အုိးႀကီး ထဲတြင္ထည့္၊ ေရႏွင့္ျပဳတ္။ ကိစၥၿပီးၿပီ၊ ဆားမထည့္ပါ။ ဤမွ်လြယ္သည္။ က်က္ေလာက္ခ်ိန္တြင္ ဟင္းျပဳတ္ရည္ မ်ားကုိ ၀ါးက်ည္ေထာက္ထဲထည့္ၿပီး ေ၀ငွေသာက္ၾကသည္။ ဂင္ရန္လီ ထုိဆားမဲ့ စြပ္ျပဳတ္ရည္ ကုိ ေသာက္ဖူးသည္။ ခ်ိဳဆိမ့္ဆိမ့္ ရွိသည္။ ကမၻာေက်ာ္ ငါးမန္းဆူးေတာင္ စြပ္ျပဳတ္မေသာက္ဖူးေသာ္လည္း ထုိအမဲစြပ္ျပဳတ္ ကုိ မွီမည္မထင္ပါ။ မည္သည့္အနံ႔ထြက္သည္ကုိေတာ့ သေဘာထားတုိက္ဆုိင္မည္မဟုတ္၍ မေဖာ္ျပေတာ့ ပါ။
အရည္ေသာက္ၿပီးျဖစ္သည့္ ထုိဆားမဲ့အသားတံုး၏ အရသာမည္သုိ႔ရွိမည္ကုိ ခန္႔မွန္းလုိ႔ရၿပီ ထင္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ အေတြ႕အႀကံဳရွိသူ ၿမိဳ႕ေပၚက လူလည္၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ဆားကုိလွ်ိဳ႕၀ွက္၍ ယူလာတတ္ၾကသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ အသားတံုးကုိ ပါးပါးလွီးဆားနယ္မီးကင္ၿပီး ထမင္းႏွင့္ ေလြးရန္ ျဖစ္သည္။ မဂၤလာပဲြၿပီးလွ်င္ မကုန္ထမင္း၊ မကုန္ဟင္း အသားတံုးထမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ၾကသည္။ ဤရွားပါးေဒသတြင္ ထုိအသားတံုးမ်ား၏ တန္ဖုိး ကား ႀကီးမားလွသည္။ အသားက အသားပဲေလ။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဂ်ိန္းသည္ ၀က္သားတစ္တဲြရလာ၍ေပ်ာ္ေနသည္။ ဤေဒသမိသားစုတစ္စု တစ္ႏွစ္  ၀က္တစ္ေကာင္ ေပၚဖုိ႔မလြယ္၊ ေအးလြန္းသည့္ျပင္ ၀က္စာရွား၍ တစ္ႏွစ္ေမြးမွ ပိႆာ ၂၀ ခန္႔သာရွိသည္။ ယခုဆရာႀကီးသည္ ၀က္သားတစ္ပိႆာႀကီးမ်ားေတာင္ ရလာၿပီ။ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးႏွစ္ခ်ီေမြးထားေသာ ၀က္ ေပၚ၍ရေသာအသားျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ဤအသားတစ္ပိႆာအား တစ္ခါခ်က္ႏွစ္က်ပ္သားခန္႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး တစ္လခန္႔မွ်ဥ္း၍ စားမည္။ ၀က္သားဆုိေတာ့ ဆီလည္းသက္သာမည္ဟု ေတြးကာ ပီတိ ေ၀ျဖာ လ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ သူ႔တပည့္ႀကီး (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားအား အပ္ထား ေလသည္။

သူသည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္၍ ၀န္ထမ္းမိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းထံ သြားလည္သည္။ ညေနထမင္းစားခ်ိန္ ဂင္ရန္လီ အား အလည္ေခၚၿပီး အိမ္ျပန္သည္။ သူသည္ မီးဖုိေခ်ာင္၀င္ၿပီး သူ၏ ၀က္သားတဲြကုိ ဦးစြာရွာ၏။ " ဟုိက္ " ၀က္သားတဲြ မေတြ႕ပါလား။ ေခြးမ်ားဆဲြသြားၿပီလားဟု ရင္ထဲက ထိတ္ခနဲ ခံစားလုိက္ရသည္။ ရွာမေတြ႕ေတာ့၍ တပည့္အား " ဒီမွာ ငါ့တပည့္ ၀က္သားတဲြေကာ" ဟု ေမး ေလ၏။ " ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုး ခ်က္ လုိက္ၿပီ" ဟု ေျဖေလသည္။ ဆရာႀကီး၏ ႏွလံုးအိမ္ထဲ ဒိန္းခနဲ ျမည္ဟီးသြားသည္။ ဟင္းအုိးဖြင့္ၾကည့္ေတာ႕ ျဖစ္သလုိ ခုတ္ထစ္ၿပီး ခ်က္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ငါးဆယ္ သားခ်က္ခန္႔သာ က်န္ေတ့သည္။

" ငါ့တပည့္ရာ ဘာျဖစ္လုိ႔အားလံုး ခ်က္လုိက္သလဲ ငါက အသားနည္းနည္းနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာခ်က္ စား မလုိ႔ ခုေတာ့ကြာ ... " ဟု စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းေလသည္။ ထုိအခါ သူ႔တပည့္ေျပာလုိက္ပံုက " ဆရာႀကီး ရွိတစ္ခါစား မရွိတစ္ခါမစား" တဲ့ ဆရာဂ်ိန္း၏ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပြင့္သြားၿပီး တပည့္ျဖစ္သူအား ေစ့ေစ့ ၾကည့္ေလ၏။
" ငါ့တပည့္ မင္းေျပာလုိက္တဲ့ ဗမာစကား ဆရာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး၊ ဘာတဲ့ ရွိတစ္ခါစား၊ မရွိတစ္ခါမစား၊ ဟုတ္လား " ဟုေျပာၿပီး " မင္းက ဗမာကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းျမင္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး မင္းရဲ႕ ဗမာစကားက မွတ္သားေလာက္ေပတယ္။ ဆရာ တစ္သက္လံုး မွတ္ထားပါ့မယ္၊ မင္း ဒီႏွစ္ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးထြက္မယ္" ဟု မေက်မခ်မ္းႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ဆုိေလသည္။ တပည့္ႀကီးကေတာ့ ရွိတစ္ခါစား ငါးဆယ္သားခန္႔၀ါးၿပီ။

ဦးဂင္ရန္လီသည္ တန၈ၤေႏြနံနက္တစ္ခုတြင္ ေဒသခံ လူႀကီးဦးဖုန္းဇီးခင္ထဲ အလည္သြားေလသည္။ သူသည္ မီးဖုိေဘးတြင္ ထုိင္ကာ တစ္စံုတစ္ခုေလွာ္ေနသည္။ ဂင္ရန္လီက " ဦးဖုန္ဇီးခင္ အဲဒါဘာလဲဗ်" ဟု ေမးရာ ဦးဖုန္ဇီးခင္က " အူလုိင္ ေလ၊ မနက္စာအတြက္ လုပ္ေနတယ္" ဟု ေျဖေလသည္။
ဤေဒသတြင္ အူလုိင္ သည္ အဒိကအစားအစာတစ္ခုျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ ဆန္ထမင္းကုိ ရံဖန္ရံခါမွသာ စားရ သည္။ အူလုိင္၊ ေျပာင္း၊ ထုပ္၊ ကြာမ်ားကုိ စားၾက၏။ အူလုိင္ကုိ အူလုိင္ပင္ေခၚ မင္းေဘာပင္မွရသည္။ ဂင္ ၇န္လီ " ဒါနဲ႔ အူလုိင္၀ယ္တာလား၊ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္ယူသလား" ဟု စပ္စုၾကည့္သည္။ " ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ လုပ္တာ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘဘုိးေဘးမ်ား စုိက္ထားတာ တစ္ေတာလံုး တစ္ေတာင္လံုး ရွိတယ္။ ခုေခတ္ စကားနဲ႔ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘုိးေဘး မ်ား အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးတာေပါ့ေလ၊ သူတုိ႔ အူလုိင္ပင္စုိက္ထား လုိ႔သာ က်ဳပ္မိသားစု ခုလုိ အသက္ ဆက္ေနႏုိင္တာေပါ့" ဟု မိဘဂုဏ္ေက်းဇူး ကုိ ထုတ္ေဖာ္ေလသည္။

ဂင္ရန္လီက "ဦးဖုန္ဇီးခင္ စပ္စုတယ္လုိ႔ေတာ့ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔၊ အူလုိင္ ထုတ္ယူပံုေျပာျပပါလား" ဟု စပ္စု ျပန္၏။ " နည္းနည္းေတာ့ခက္တယ္၊ ဦးစြာ လူတစ္ဖက္စာရွိတဲ့ အူလုိင္ပင္ရဲ႕ ပင္စည္ကုိ ေဆာက္နဲ႔ အနည္း ငယ္ထြင္းၿပီး အထဲကအသားကုိယူ၊ ၿပီးေတာ့ ေရဆြတ္ၿပီး လက္ဖ၀ါးေပၚတင္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ညွိဳးနဲ႕ ပြတ္ၾကည့္။ လက္ဖ၀ါးမွာ အူလုိင္မႈန္႔ေဖြးေဖြးေလးကပ္ေနရင္ အဲဒီအပင္ အူလုိင္မႈန္႔ထုတ္လုိ႔ရၿပီ။ ထုတ္လုပ္ပံုကုိေတာ့ ပါးစပ္န႔ဲေျပာျပရင္ နားရႈပ္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေန႔ အူလုိင္ထုတ္တဲ့ေနရာ ေခၚသြား မယ္" ဟု ဆုိေလသည္။
ဂင္ရန္လီ သည္ ယခင္ကလည္း အူလုိင္ ေတြ႕ဖူးစားဖူးသည္။ အူလုိင္မႈန္႔သည္ ဂ်ံဳမႈန္႔ထက္ ပုိညက္သည္။ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ ေရာေမႊလွ်င္ ပ်စ္ပ်စ္က်ိဳထားသည့္ သာကူေစ့ေကာ္ရည္ႏွင့္တူသည္။ မီးဖုတ္စား၍ရသည္။ နံျပားလုပ္၍ရသည္။ အူလုိင္မႈန္႔အျပင္ ထုပ္ႏွင့္ ကြာေခၚအစားအစာမ်ားရွိသည္။ ထုပ္ကုိ သစ္မင္းပင္မ်ိဳးကဲြ တစ္မ်ိဳးမွ ထုတ္ယူရရွိသည္။ ကြာမႈန္႔ကုိ ပန္းဂ်ံဳပင္မွရသည္။ ကခ်င္ဘာသာအားျဖင့္ ရွရိမမ္ (Shari mam) ဟု ေခၚသည္။ ေတာခ်ဥ္ေပါင္စပါး ဟု အဓိပၸၸာယ္ရသည္။

ဂင္ရန္လီသည္ ဦးဖုန္ဇီးခင္ တည္ခင္းေသာ အူလုိင္နံျပားႏွင့္ဖာ့ခါးေခၚ လက္ဖက္ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ မ်ိဳခ်ေလ သည္။ သူက " ဦးဖုန္ဇီးခင္၊ ခင္ဗ်ား ေလွကားထစ္လယ္မလုပ္ဘူးလားဗ်ာ၊ ဒီေဒသမွာ ေလွကားထစ္လယ္က အသင့္ေတာ္ဆံုးမဟုတ္လား" ဟုေမးသည္။ ဦးဖုန္ဇီးခင္က " တစ္၀က္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ထားတယ္ လက္ေဖာ္ဖုိ႔က မလြယ္ဘူးေလ။ ႏုိင္ငံေတာ္က ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးခ်ေပးရင္ေတာ့ တုိးခ်ဲ႕ဖုိ႔ စိတ္ကူး ထားတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ မိသားစု က်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္ပါပဲဗ်ာ" ဟု ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ကုိ ေျပာျပေလသည္။ ဂင္ရန္လီသည္ အူလုိင္နံျပားႏွင့္ ဖာ့ခါးစားေသာက္ၿပီး ဦးဖုန္ဇီးခင္၏ အိမ္မွ ထြက္သြား ေလသည္။ ထုိမ်ဆက္၍ ဆရာ၀န္ ဦးေက်ာ္အိမ္သြား၏။

မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္မွ အသံဗလံ ၾကားရသည္။ ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္ ထမင္းဟင္းခ်က္ေနၿပီဆုိတာ ဂင္ရန္လီ သိ လုိက္ၿပီ။ ဆရာေက်ာ္သည္ ေဆးပညာသာ ကၽြမ္းက်င္သည္မဟုတ္။ ခ်ပ္ျပဳတ္ေရးမွာလည္း အိတ္စပတ္ျဖစ္ သည္။ လူနာရွားပါးေသာ ဤေဒသ၏ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ေတြကုိ အုိးခြက္ပန္းကန္မ်ားကုိ အေဖာ္ျပဳ၍ ကုန္လြန္ေစသည္မွာ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းျဖစ္ေတာ့သည္။
ဂင္ရန္လီသည္ ဆးရံု၀န္ထမ္းဇနီးသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဆရာေက်ာ္၏ မီးဖုိႏွင့္ကပ္လ်က္ မီးဖုိတြင္ ခ်က္ ျပဳတ္စားေသာက္ဖူး၏။ ဆရာေက်ာ္သည္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီဆုိလွ်င္ ပါးစပ္လည္း အၿငိမ္မေန၊ အၿမဲတမ္းသီခ်င္း ဟစ္လ်က္ရွိၿပီး ထမင္းစားတူကုိ ဒရမ္စတစ္လုပ္ကာ အနီးရွိအုိးခြက္ပန္းကန္မ်ားကုိ စည္း၀ါးက်က် ထုႏွက္ တတ္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ဂင္ရန္လီသည္လည္း မိမိအခန္းထဲမွ ကူညီ ထုႏွက္ေပးၿမဲျဖစ္သည္။ ဆရာေက်ာ္ အၿမဲသီဆုိေသာသီခ်င္းမွာ လက္သီးဆုပ္မလား လက္၀ါးျဖန္႔မလားျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ဂင္ရန္လီ၏ ဇနီး ေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္၍ သူသည္လည္း မိခင္ဌာနသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနရၿပီ။

ဂင္ရန္လီ မီးဖုိေခ်ာင္သုိ႔ တန္း၀င္ရာ ဆရာေက်ာ္က "ဘယ္ကလွည့္လာသလ ဦးဂင္ရန္လီ" ဟုေမးေလ
 သည္။ " ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းတာနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္တယ္ဗ်ာ၊ ခု ဖုန္ဇီးခင္အိမ္က ထြက္လာ တာ သူ႔ဆီသြားေတာ့လည္း ခ်က္ျပဳတ္ေနတာ နဲ႔ တုိးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆ၇ာ ခ်က္ျပဳတ္တာနဲ႔ သူခ်က္ျပဳတ္ တာေတာ့ မတူဘူးေပါ့ေလ " ဟု ေျဖေလသည္။ ၾကည့္ပါ၊ ဆရာေက်ာ္ စတုိခန္းမွာ ရိကၡာက အျပည့္။ ယခု သူ ကုလားပဲဟင္းႏွင့္ ပင္လယ္ငါးေျခာက္ဆီျပန္ခ်က္ေနေလရဲ႕။

ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေခတ္တစ္ေခတ္ပင္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ဂင္ရန္လီသည္ ေႏြဦးရာသီ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ အိမ္ေရွ႕ သရက္ပင္ေအာက္တြင္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚထုိင္၍ မိမိက်င္လည္ခဲ့ေသာ ေဒသမ်ားအေၾကာင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ား အေၾကာင္း အတိတ္ကာလ အေတြးကမၻာထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေန၏။
ဦးအဖူး၊ ဦးအဆင္၊ ေဒါက္တာေက်ာ္၊ ဆရာဂ်ိန္း၊ သူတုိ႔တစ္ေတြႏွင့္ ခဲြခြာတာ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ။ ဦးအဖူး၊ ဦး အဆင္။ ဖုန္ဇီးခင္တုိ႔သည္ ေခတ္တစ္ေခတ္ႏွင့္အတူ ထုိေဒသမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ ဦးအဆင္ သည္ ဘာ သာေရးဆရာ၊ ဆရာဂ်ိန္းက တုိင္းအဆင့္၊ ေဒါက္တာေက်ာ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။
သူတုိ႔၏ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ယေန႔ ဂင္ရန္လီ၏ အေတြးကမၻာထဲ တြင္ ထူးကဲစြာ ၀င္လာေနသည္။ အထူးသျဖင့္ အရက္ပုလင္းမီးကင္ေနေသာ ဦးအဖူး၏ပံုရိပ္သည္ သူ႔အား ထူးထူးျခားျခား ေဆြးတျမည့္ျမည့္ျဖစ္ေစသည္။

ထုိစဥ္ သရက္ပင္ထက္မွ သရက္ရြက္၀ါ၀ါတစ္ခုသည္ သူ၏ နဖူးထိပ္တည့္တည့္က်လာၿပီး တစ္ေထာက္နား ကာ ၀မ္းပုိက္ေပၚသုိ႔ ေလွ်ာက်ေလ၏။
" ေအာ္ မင္းက ငါ့အထက္မွာ စိမ္းျမျမေရာင္နဲ႔ ငါကုိ အရိပ္ေပးခဲ့တာခုေတာ့ ငါ့၀မ္းဗုိက္ေပၚမွာ လာတင္ေနၿပီ ေပါ့" ဟု သံေ၀ဂသံေႏွာ၍ ရြတ္ဆုိလုိက္၏။
ထုိစဥ္ " ဖိတ္စာ၊ ဖိတ္စာဗ်ိဳ႕ အိမ္ရွင္တုိ႔" ဟု ၿခံတံခါး၀ အျပင္မွာ ေအာ္သံၾကား၍ ပက္လက္ကုလားထုိင္မွ ထကာဖိတ္စာသြားယူ၏။ ၿပီးမွ ကုလားထုိင္ေပၚျပန္ထုိင္၍ ဖြင့္ဖတ္ေလ၏။ " ဦးအဖူး၊ အသုဘရႈ" ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္လာၿပီး စိတ္ထဲမွ ဟုိက္၊ ငါ့အစ္ကုိႀကီးမ်ားလားဟု စိုးရိမ္တႀကီး ဆက္ဖတ္ေလသည္။ ဟုတ္ပါ သည္ ဦးအဖူး ဥကၠ႒ႀကီး ဦးအဖူးအစစ္ပါ။

" သိပ္ေအးတယ္ ငါ့ညီရယ္၊ ဒီေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ရေအာင္ ဒီမွာ ေအးလြန္းလုိ႔ မီးကင္ထားတယ္" ဟု မီးဖုိနားတြင္ ေထာင္ထားသည့္ ပုလင္းကုိျပသည့္ အစ္ကုိႀကီး ခုေတာ့" ဟု စိတ္ထဲေရရြတ္ေန၏။ ဆက္၍ " မေနာေကာင္း သေဘာေကာင္း၊ အစဥ္အၿမဲ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနတဲ့ အစ္ကုိႀကီးဟာ၊ အရက္မီးကင္ ေသာက္ရန္ မလုိေတာ့သည့္ ဘ၀တစ္ပါးဆီ ေျခလွမ္းခဲ့ၿပီေကာ" ဟု ေရရြတ္ကာ အသုဘရႈသြားရန္ ပက္ လက္ကုလားထုိင္ေပၚမွ ေလးကန္စြာ ထလုိက္ေလသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Tuesday, October 30, 2012

စံ-ဇာဏီဘုိ ၏ အုတ္ရုိးေနာက္ကြယ္မွ ေဗဒင္သုိင္းဂုိဏ္းသားမ်ား

အုတ္ရုိးေနာက္ကြယ္မွ ေဗဒင္သုိင္းဂုိဏ္းသားမ်ား
စံ-ဇာဏီဘုိ


ျဖဴေဖြးေသာ ႏွင္းမႈန္တုိ႔သည္ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလႏွင့္အတူ သံတုိင္ၾကားမွ အခန္းတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ သည္။ အခန္းသမ့တလင္းေပၚတြင္ ေရအသြင္သုိ႔က်ဆင္းကာ သမ့တလင္းတုိ႔သည္ စုိစြတ္ေအးစိမ့္ေနသည္။ မုိးလင္းၿပီး အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာသည့္တုိင္ ေနမင္းကုိ မျမင္ရ။ အလင္းပ်ပ်ကုိသာ ျမင္ေနရသည္။
ေခါင္းအံုး မရွိ။ ျခင္ေထာင္မရွိဘဲ သမ့တလင္းေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ ဖ်ာၾကမ္းေပၚတြင္ ဖိနပ္ကုိ ၾကြပ္ၾကြပ္ အိတ္ႏွင့္ထုပ္ ေခါင္းအံုး လုပ္ကာ ေပးထားေသာ ခ်ည္ၾကမ္းထည္ေစာင္ကုိ လံုၿခံဳေအာင္ ၿခံဳေကြး၍ အိပ္စက္ ရ ေသာ သူတုိ႔အတြက္ ေဆာင္းရာသီ၏ အေအးဒဏ္သည္ကား ဆုိး၀ါးလွသည္။
နံနက္ ၄ နာရီ၀န္းက်င္မွ စ၍ အေအးဓာတ္သည္ ပုိလာကာ အိပ္မရဘဲ ေစာင္ကုိၿခံဳ၍ ထုိင္ေနရ သည္။ ေထာင္ဖြင့္ခ်ိန္ မေရာက္ေသး၍ ၀ါဒါေထာင္မွဴးမ်ားလာက လွဲ၍ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရသည္။ ထုိေဒသ တြင္ ေထာင့္ဖြင့္ခ်ိန္ မတုိင္မီ အိပ္ရာမွ ထျခင္းမျပဳရ။ ေဆးလိပ္ေပးမေသာက္။

မုိးလင္းခါနီး လုိက္လံကင္းစစ္ေသာ ေထာင္မွဴးႏွင့္ ၀ါဒါတုိ႔သည္ ႏွင္းေတာအတြင္း အေႏြးထည္မ်ား ထူေအာင္ ၀တ္ထား သည္။ အေႏြးထည္တစ္ထပ္ ဆြယ္တာတစ္ထပ္ႏွင့္ လည္ပင္းပတ္၊ ေခါင္းေဆာင္း၍ ကင္းလုိက္လံ စစ္ေဆး သည္။ " ဆရာ မီးတစ္တုိ႔ " တစ္ဖက္ခန္းမွ ၿပံဳးခ်ိဳ၏ အသံၾကားရသည္။ ၀ါဒါျဖစ္သူထံ လွမ္း၍ မီးေတာင္းျခင္းျဖစ္ သည္။ ေခါင္းရင္းတြင္ရွိေသာ ႏြားမက်င္လွေဆးေပါ့လိပ္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာ္ အစီခံ အထက္ လက္တစ္ဆစ္စာ က်န္ေသး၍ ႏွလံုးေအးသြားသည္။ " ေထာင္မဖြင့္ေသးဘူးေလ " ဟူ ေသာ စကား ကုိ ေရႊသြားေပၚေအာင္ ၿပံဳးရင္း ၀ါဒါကုိ စုိးေမာင္ က ေျပာ၍ ဆြယ္တာအထပ္တြင္ ၀တ္ထားေသာ အက်ႌေအာက္ မွ မီးျခစ္ကုိ ႏိႈက္ကာေပးသည္။ " ဆရာစုိး ဒီဘက္လည္း မီးတစ္တုိ႔" ဟုတ္တယ္ ကုိဇာႀကီးရာ၊ ခ်မ္းကလည္း ခ်မ္း။ ပုိးေကာင္ေတြလည္း က်လုိ႔ အိပ္လုိ႔မရဘူး" ၿပံဳးခ်ိဳက လွမ္းေျပာသည္။ လက္က်န္ႏြား မက်င္လွေဆးေပါ့လိပ္ ကုိ ဖြာရင္း မနက္ ဘယ္အခန္းက စ ေရခ်ိဳးခ်မွာလဲ။ အခန္း ၁ ကုိေအာင္ဒင္က စမွာ။ အလြန္ေအး လွေသာ ေဆာင္းတြင္းတြင္ အလွည့္က်ခ်ိဳးရန္ျဖစ္သည္။

အက်ဥ္းေထာင္တစ္ခုလံုး သုိ႔ ေပးပုိ႔ေသာ ေရစင္သည္ကဲြအက္ကာ သုိေလွာင္ေပးပုိ႔၍မရဘဲ စက္ႏွင့္ေမာင္း ကာ တုိက္ရုိက္ေပးေနရ သည္ျဖစ္ကာ ေထာင္တစ္ခုလံုးသံုးေရ ေသာက္ေရ လြန္စြာရွားပါးေန၏။ အလွည့္က် အခ်ိန္ႏွင့္ ေရေပးေ၀မႈအေပး သံုးစဲြရမည္ျဖစ္ေပရာ တုိက္ခန္းမ်ားတြင္ မနက္ပုိင္းေစာေစာ ေရေပး ကာ ေရခ်ိဳးခ်ေစ သည္။

" ေတာက္ ... ေရခ်ိဳးရမွာလည္း အေစာႀကီး၊ သူမ်ားေတြ ေစာင္ၿခံဳမီးလံႈေနတဲ့အခ်ိန္" ဟု ကုိအာင္ဒင္က ညည္းေလေသာ္ " ခ်မ္းရင္ ေရခ်ိဳး ႏွင္းေတာတုိး " မြန္သံ၀ဲ၀ဲႏွင့္ မင္းေဇယ်ာက ထေအာ္၏။
" ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ လူႀကီးေတြ မဆုိနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္ေတြပါ ေရခ်ိဳးရမွာ လန္႔ေနတာ " အလြန္ညစ္ပတ္၍ ၄ ရက္ ၅ ရက္ မွတစ္ႀကိမ္ ေရခ်ိဳးေသာ ရန္မ်ိဳးသိန္းက ဆုိသည္။
" ေအာင္မာ ... ေရမခ်ိဳးဘဲ ဒီေလာက္နံေဟာင္ေနတာ မင္းဆရာ၀န္ျဖစ္ရင္ ငါတုိ႔ လာကုိ မကုဘူး။ " မင္း သားႀကီး ဦးေအာင္လြင္ က ထ၍ေျပာသည္။ အသံတြင္ ေမာဟုိက္သံမ်ားပါ၀င္ေနသည္။ ဘႀကီးေအာင္ ဘာေတြေမာေန တာလဲ။ ဘာမဟုတ္တာ လုပ္ေနတာလဲ " " ေအာင္မာ ... မင္းကမ်ား ငါ့ကုိ ေရခ်ိဳးမလုိ႔၊ Exercise လုပ္ေနတာ "
မနက္လင္းလုလု တြင္ ႏွင္းတိ႔ုသည္ ပုိမုိက်ဆင္းလာသည္ရွိ၏။ အခ်မ္းဓာတ္သည္ ပုိမုိဆုိး၀ါးလာေပရာ စကားသံ ပင္ မၾကားရဘဲ တစ္တုိက္လံုးၿငိမ္သက္သြား၏။

" ေစာေစာအိပ္လုိ႔ ေစာေစာထလုိ႔ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစုိ႔။ တိန္း ေဒါင္ ... တိန္းေဒါင္ "
ေထာင္၀င္း အျပင္မွ ေလာစပီကာႏွင့္ ဖြင့္လုိက္ေသာ အသံသည္ ေဆာင္းေလရူး၏ သယ္ေဆာင္မႈႏွင့္အတူ က်ယ္ေလာင္စြာ ၀င္ လာသည္။ ေၾသာ္ ... ဒီေန႕ တနဂၤေႏြေန႔ ဒီဇင္ဘာလည္း ေရာက္ေနၿပီကုိး။ အဘမန္းဒါ၀ိတ္ ၏ မွတ္ခ်က္ခ်သံကုိ ၾကားရ၏။
" ဟုတ္တယ္ အဘမန္းေရ၊ ဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္ ပတ္လမ္းေလွ်ာက္ မွာ၊ ႏွင္းမႈန္ၾကား က ေျပးလႊားေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကုိ ၾကည့္ ဟီ ... ဟိ ... " တင့္ဆန္းက ထၿပီး မွတ္ခ်က္ေပး၏။ မွတ္ခ်က္ ေပးၿပီး အဆံုးတစ္တုိက္လံုး ဒီဇင္ဘာႏွင္းမ်ားအေၾကာင္း တစီစီေျပာၾကကုန္သည္။
" ေတာက္ ... လမ္းမေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ အားကစားလုပ္မွ တန္ရံုက်မယ္၊ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ေရမခ်ိဳးဘဲေနရင္ ၀ဲေပါက္၊ ေရခ်ိဳး ရင္လည္း ဖ်ားဦးမွာ " ရန္မ်ိဳးသိန္း၏ အေျပာအေပၚ အားလံုးက သေဘာက်သြားသည္။ အခန္း အေတာ္မ်ားမ်ား တြင္ ေျမြ ၂ ေကာင္ေပြး၊ ၀ဲ၊ ႏွင္းခူေဆး တရုတ္သံဘူးႏွင့္ ေဆးမ်ားကုိယ္စီႏွင့္ ေပြးကုိင္းရြက္ႏွင့္ ပြတ္သူ ပြတ္၊ တမာဆပ္ျပာႏွင့္ ေရခ်ိဳးရသူ ခ်ိဳးႏွင့္ တုိက္တြင္း အက်ဥ္းစံလူ၀ဲစားမ်ား၊ မ်က္ႏွာမျမင္ရ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ေအာ္ဟစ္ စံုညီညီလာခံက်င္းပကာ အားကစားလုပ္ၾကရန္ တညီတညြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္ၾကေလေတာ့ သည္။

တုိက္ဂုဏ္ေဆာင္အားကစားသမားမ်ားမွ ဒီဇင္ဘာ ပထမပတ္ တနဂၤေႏြေန႔မွ စတင္လုိက္ေသာ တုိက္တြင္း အားကစား စီမံခ်က္သည္ လြန္စြာ ေအာင္ျမင္ သည္။ ရက္ပုိင္းအတြင္း ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ အားကစား သမားမ်ားႏွင့္ နည္းျပမ်ား ေပၚထြန္းလာ၏။ မူလအေျခခံအားကစားရင့္က်က္ေသာ သူတုိ႔သည္ကား ကစားနည္းျပ မ်ား ဆရာမ်ားျဖစ္လာကာ ေတာက္မည့္ မီးခဲ အလွ်ံရဲရဲဆုိေသာ အာဃအားကစားသမားမ်ားသည္ ဒီဇင္ဘာႏွင္းပြင့္ၾကား မွ ေပၚထြန္း လာေလသတည္း။

- သုိင္းဆရာႀကီး မင္းသိခၤ
- ေဂါက္သီးနည္းျပ ဦးရဲထြန္း
- အေလးမႏွင့္ ကုိယ္ကာယအလွ နည္းျပခ်ဳပ္ ဦးေအာင္လြင္ (ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး)
- အေလးမသူက ပိန္တာရုိး စံ-ဇာဏီဘုိ
- ေဘာလံုး၊ ကက္ပီတန္ ရန္မ်ိဳးသိန္း
- ျခင္းလံုး မင္းေဇယ်ာ
- ေဘာ္လီေဘာ ေမာင္ေမာင္ဦး
- ေအရုိးဗစ္ တင့္ဆန္း
- ဗယ္လီ ၿပံဳးခ်ိဳ
- ဒုိက္ထုိး ျမေအး
- ကင္းၿမီးေကာက္ ေအာင္ဒင္
စသျဖင့္ ထူးျခားေသာ အားကစားသမားမ်ား ရက္ပုိင္းအတြင္း ေပၚထြန္း၏။

ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ မ်ား လြန္စြာရွားသြားသည္။ ဤေဒသတြင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္၊ ပလတ္စတစ္တုိ႔သည္ စြန္႔ပစ္ ပစၥည္း မဟုတ္ တန္ဖုိးႀကီးလွသည္။ ပလတ္စတစ္ေပၚတြင္ သံခၽြန္ျဖင့္ စာေရးကာ မ်တ္တမ္းမွတ္ရာ ထား သည္။ အျပန္အလွန္ သင္ၾကားေသာ စာတုိ႔ကုိ ဖတ္ၾကသည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တုိ႔သည္ကား မီးလံုးတြင္ စြပ္၍ ပုိးေကာင္ အႏၱရာယ္ကာကြယ္သည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တုိ႔ကုိ ႀကိဳးက်စ္၍ ႀကိဳးတုိ႔ကုိ လဲႊပစ္ကာ တစ္ခန္းႏွင့္ တစ္ခန္း ေဆးလိပ္မီးယူ၊ ပစၥည္းယူ ေဆးလိပ္မီးအျဖစ္ သံုးသည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တစ္လံုး မီးရိႈ႕သံုးက ပံုစံခြက္ျဖင့္ ဟင္းတစ္ခြက္ က်က္သည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ႀကိဳး ပုတီးသည္ကား ျပင္ပေစ်းကြက္တြင္ အေရာင္း တြင္က်ယ္ ၏။ အိပ္ရာေအာက္ခံအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ မိလႅာေအာက္ခံအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး အသံုး ျပဳ၍ ရေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ တုိ႔သည္ ယခုအခါ ပုိ၍အသံုး၀င္လာသည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေဘာလံုး၊ ၾကြပ္ၾကြပ္ အိတ္ေဂါက္သီး၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ျခင္းလံုး၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ေဘာလီေဘာပုိက္၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အေလးမ စိတ္အိတ္၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ သုိင္းက်မ္း အထိ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္သည္ လြန္စြာအသံုး၀င္၏။

စာေပေရးသားမႈအရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ေဗဒင္အတတ္တြင္လည္းေကာင္း ေကာင္းစြာ ကၽြမ္းက်င္သည့္ ဆရာႀကီးမင္းသိခၤ သည္ ထူးျခားေသာ သုိင္းပညာရပ္ကုိ တတ္ေျမာက္သည္။ အျပင္ေလာက ထုိေခတ္ ကာလ ဗႏၶဳလပန္းၿခံ၊ ကန္ေတာ္ႀကီးတစ္၀ုိက္တြင္ ေနထြက္ရာဘက္ မ်က္ႏွာမူကာ လြန္စြာေႏွးေကြးေသာ ကုိယ္လက္ လႈပ္ရွားမႈကုိ သုိင္းကြက္ကေသာ တရုတ္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ သုိင္းအတတ္ႏွင့္ I Ching ရီခ်င္းလႈပ္ရွား မႈ ၆၄ ကြက္ကုိ အေျခခံ ၍ ဖန္တီးထားေသာ ေဗဒင္သုိင္းအတတ္ပညာကုိ ကုိယ္တုိင္လည္း ကစားသည္။ သင္ၾကား ပုိ႔ခ်ျခင္းလည္းျပဳသည္။ ဖုိမ၊ အေပ်ာ့အမာ Yinယင္၊ Yangယန္ စံုမကုိ အေျခခ့ေသာ ထုိက္က်ိ Taiji သုိင္းကြက္ မွသည္ အလံုးစံုေသာ အကြက္တ႔ကုိ အစဥ္အတုိင္းမဟုတ္ဘဲ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ေျပာင္းလဲ၍ အေျပာင္း အလဲေပါင္း ၄၀၉၆ ကြက္ ၀ူက်ိ Wu Chi သုိင္းကြက္တုိ႔ကုိ သင္ၾကားသည္။

ႏွာေခါင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဖားရားႏွင့္ဆ့ပင္ကုပ္၀ဲႏွင့္ အေပၚအက်ႌကုိခၽြတ္၊ ၀မ္းဗုိက္ပူပူႏွင့္ ေဘာင္းဘီတုိ ခပ္ပြပြကုိ ၀တ္၍ ေရွ႕မွ သုိင္းကြက္တုိ႔ကုိ ေဖာ္က်ဴးေနေသာ သုိင္းဆရာႀကီးေနာက္မွ အေပါက္အၿပဲမ်ားကုိ သားေရကြင္းႏွင့္ စုကာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီဖင္ၿပဲ၊ နံရုိးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ဆံပင္ လိမ္ေကာက္ ေကာက္ႏွင့္ အခ်ိဳးမက်စြာ ဟုိေရႊ႕သည္ေရႊ႕ လႈပ္ရွားေနသည့္တည့္ သုိင္းပညာသင္ စံဇာဏီဘုိကုိ ၾကည့္ ကာ" ကုိဇာေရ၊ အကြက္ကတာ့ မုိက္ေနၿပီ၊ ေဘာ္ဒီ၀ိတ္ပဲလုိတာ " တစ္ေန႔ တစ္ေန႕ေထာင္မွေကၽြးေသာ ထမင္း ႔ကုိ တနင့္တပုိးစားကာ ၀ၿဖိဳးအ၇ြယ္ေရာက္လာေသာ ရန္မ်ိဳးသိန္း၏ ေနာက္ေျပာင္မႈအား မခံခ်ိ မခံသာျဖစ္ေန ဆဲ။ ရုပ္ရွင္မင္းသားဦးေအာင္လြင္ က " ကုိဇာနည္ မပူနဲ႔၊ ေဘာ္ဒီေဘ့ လုပ္ေပးမယ္။ ၀ိတ္မခုိင္း ရင္ ၾကြက္သားေတြ တက္လာမွာ " ဟု ဘႀကီးေအာင္က အားပါးတရေျပာသည္။

မိမခ်က္ ေခါင္းတစ္လံုးမက ျမင့္ေသာ ဦးေအာင္လြင္ကုိ ၾကည့္ေလေသာ္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္သည့္တုိင္ အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္ အား အားက်ကာ ...
" ဟာ ... ဘႀကီးေအာင္၊ ၀ိတ္မလုိ႔ျဖစ္ပါ့မလား "
" ဟာ ... ျဖစ္ရမွာေပါ့ "
" ဟာ ... အုိေကပဲ၊ ဆရာခ်ဆီက သုိင္းသင္၊ ဘႀကီးေအာင္ဆီက နည္းနဲ႔ ေပါင္းလုိက္ရင္ စပါယ္ရွယ္ သုိင္း ဆရာႀကီးျဖစ္မွာ၊ ဟီး ... ဟီး ... " ရန္မ်ိဳးသိန္းႏွင့္ တင့္ဆန္းတုိ႔က ရယ္ပဲြဖဲြက၍ ၀ိတ္မရန္ တုိက္တြန္းသည္။
ကုိျမေအးက ကုိဇာႀကီး ဒုိက္ထုိးရင္ တကယ္တက္တာ၊ ဒုိက္ထုိးရန္ ျမွဴဆြယ္၍ ဒုိက္ထုိးျပန္သည္။ ေရျပင္ညီ ဒုိက္ထုိးလုိက္၊ အျမင့္မွ ေအာက္သုိ႔ စုိက္ကာ ဒုိက္ထုိးလုိက္၊ ေအာက္မွ အထက္သုိ႔ျမင့္ကာ ဒုိက္ထုိးလုိက္ ျမေအး စကားနားေယာင္၍ လုပ္ေနစဥ္ ကုိဇာႀကီး ဗယ္လီရုိက္မွ ဗုိက္က ၾကြက္သားတက္မွာဟု ၿပံဳးခ်ိဳက ေျပာေလရာ ပက္လက္ တစ္မ်ိဳး၊ ဒူးေထာင္၍ တစ္ဖံု၊ ေဘးတုိက္ ဘယ္လွည့္တစ္နည္း ညာလွည့္တစ္နည္းႏွင့္ ဗယ္လီ ရုိက္ျပန္သည္။ သံတိုင္ အလယ္တန္းေပၚ ေျခပစ္၍ ၾကမ္းကို ေအာက္ ျပဳကာ ေမွာက္ခံု ဒိုက္ထုိးရာမွ နဖူးထိပ္နာ၍ မြန္းကာ ထိပ္မွ ဆံပင္တို႕ တစ္စစ ကၽြတ္ ၍ ေျပာင္သြားသည္။

ၾကြက္သားက တက္မလာ။ ပက္လက္လွန္၍ ဗယ္လီရုိက္ရာမွ ေနာက္ေစ့မွ ဆံပင္တုိ႔ဖ်ာတြင္ ကၽြတ္ က်န္ကာ ေနာက္မွ ဆံပင္မ်ား ေျပာင္းသြားသည္။ ၾကြက္သားက တက္မလာ။ ေရွ႕ ဆံပင္ မ်ား ေျပာင္၍ ေနာက္ဆံပင္ေျပာင္ေသာ္လည္း ၀ိတ္က တက္မလာ။ " ျမင္းေတြ၊ ခုိေတြ ေကၽြးတဲ့ ကုလားပဲကုိ စားရင္ ၾကြက္သား တက္တာ၊ ကုလားပဲေစ့ အစိမ္းေတြကုိ ယူ၊ တစ္ညသိပ္ ေရစိမ္ထား၊ မနက္က်ေတာ့ ပဲစိမ္ရည္ ကုိေသာက္၊ ပဲေတြကုိ ၀ါးစား၊ ဒါမွ ၾကြက္သားတက္မွာ" ဤကား ဦးရဲထြန္း၏ အႀကံဥာဏေပးမႈ ျဖစ္ေပ ရာ ေထာင္၀င္စာတြ႕တြင္ အိမ္မွ ကုလားပဲ တုိ႔ကုိ မွာ ယူကာ ကုလားပဲတုိ႔အား တစ္ညတာ ေရစိမ္၊ စိမ္တဲ့ေရ ကုိ ေသာက္၊ ပဲစိမ္းကုိ စား၊ ၀မ္းသာသြားသည္။

ၾကြက္သား က တက္မလာ။ ႀကံရည္ဖန္ရည္ေကာင္းလ်ေသာ ဘႀကီးေအာင္၏ အစီအမံ ျဖင့္ ၀ိတ္မေသာ ၀ိတ္အိတ္ ကုိ ရရွိသည္။ ျပင္ပေလာကတြင္ ၀ိတ္မေသာ အျပားရွိသည္။ ဤေဒသတြင္ကား ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ၃ ထပ္ထပ္ကာ ေျမႀကီးမ်ား။ ခဲလံုး၊ ေက်ာက္ခဲမ်ား ျဖည့္ကာ စီစဥ္ထားေသာ အိတ္သည္ကား ၀ိတ္အိတ္ျဖစ္သည္။ လံုးပတ္ လက္တစ္ဆုပ္ တစ္ေတာင္ခန္႔ရွိေသာ သရက္ပင္မွ အတုိင္း ကုိ ခ်ိဳး၍ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ လက္ကုိင္ကြင္းအလယ္မွ ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ကာ ၀တ္မေစသည္။ ဟုတ္ပါ့မလား ဘႀကီး ေအာင္ရယ္၊ ဒီ၀ိတ္အိတ္ႀကီး က။ ၀ိတ္မတာကုိ ရုပ္ရွင္ထဲမွာလည္း ၾကည့္ဖူးတယ္။ အျပင္မွာလည္း ျမင္ဖူး တယ္။ ျမင္ဖူးတာက သံေခ်ာင္း အလယ္ တစ္ဖက္စီမွာ ၀ိတ္ျပားတပ္၊ အလယ္က မ ရတာ။ အခုေတာ့ ၀ိတ္က အလယ္က ဟုိဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ လွမ္းကုိင္ၿပီး " မ " ရတာ။ အခုေတာ့၀ိတ္က အလယ္က ဟုိဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ လွမ္းကုိင္ၿပီး "မ" ရတာ။ ေတာ္ၾကာ ၀ိတ္မတက္ ဘဲ မလုိတာေတြ ႀကီးလာမွာ။

" ဟာ ... ဒီမွာ ကုိဇာ၊ စနစ္က်ဖုိ႔ အေရးႀကီးတာ၊ ကဲ ... ေျခေထာက္ကုိ ကားၿပီးရပ္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ ေဘးကပ္ ထား။ ကားမသြားေစနဲ႔။ ကဲ ... ဟုိဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ လက္ကုိ ပက္လက္ထားၿပီး မ၊ အထူး စီစဥ္ထား ေသာအခ်ိန္ ၁၀ ခန္႔ရွိခဲ၊ အုတ္၊ သဲေျမ အေရာေရာေသာ အိတ္ႀကီးကုိ မ ေစသည္။ ေရွ႕မွဆဲြယူ၍ တံေတာင္ ဆစ္အထိ ကုိယ္ႏွင့္ ကပ္ကာ ေအာက္မွ အထက္ လက္ကုိ ေကြးကာ မလုိက္ခ်လုိက္ျပဳေစသည္။ တစ္ဖန္ အိတ္ကုိ ေနာက္မွထား၍ အိတ္ကုိ မလုိက္ခ်လုိက္ အႀကိမ္မ်ားစြာ ျပဳသည္။ နည္းျပ ဘႀကီးေအာင္ႏွင့္ သင္တန္းသား စံ-ဇာဏီဘုိကုိ ၾကည့္ကာ အားလံုးက ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမၾကေလသတည္း။

ေဗဒင္သုိင္းက်မ္းက်က္မွတ္ျခင္း

ဆရာႀကီးမင္းသိခၤ၏ ေဗဒင္သုိင္းက်မ္း သည္ကား လြန္စြာနက္နဲလွ၏။ သုိင္းအတတ္ကုိ လြန္စြာစိတ္၀င္စား သည့္ P သံုးလံုးေခါင္းေဆာင္ ဦးလွေရႊမွပင္ လြန္စြာခ်ီးက်ဴး၏။ ပညာရွင္ ဆရာႀကီး မင္းသိခၤ ေျပာသမွ်ကုိ ပလတ္စတစ္ အိတ္ အၾကည္ေပၚတြင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးမွတ္ေသာ က်မ္းကုိ ေလ့လာကာ " ေတာက္ ... ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးသမွ် သုိင္းက်မ္းထဲမွာ ဒီပညာက အထူးဆန္းဆံုးပဲ" ဦးလွေရႊက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ဦးလွေရႊ သည္ကား ၁၉၆၂ တြင္ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းသားသမဂၢအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကုိ ေကာင္းစြာနားလည္သူျဖစ္သည္။ သမဂၢ ၿဖိဳဖ်က္သည့္ေနာက္ပုိင္း ေတာခုိရာမွ ဖမ္းဆီး ခံေထာင္က်ကာ ယခုတစ္ဖန္ အတြင္းသုိ႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္သူျဖစ္သည္။ လက္၀ဲ၀ါဒပုိင္းတြင္ ကၽြမ္းက်င္ သူျဖစ္သည္။ ၀ါဒ ေ၇းရာ ဦးေဆာင္သူျဖစ္သည္။ ဦးလွေရႊ၏ ထူးျခားေသာ ၀ါသနာသည္ကား သုိင္းက်မ္းေလ့လာျခင္းျဖစ္ သည္။

မကၡရာဓား၊ သုိင္းကာတြန္းမွသည္ သုိင္းေလာက၏ စိန္ေခၚသံ၊ ေမာင္မ်ိဳးခ်စ္၊ ေမာင္မ်ိဳးသစ္၊ ေခ်ာကလ်ာ။ အေရွ႕ကၽြန္းထိပ္သီး၊ အေနာက္ကၽြန္း အဆိပ္ ဦးလူေက်ာ္၊ ေျမာက္ကၽြန္း သူေတာင္းစားႀကီး၊ နဂါးႏုိင္ဓား၊ က်မ္းဟူက်င္း စသည့္ စသည့္ သုိင္းဇာတ္ေကာင္အလံုးစံုတုိ႔ကုိ အလြတ္နီးပါး ေျပာႏုိင္သူျဖစ္ သည္။ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္ဖူး၊ ၾကားဖူးေသာ သုိင္း၀တၳဳ မွ သုိင္းကြက္အသီးသီးသည္ ဆရာခ၏ သုိင္း၀တၳဳသည္ ၀ူတန္သုိင္းႏွင့္လည္း တုိက္ဆုိင္ ၏။ ခြန္လြန္ဂုိဏ္းႏွင့္လည္း မကြာလွ။ ေရွာင္လင္သုိင္းကြက္ကုိလည္း အေျခ ခံေၾကာင္းဆုိသည္။ သုိင္းက်မ္း ပါ အကြက္မ်ားကုိ ေလ့လာသည္။ ဤသုိင္းက်မ္း၏ အက်ိဳးေပးလားမသိ။ ယခုထက္တုိင္ သက္ရွည္ က်န္းမာေနေၾကာင္းသိရွိရသည္။ " အေရွ႕နဂါးစိမ္း၊ အေနာက္က်ားျဖဴ၊ ေတာင္မွာ မီးငွက္၊ ေျမာက္မွာ လိပ္မည္း၊ စံုမ၊ မစံု၊ ယင္၊ ယန္ သစ္သားကုိ သတၱဳက ႏုိင္၊ သတၱဳကုိ မီးက ႏုိင္၊ မီးကုိ ေရကႏုိင္၊ ေရကုိေျမကႏုိင္။ ေျမကုိ သစ္သားကႏုိင္၊ သစ္သားက မီးျဖစ္၊ မိးကေျမျဖစ္၊ ေျမက သတၱဳထြက္၊ သတၱဳက ေရထြက္၊ ေရက သစ္သားထြက္၊ သစ္သားက မီးထြက္၊ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ စာက်က္ေနေသာ စံ-ဇာဏီဘုိ အသံၾကားေသာ ဦးရဲထြန္းက " ေဟ့ေကာင္ ဇာဏီ၊ ဘာေတြ ေအာ္ေနတာလဲ "

" ဆရာခ ေပးထားတဲ့ ေဗဒင္သုိင္းက်မ္း က်က္ေနတာ "
" ဟား .. ဟား ... ဟား ... ဟား ... ေမာင္ခလုပ္တာနဲ႔ မင္းရူးလိမ့္မယ္ "
ဦးရဲထြန္း သည္ ဆရာမင္းသိခၤႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးရာ ေမာင္ခဟူ၍ က်ီစယ္ျခင္းျပဳကာ ရယ္ပဲြဖဲြ႕ေလေတာ့ သည္။
" သြားမလုပ္ နဲ႔ ဦးရဲထြန္း၊ ဒီသုိင္းက်မ္းက တကယ္မုိက္တာ "
ဦးလွေရႊ မွ ဦးရဲထြန္း၊ ဒီသုိင္းက်မ္းက တကယ္မုိက္တာ "
ဦးလွေရႊမွ သုိင္းက်မ္းအေပၚ ေထာမနာျပဳသည္။

" ကဲ ... ေျပာစမ္းပါဦး၊ မင္း စာအုပ္က ဘာေတြလဲ" ဟုေမး၍ အကြက္ ၆၄ ကြက္ႏွင့္ အကြက္ေျပာင္း မ်ားကုိ ေရးဆဲြေဖာ္ျပကာ ေျပာဆုိေလေသာ္ ဦးရဲထြန္းက " ဟာ ... ဒါေတြက ဒီလုိ၊ ၁၉၅၀ က အေမရိကမွာ အလြန္ ေခတ္စားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထဲက အကြက္ေတြပဲ၊ Princeton University က ထုတ္ၿပီး ေရးတဲ့သူကေတာ့ Richard Wihelim (ရစ္ခ်က္ ၀ယ္လ္ဟယ္လင္)ေပါ့။ စာအုပ္နာမည္က I Ching or Book of Changes။ ဒီရီခ်င္း လုိ႔ ေခၚတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြအေၾကာင္း တရုတ္ပညာရွိႀကီး ကြန္ျဖဴးရွပ္က ခ်ီးက်ဴး ထားတယ္။ ေမာ္စီတုန္း ကလည္း အေတာ္သေဘာက်တယ္ဆုိတာပဲ။ ၁၉၃၄ ေအာက္တုိဘာလ ၁၆ ရက္မွာ ေမာ္စီတုန္းက Long March ဆုိတဲ့ ခရီးရွည္ ကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ဒီရီခ်င္းကြက္ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ။ မင္းတုိ႔ ဆရာခက တယ္သိပါလား " ဗဟုသုတ အလြန္ၾကြယ္လွေသာ ဦးရဲထြန္းသည္ ဆရာႀကီးမင္းသိခၤကုိ ေမာင္ ခ အစား မင္းတုိ႔ဆရာခဟူ၍ အစား ထုိးကာ အေခၚအေ၀ၚမ်ား ေျပာင္းလာေတာ့သည္။
ထုိေန႔မွစ ၍ ဆရာခေဗဒင္က်မ္း ကုိ ေလ့လာကာ ဟုိလႈပ္ သည္လႈပ္၊ ဟုိေရႊ႕ သည္ေရႊ႕ႏွင့္ ယင္ဟု ေအာ္ လုိက္ယန္ ဟု ေအာ္လုိက္ႏွင့္ ဦးရဲထြန္းပင္လွ်င္ ေဗဒင္သုိင္းဂုိဏ္း၀င္တစ္ဦးျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။

ခ်မ္းေျမ့ေမတၱာတံု႔ျပန္ပါသည္။

စံ-ဇာဏီဘုိ
ရယ္စရာ မဂၢဇင္း ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ၁၂
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ မုန္တိုင္းထန္ကမ္းေျခ, အပိုင္း (၁ဝ)

ပီယာဘိုဒီ
စန္ကာလို
(သုံးရက္ေျမာက္ေန႕)

အခန္းထဲ မွာ ပြတ္တိုက္လႈပ္ရွားသံလုိလို ၾကားလိုက္သျဖင့္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အခန္းထဲ တြင္ မီးလုံးတစ္လုံး သာရိွ၏။ အခန္းအလယ္တည့္တည့္တြင္ မ်က္ႏွာၾကက္မွ တြဲေလာင္းဆြဲခ်ထား သည္။ အုပ္ေဆာင္း မပါ။ ဘာသံမွဆက္မၾကားေတာ့။ သို႕ေသာ္ တစ္စုံတစ္ခု ေရြ႕လ်ားေနသလိုလို၊ အသက္ရွဴ ခဏရပ္ ထားျပီး နားဆက္စြင့္သည္။ ေဟာ...တစ္ခုခုေရြ႕လ်ားသံ ၾကားရျပန္ျပီ၊ အသံလာရာဆီသို႕ ကၽြန္ေတာ္ စိုက္ၾကည့္ေန မိ၏။ ေတြ႕ျပီ၊ ပုံးေပၚမွာ တြဲလဲခိုလို႕၊ မည္းမည္းၾကဳတ္ ၾကဳတ္အေကာင္တစ္ေကာင္၊ အေရာင္ တလက္လက္ႏွင့္၊ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးခုန္သံကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားေနရ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္ထဲတြင္ ခၽြဲခၽြဲတဲတဲ ျဖစ္လာ၏။ ေျမြတစ္ေကာင္မ်ားလား၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လက္ေထာက္ျပီး ထထိုင္ ဖို႕ ၾကိဳးစားသည္။ ေကာက္ရိုးေမြ႕ရာကအသံျမည္သြား၏။ မည္းၾကဳတ္ ၾကဳတ္အရာသည္ ပုံးထဲ သို႕ ေလွ်ာဆင္း သြားသည္။

နံရံကို ေက်ာ္မွီျပီး ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားဖို႕ၾကိဳးစားသည္။ စားၾကြင္းစားက်န္ေတြထည့္ထားသည့္ ပုံးထဲက သတၱ၀ါ သည္ ဘာေကာင္ျဖစ္ႏိုင္မည္လဲ။ အခန္းထဲတြင္ပစၥည္းဆို၍ က်င္ၾကီးႏွင့္ က်င္ငယ္ ေတြမသြန္ေသးဘဲ ထည့္ထား သည့္ ပံုးတစ္လုံး သာ ရိွ၏။ ပုံးတစ္၀က္ေလာက္ ရိွေနျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးအစုံက သတၱ၀ါေကာင္၀င္သြားသည့္ ပုံးဆီ သို႕ ျပန္ေရာက္ သြား သည္။ ေဟာ... ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေစာင္းသြားျပီး ပုံးလဲက်သြားသည္။ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနရာမွ သတၱ၀ါ ထြက္လာျပီ။ နံရံေက်ာ ကို တအားကပ္ထားလိုက္၏။
မ်က္လုံးႏွစ္လုံး ကို အရင္ျမင္ရ၏။ ၾကြက္တစ္ေကာင္ပါလား္။ ဆက္လက္မေလာက္ ရွည္မည္။ တစ္ဖက္သို႕ လွည့္ထြက္ သြားျပီး လဲက်ေနေသာပုံးႏွင့္ ကြယ္သြားသည္။ ရင္ထဲတြင္ ရြံ႕ရွာမုန္းတီး စိတ္ျဖင့္ ေအာ္ဂလီ ဆန္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ အရြံ႕ဆုံး၊ အမုန္းဆုံး၊ အေၾကာက္ဆုံးသတၱ၀ါ။

လက္သီး ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္သည္။ လက္သည္းေတြ လက္ဖေနာင့္ထဲ နစ္၀င္သြား ၏။ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႕ျခင္း အနည္းငယ္သက္သာသြားသည္ ထင္၏။ မ်က္လုံး ကပုံးဆီမွ မခြာဘဲ တအားကုန္ေအာ္လိုက္သည္။
"ေဟ့...အေစာင့္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြ လာၾကစမ္း၊ ျမန္ျမန္လာၾကစမ္း"
ပုံးေနာက္ တြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အရာ၀တၳဳကို တစ္ပိုင္းတစ္စျမင္ေနရ၏။ အခန္းေထာင့္ဘက္ကို ေရႊ႕သြားျပီး အေစာင့္ေတြ ကို ေအာ္ေခၚျပန္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ငါေခၚေနတာ မၾကားဘူးလားကြ" ေျခသံေတြၾကားရျပီ။ စိတ္ထဲမွာ အၾကာၾကီး ေစာင့္ေနရ သည္ ထင္၏။ ေသ့ဖြင့္သံႏွင့္အတူ တံခါးပြင့္သြားသည္။ ၀င္လာသည့္အေစာင့္ က ေခြးပစ္ သည့္ တုတ္သာသာ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္၊ စက္ေသနတ္ကို အသင့္အေနအထားျဖင့္ ကိုင္လ်က္။ အခန္းေထာင့္တြင္ ကပ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ၾကည့္ျပီး အံ့ၾသေနပုံ၊ ကၽြန္ေတာ္က ပုံးဆီကို လက္ညိႇဳးထိုးျပေတာ့ သူကေသနတ္ျဖင့္ ထိုးခ်ိန္ လိုက္သည္။

"ၾကြက္ၾကီး....ၾကြက္ၾကီး"
ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေျပာေတာ့ သူပို၍ အံ့ၾသသြားဟန္ျဖင့္....
"ဗ်ာ...ၾကြက္ ဟုတ္လား"
သတၱ၀ါ က ပုံးနံေဘးမွ ထြက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႕ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေျပးခ်လာသည္။ တစ္ဖက္ကိုိ ကၽြန္ေတာ္ လွဲခ်လိုက္၏။ နားရမွန္းလည္း မသိေတာ့၊ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို ပိတ္ထားလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ မၾကည့္ဘဲလည္း မေနႏိုင္၊ လက္ေခ်ာင္းၾကားမွ ခိုးၾကည့္မိ၏။ ၾကြက္သတၱ၀ါသည္ အခန္းေထာင့္ အေပါက္ထဲ သို႕ ေျပး၀င္သြား၏။
တစ္ကိုယ္လုံးပစ္လွဲခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္၍ ပခုံးစြန္းမွ နာက်င္မႈကို ခုမွခံစားရသည္။ အေစာင့္ခ်ာတိတ္ က ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ေအာ္ရယ္ေန သည္။ မနည္းၾကိဳးစားျပီး ကၽြန္ေတာ္ကရပ္လိုက္သည္။ လူ တစ္ကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြ စက္စက္ နစ္ေနျပီ။

ေၾကက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕ျခင္းေနရာသို႕ ေဒါသစိတ္တို႕အစား ၀င္ေရာက္ လာေခ်ျပီ။ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေန ေသာ သူေတာင္းစားကေလး ကို ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုျပီး...
"မင္း ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရယ္စရာတစ္ေကာင္လို ၾကည့္ျပီး....
"ၾကြက္ကေလး တစ္ေကာင္ကိုမ်ား ခင္ဗ်ားေၾကာက္ေနတယ္၊ ဟုတ္လား သံအမတ္ၾကီး၊ မေၾကာက္ပါနဲ႕ဗ်၊ ခင္ဗ်ား ဒါေလာက္ပိန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားအသားကို စားမွာမဟုတ္ဘူး"
ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ က တစ္စုံတစ္ခု ထြက္မသြားခင္ ဖမ္းဘိုနာ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ အေစာင့္ခ်ာတိတ္က သူ႕ကို အေၾကာင္းစုံ ေျပာျပေန၏။ ဖမ္ဘိုနာက အလြန္အမင္းသေဘာက်ေန ဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးညႊတ္ကာ စက္ေသနတ္ ကမ္းေပးသည္။

"ေရာ့...ဒီမွာ ကမၻာဖ်က္သတၱ၀ါၾကီးကို ခင္ဗ်ားႏွိမ္နင္းဖို႕ေလ"
ေသနတ္ ကိုဆြဲယူဖို႕ စိတ္ကူးလိုက္ေသးသည္။ သူကအကဲခတ္သလို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ ထိန္းလိုက္ျပီး....
"ငါ ဒီကိစၥကို ကန္႕ကြက္ပါတယ္၊ ဒီကိစၥမင္းတို႕ရွင္းေပးပါ၊ ဟိုးဟပ္ေတြလဲရိွတယ္"
တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ရိွမည့္ ပိုးဟပ္ အေသေကာင္ေတြကို လက္ညိႇဳးထိုးျပလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သတ္ထားသည့္ အေကာင္ေတြ။
"သံရုံးစတိုခန္းထဲ မွာ ပိုးသတ္ေဆးရိွတယ္၊ မင္းတို႕ယူျပီး ေရာင္းမစားရင္ေပါ့ကြာ"
သူကေခါင္းကို၊ ဟန္ပါပါယမ္းျပီး...
"လုံး၀ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အမိန္႕ဟာ အမိန္႕ပဲ၊ ခင္ဗ်ားေနေရးထိုင္ေရးကို က်ဴးဘားဆရာကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ လုပ္ မေပးႏိုင္ဘူး"
"ဒါဆို ငါသူ႕ကို အခုခ်က္ခ်င္း ေတြ႕ခ်င္တယ္"

သူက ပခုံးတြန္႕ျပီး...
"သူက ဒီမွာမရိွဘူးေလ"
"ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ"
"ဘယ္သိမလဲဗ်၊ ဘယ္သူက ေသာက္ဂရုစိုက္ျပီး သူလာမယ့္အခ်ိန္ကို လိုက္မွတ္ေနႏိုင္မလဲ၊ သူလာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္လာမွာေပါ့" "ဒါဆို သူ႕ဆီသတင္းပို႕ေပး" သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မလိုတမာၾကည့္ျပီး....
"ဒီမယ္...ယန္းကီး၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕မင္းေစမဟုတ္ဘူး" စိတ္ကိုအႏိုင္ႏိုင္ထိန္းျပီး အစားအေသာက္ပုံးကို လက္ညိႇဳးထိုးျပ လိုက္သည္။ "ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းေပးပါ"
သူကရယ္ျပီး အေစာင့္ခ်ာတိတ္ကို လွမ္းေျပာသည္။

"သူကေရာဂါရမွာ ကို ေၾကာက္ေနတာကြ၊ ၾကြက္ကေလးကလဲ သူ႕ဆီက ေရာဂါရမွာ ေၾကာက္ေနမွာ ေပါ့ေနာ္"
သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တဟားဟားေအာ္ရယ္ျပီး ထြက္သြားၾကသည္။ အခန္းေသာ့ ေဆာင့္ပိတ္သံ ၾကားလိုက္ရ၏။ အခန္းထဲ တြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္၏။ နာက်င္စရာ ေကာင္းလြန္းသည့္ အထီးက်န္ဘ၀မ်ိဳး၊ ဖမ္ဘိုနာ လို ေကာင္ႏွင့္ဆက္စကားေျပာေနရသည္ကမွ ခံသာဦးမည္။ အျပင္ရုံးခန္းတြင္ သူတို႕ထိုင္ေနၾကမည္လား၊ နားစြင့္ၾကည့္ သည္။ မထိုင္ဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြား သည့္ ေျခသံမ်ားၾကားေနရ၏။ အခန္းေထာင့္မွ အေပါက္ဆီ သို႕ အလန္႕တၾကား လွမ္းူၾကည့္လိုက္ သည္။ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးက ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေစာင့္ၾကည့္ေန သလိုလို၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စိတ္ကထင္ေနျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ၾကမ္းျပင္ ကို ေသေသခ်ာခ်ာေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ထပ္ အေပါက္ေသးေသး ႏွစ္ေပါက္ေတြ႕သည္။ ဘာႏွင့္ပိတ္ရ ပါမည္လဲ။
ပစၥည္းရဖို႕ စဥ္းစားရျပန္၏။ ခါးမွ ဘာင္းဘီတိုက လြဲ၍ဘာမွ်မရိွ။ အရွက္ႏွင့္သိကၡာကို ေနာက္ဆုံး အကာ အကြယ္ေပးထားသည့္ ပစၥည္း။ ေကာက္ရိုးေမြ႕ရာကို သြားသတိရသည္။

ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး ဆြဲျဖဲသည္။ လက္ေမာင္းရိုးက ခုမွေအာင့္လာသည္။ ဘယ္လိုပဲ အိပ္ရအိပ္ရ အေၾကာင္း မဟုတ္ေတာ့။ သည္အေပါက္ေတြကို မပိတ္ဘဲလည္း ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႕ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေကာက္ရိုးေတြ ဆြဲထုတ္ျပီး အလုံးျဖစ္ေအာင္ က်စ္သည္။ အေပါက္ႏွင့္မေတာ္ဘဲ ၾကီးေန သျဖင့္ျပန္လုပ္ရျပန္၏။ နာရီ ၀က္ေလာက္ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္လုပ္မွ ေပါက္ေတြပိတ္လို႕ရသြားသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္းေခၽြးေတြ စက္စက္ နစ္ေနျပီ။ သို႕ေသာ္စိတ္ထဲေပါ့သြားသလို ခံစားရ၏။
နံေဘးတြင္ က်ေနသည့္ေကာက္ရိုးမွ်င္ေတြကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ထုတ္ပစ္ျပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ နာေနသည့္ပခုံး ကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ရင္း စဥ္းစားသည္။ သည္ေကာက္ရိုးကဆို႕ေတြကို ၾကြက္က ေဖာက္ထြက္မည္ မွာ ေသခ်ာသည္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္မ်ား ခံရမွာပါလိမ့္။ တစ္ရက္လား၊ တစ္ပတ္လား၊ တစ္နာရီလား၊ ကယ္လ္ဒီရႊန္ ဘယ္ေတာ့ ဘာမွာပါလိမ့္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီ
စန္ကာလို
(ေလးရက္ေျမာက္ေန႔)

ရိကၡာကားထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လိုက္သည္။ ဖမ္ဘိုနာႏွင့္ အေစာင့္ေရာက္လာၿပီး ပီယာဘိုဒီ အေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။ ဖမ္ဘိုနာ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖင့္ အေရာင္ေတာက္ေနၾက၏။
"သူတအား ေၾကာက္ေနတာဗ်၊ မီးပိတ္ၿပီး ၾကြက္အေကာင္ႀကီးႀကီး တစ္ဒါဇင္ေလာက္ သူ႔အခန္းထဲ လႊတ္ေပးလိုက္ ရမယ္၊ ခ်က္ခ်င္း ကိစၥေခ်ာမွာ"
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းသည့္ တိုးတက္မႈ ျဖစ္ပါ၏။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ရမည္။ ေနာက္ တစ္ဆင့္ တက္ဖို႔ အတြက္ သိပ္အေရးႀကီးသည့္အခ်က္ ျဖစ္၏။
ဖမ္ဘိုနာ ကို လုပ္ရမည့္ကိစၥေတြ ကၽြန္ေတာ္ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို နားမလည္ သလို ၾကည့္ၿပီး မေက်မခ်မ္း ပံုစံျဖင့္ ေျမႀကီးေပၚသို႔ တံေတြးေထြးခ်လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား သက္သက္မဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာပဲ၊ က်ဳပ္တစ္နာရီတည္း စစ္ျပမယ္"
"ေျပာတဲ့ အတိုင္းလုပ္ေလ၊ ေမာင္ရင့္ အထက္က အမိန္႔ကို မေမ့နဲ႔"
သူခဏ ခ်ီတံုခ်တံု လုပ္ေနေသးသည္။ သည္တစ္ေယာက္ကလည္း မလြယ္၊ သူလည္း ေလွာင္အိမ္ထဲက သားရဲ တစ္ေကာင္ပဲ၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စိုက္ၾကည့္လုိက္သည္။ အတန္ၾကာမွ မ်က္လႊာခ်ၿပီး လွည့္ထြက္ သြားသည္။

သံရုံး၀င္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးလူငယ္ေတြ ေသြးေအးစျပဳလာၿပီ၊ သရံုး၀န္ထမ္း အိမ္ရာမ်ား၏ ပတ္ပတ္လည္မွ ၀င္းထရံ အုတ္ရိုးမ်ားကို ေက်ာမွီၿပီး ေအးေအးလူလူ အျပင္းထူေနသူေတြက တစ္ဖြဲ႕၊ ေသနတ္ေတြ ေျခရင္းမွာ ခ်ၿပီး ေဆးလိပ္ကိုယ္စီခဲရင္း မွိန္းလ်က္ က တစ္ခ်ိဳ႕၊ ဂိတ္မွတာ၀န္က် လုံၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ က ဖဲထုိင္ရိုက္ေနၾက၏။ ဖမ္ဘိုနာ က သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈမ်ားလြန္းသည္။ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္ ကို ေျပာထားရဦးမည္။
လံုၿခံဳေရး ရုံးခန္းဆီ သို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ သုံ႔ပန္းတခ်ိဳ႕ ၀င္းထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ ထြက္ လာၾကသည္။ အေသခံလူငယ္ရဲေဘာ္မ်ား ၿခံရံလ်က္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး က ကၽြန္ေတာ့္ကို ရြံရွာ စက္ဆုပ္ သည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ သြားသည္။
အခန္းတံခါး ကို မပိတ္ဘဲ စားပြဲတြင္ ထုိင္ၿပီး ဒီေန႔ ဆင္ႏႊဲရမည့္ တုိက္ပြဲအေၾကာင္း ေတြးေနသည္။ ငါးမိနစ္ၾကာေတာ့ ရဲေဘာ္ သံုးေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ေရပံုးေတြ၊ တံျမက္စည္းေတြ၊ ေဂၚျပား ေတြကို ကိုင္ လ်က္ သူ တို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပံု။ ကၽြန္ေတာ္ ထၿပီး အတြင္းတံခါး ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။

စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး မစင္ေတြ ေသးေတြျဖင့္ အပက္ခံလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္႔   ႏွစ္မီတာ အကြာတြင္ ပီယာဘုိဒီက အညစ္အေၾကးပံု ကိုင္လ်က္ ရပ္ေနသည္။ ပံုးထဲ တြင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့။ သူ႔မ်က္ႏွာ တြင္ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ မုန္းတီးျခင္း ေရာေထြးေန၏။
လွ်ပ္တစ္ျပက္ေလာက္ ကာလ အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သတ္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္း သတိျပန္ ၀င္လာသည္။ ရွပ္အက်ႌလက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို သုတ္လိုက္ၿပီး ...
"ၾကြက္ ကိစၥ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္၊ တြင္းေတြထဲကို ၾကြက္သတ္ေဆး ထည့္ေပးမယ္၊ ၿပီးရင္ ဘိလပ္ေျမ နဲ႔ ပိတ္ေပးမယ္"
ကၽြန္ေတာ္ က တံခါးေပါက္ကို လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး ...
"အဲဒီ လြတ္ေနတဲ့ ေနရာကိုလဲ သစ္သားနဲ႔ ထပ္ရိုက္ေပးလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ခန္းလံုးကို ပိုးသတ္ေဆး ဖ်န္း ခုိင္းထားတယ္"
စုတ္ေနသည့္ ေမြ႕ရာကို ကၽြန္ေတာ္ ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ...
"ေမြ႕ရာ ကို အသစ္လဲေပးပါလိမ့္မယ္" သူ႔ကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ အမူအရာ လံုး၀ မေျပာင္းပါ။

"တံခါးလာဖြင့္တဲ့လူ ဟာ ဖမ္ဘိုနာဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ခုခ်ိန္ ေသေနေလာက္ၿပီ"
သူက ပံုး ကို အခန္းေထာင့္သို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ...
"ငါ ရာဇ၀တ္သား မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔ တရားခံ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါ မင္းတို႔ ေမ့ေနၾကသလား"
"ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ပါဘူး၊ ဖမ္ဘိုနာ ေမ့ေနတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့မယ္"
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္ေတြက ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ထားရဟန္ တူ၏။ ကၽြန္ေတာ္ က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လုပ္စရာေတြကို အမိန္႔ေပလးိုက္သည္။
ဘယ္သူမွ မရယ္ရဲၾက။

လူေနအိမ္ မ်ားဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့၏။ အမ်ိဳးသမီး သုံ႔ပန္းေတြ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကဆဲ။ သူတို႔ႏွင့္ အတူ နံေဘးမွ လိုက္ေလွ်ာက္ေနသည့္ စနက္တံကိုင္ အေသခံေက်ာင္းသူ ရဲေမေတြ။ တကယ္ သူတို႔ အေသခံၾကပါမည္ လားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနသည္။
သူတို႔ တစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသစိတ္ေတြ အုံၾကြ လာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို သူမစင္ႏွင့္ ပက္သည္။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္မစင္၊ သည့္ထက္ အေစာ္ကားခံရျခင္းမ်ိဳးသည္ ကမၻာ တြင္ ရွိအံ့မထင္။ မ်က္ႏွာႏွင့္ ႏွာေခါင္းေပၚမွ မစင္တို႔၏ အနံ႔ သည္ ဦးေႏွာက္ ထဲတိုင္ ေရာက္သြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ သည့္အတြက္ သည္လူႀကီးကို လက္စား ေျခရမည္။ လက္စားေခ်ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ရျခင္းထက္ အဓိပၸာယ္ ရွိ သည္၊ တာရွည္သည္ ၀န္ထမ္း အိမ္ရာ အေပါက္၀တြင္ အေစာင့္တစ္ေယာက္ ခ်ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျမင္ေတာ့ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။

ငါ့ကို သံအမတ္ႀကီးအိမ္ လိုက္ပို႔စမ္း"
သူ႔ေနာက္ ကို ကၽြန္ေတာ္ လုိက္သြားသည္။ ဧည့္ခန္းႀကီးမွာ ရွင္းသန္႔ေတာက္ေျပာင္ေနဆဲ။ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္က သူ႔လူေတြ ကို ရွာခြင့္သာေပးၿပီး ပစၥည္းမ်ား မေပ်ာက္မပ်က္ ထိန္းရသည္ဟု အမိန္႔ ေပးထားသည္။
အိမ္ႀကီး ကို အေသးစိတ္ အကဲခတ္ခ်ိန္မရ၊ အျမန္ဆံုး ေရခ်ိဳးပစ္ဖို႔က အေရးႀကီးသည္။
"ေရခ်ိဳးခန္း ဘယ္မွာလဲ"
"အိပ္ခန္း္ နဲ႔ တစ္ဆက္တည္းပဲ ခင္ဗ်"
သူ အိပ္ခန္းကို လက္ညႇိဳးထုိးျပၿပီး ေျပာသည္။
"မင္း လိုက္ခဲ့"
ေရခ်ိဳးခန္း က ဟိုတယ္ ေရခ်ိဳးခန္းပံုစံအတုိင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက်ယ္သည္။ နံရံေလးဘက္ စလံုးႏွင့္ အခင္း မွာ ေၾကြျပားတလက္လက္ ေတာက္ပလ်က္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ရွပ္အက်ႌကို ခၽြတ္ၿပီး ရဲေဘာ္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ သူက ရွံဳ႕မဲ့ၿပီး အ၀တ္ႏွစ္ထည္ကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မၾကားတြင္ ညႇပ္ၿပီး လွမ္းယူသည္။

"အဲဒါေတြ ေလွ်ာ္ၿပီး လွန္းထားလိုက္၊ ၿပီး ... ငါ၀တ္ဖို႔ အ၀တ္တစ္စုံ ရွာခဲ့"
သူ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ဳိး ကန္ ခလုတ္ကို အေျပးအလႊား ဖြင့္လိုက္၏။ ဘုရားမျခင္း ေရ က ေရေႏြး။ ေရေႏြးခလုတ္ ကို သူတို႔ မပိတ္တတ္ သည္အတုိင္းထားျခင္း ျဖစ္မည္။
ေရေႏြးပူပူႏွင့္ စိမ္ရသျဖင့္ စိတ္ထဲ ပိုသန္႔သြားသည္ ထင္ရ၏။ ေရေမႊးပုလင္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဆပ္ျပာ မ်ိဳးစုံ ေသေသသပ္သပ္ တန္းစီးထားသည္။ ရွမ္ပူျဖင့္ သံုးႀကိမ္ေခါင္းေလွ်ာ္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုယ္ကို ဆပ္ျပာအႀကိမ္ႀကိမ္ တုိက္ၿပီး ေရစိမ္ ခ်ိဳးသည္။ ေရကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လဲသည္။ လန္းဆန္း ရွင္းသန္႔သြား၏။
ေရခ်ိဳးကန္နံေဘး တြင္ သူ႔နာမည္ထိုးထားသည့္ ဘီးတစ္ေခ်ာင္း။ ေငြလက္ကိုင္ႏွင့္ ေခါင္းၿဖိီးရသည္ ကိုက ပို၍ အရသာရွိေန၏။ ဘာပစၥည္းမွ မယူရ ဟူသည့္ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္၏ အမိန္႔ေၾကာင့္သာ သူ႔အိမ္ထဲက ပစၥည္းေတြ သည္ အတုိင္း ရွိေနျခင္း ျဖစ္မည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ တစ္ထည္ျဖင့္ ကိုယ္ကိုပတ္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီသို႔ ကူးခဲ့သည္။ အိပ္ခန္း က ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိ။

ဧရာမ ခုတင္ႀကီးေအာက္တြင္ အိစက္ညက္ေညာသည့္ အျပာေရာင္ေကာ္ေဇာႀကီး ခန္းလံုးျပည့္ ခင္းထား ၏။ ပရိေဘာဂေတြ က ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ေခတ္မီပစၥည္းေတြ။ သို႔ေသာ္ အိပ္ခန္းပိုင္ရွင္သည္ သူ႔အခန္းကို သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိပံု မရ။
အိပ္ခန္းကို ၾကည့္ၿပီး အိပ္ခန္းပိုင္ရွင္ကို အကဲခတ္လို႔ ရႏိုင္ပါသည္။ အလြန္ အသန္႔အရွင္း ႀကိဳက္ၿပီး သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းသူ ျဖစ္ရမည္။ ဓာတ္ပံုဆို၍ တစ္ပံု မွ မရွိ။ အျမတ္တႏိုး ထားရွိသည့္ ပစၥည္းဟူ၍ တစ္ခုတေလမွ မရွိ။ အိပ္စရာေနရာ တစ္ခုမွ်သာ။
အေစာင့္ရဲေဘာ္ ျပန္လာသည္။ ယူလာသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက သစ္သစ္လြင္လြင္ ရွိေသာ္လည္း တီရွပ္က ညစ္ပတ္ေပေရေန ၏။ ေဘာင္းဘီေကာက္၀တ္ၿပီး တီရွပ္ကို ျပန္ပစ္ေပးလိုက္သည္။ အ၀တ္ဗီရိုကို ဖြင့္လုိက္သည္။ ရွပ္အက်ႌႏွစ္ထည္ ေတြ႕သည္။ တစ္ထည္က အျဖဴတစ္ထည္၊ တစ္ထည္က အျပာ။
အျပာေရာင္ ရွပ္တစ္ထည္ ယူ၀တ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတ္ႏွင့္ အံကိုက္ ျဖစ္ေန၏။ လက္ကိုေခါက္ၿပီး မွန္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ အက်ႌျပာမွာ လိုက္ဖက္လွသည္။ အေတာ္ ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္ ျဖစ္ သြားသည္။ ဆံပင္ကို အသာ သပ္လုိက္သည္။ အေစာင့္ကို တစ္ခ်က္ ေစြၾကည့္လိုက္ ေတာ့ သူ ၿပံဳးေနသည္ ကို ေတြ႕ရ၏။

"ေဟ့ ... ငါ ဒီမွာ အိပ္မယ္ ၾကားလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ... ခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အထက္အမိန္႔က ..."
"အဲဒါ မင္းတို႔ကို ေပးတဲ့အမိန္႔၊ ငါမပါဘူး၊ င့ါအ၀တ္ေတြ ေျခာက္ရင္ ဒီအခန္းထဲမွာ လာထည့္ထား"
အိမ္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာေတာ့ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ သူ က်န္ခဲ့သည္။

x x x

လံုၿခံဳေရးရုံးခန္းထဲတြင္ ပီယာဘုိဒီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုိင္ေနၾက၏။ အတန္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္ထား သည့္ ရွပ္အက်ႌကို သူ သတိထားမိပံု ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စကားစ လိုက္သည္။
"တုိင္းခ်ဳပ္ထား တဲ့ အတိုင္းပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အပ္ခ်ဳပ္ဆရာကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ"
သူ ဘာမွမေျပာ။ မ်က္ႏွာတြင္ မည္သည့္ခံစားမႈမွ မရ။ သူ႔အခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေတာ့ သန္႔ရွင္း ေရး လုပ္ ထားၿပီးၿပီ။ ၾကြက္တြင္းမ်ားကို ဘိလပ္ေျမ မဆလာႏွင့္ ပိတ္ၿပီးၿပီ။ နံရံေတြကိုေတာင္ ထံုးသုတ္ထားၿပီးၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူက ထီမထင္သည့္ အၿပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနၿပီး ...
"ငါက ႏွိပ္စက္တဲ့နည္းကို မင္း မသံုးဘူး ထင္ေနတာ"

"မသံုးပါဘူး၊ ဘယ္တုန္းကမွလဲ မသံုးခဲ့ဖူးဘူး၊ တ္စခါတုန္းက တရုတ္တစ္ေယာက္က ေျပာတာ သြားသတိ ရမိတယ္၊ တစ္ခါ ေစာ္ကားခံရရင္ ေစာ္ကားတဲ့သူရဲ႕ အျပစ္၊ ႏွစ္ခါ ေစာ္ကားခံရရင္ ေစာ္ကားခံရသူရဲ႕ အျပစ္တဲ့"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းဘက္သို႔ လက္ေ၀ွ႔ျပၿပီး ...
"ဘာကို နားလည္တာလဲ"
"ဒဏ္ရာမေပၚေအာင္ စစ္မယ္ေပါ့၊ မရဘူး ... စိတ္ခ်၊ မင္းကိုယ္မင္း သိပ္ေတာ္တယ္ ထင္ေနတယ္၊ ခြက်တာပဲ၊ ငါကလဲ ငတံုးမဟုတ္ဘူး၊ မင္းရင္ထဲမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ ငါအတုိ္ငးသား ျမင္ေနရ တယ္"
"ဟုတ္လား"
"ပထမ ငါေပ်ာ့လာေအာင္ မင္း မာျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳသာျပတယ္၊ လိုက္ေလ်ာျပတယ္၊ ဒီလိုပဲ ေခ်ာ့လိုက္ေျခာက္လုိက္ မင္းလုပ္မယ္၊ ဒါ မင္းတို႔ရဲက အတတ္ပညာပဲ၊ ငါ့အခန္းထဲမွာ ၾကြက္ေတြ တပ္ဖြဲ႕ၿပီး ေရာက္ေနရင္လဲ မင္းေသာက္ဂရုစိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၾကမ္းပိုးေတြ ေသေအာင္ကိုက္လဲ မင္း လွည့္ၾကည့္ မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ခု မင္းလုပ္ေနတဲ့ပံုက ငါ့ဆီက တစ္ခုခုမ်ား ရမလားဆိုၿပီး သူေတာ္ေကာင္းဂိုက္ ဖမ္းျပေနတာ မဟုတ္လား"

"ခင္ဗ်ား ေျပာတာ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး"
"လုံုး၀ ဟုတ္ပါတယ္"
ဤတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အေၾကာင္း ေျပာျပေနမိ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က က်ဴးဘားမွာ ႀကံခုတ္ရတယ္၊ ႀကံခုတ္ခ်ိန္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအားလံုး ႀကံခုတ္ရတာ ခ်ည္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံသမား မိသားစုတစ္စုအိမ္မွာ ခဏေနရတယ္၊ သူတို႔အိမ္မွာ လူတုိင္း အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္၊ အသက္ကိုးဆယ္ေက်ာ္ အဘုိးႀကီးအို တစ္ေယာက္သာ ကြင္းထဲ မဆင္းႏိုင္တာ၊ ဟိုဘက္ရြာက အလွဴပြဲတစ္ခုကို မိသားစုတစ္စုလံုး သြားၾကတဲ့ တစ္ေန႔မွာ အဘိုးအို နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္၊ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ေနမက်ေတာ့ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး မလႈပ္ခ်င္မရွား ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ညက်ေတာ့ အေပါ့သြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တဲ အျပင္ကို ထြက္တယ္၊ ၀ရန္တာမွာ အုန္းဆံေမြ႕ရာ နဲ႔ အိပ္တဲ့ အဘုိးႀကီး ေသေနတာကို ေတြ႕ရ တယ္။

 ၾကြက္တစ္ဒါဇင္ေလာက္ သူ႔ကို ကိုက္ဖဲ့ စားေသာက္ေနၾကတယ္၊ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အတင္းလိုက္ရုိက္မွ သူတို႔ ထြက္ေျပးၾကတယ္၊ အဲဒီညကစၿပီး ၾကြက္ကို ရြံေၾကာက္ ေၾကာက္ခဲ့တယ္၊ အဲဒီညအေၾကာင္းကို ခဏခဏ အိပ္မက္ဆိုးေတြ ျပန္မက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကြက္ရွိတဲ့အခန္း တစ္ခန္းမွာ ထည့္ၿပီးေတာ့ ေသာ့ခတ္ ထားမယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုး ႏွိပ္စက္နည္း ပဲ"
"အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား ကို အဲဒီနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မႏွိပ္စက္ဘူး၊ စိတ္ခ်၊ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ ကို ခုိင္းမွာက ဒဏ္ရာ မေပၚေအာင္ ႏွိပ္စက္တဲ့ နည္းလဲ မဟုတ္ဘူး"
သူ႔မ်က္ႏွာ ကို ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာေတြ သူယံုရဲ႕လား၊ သူယံုဖို႔ အလြန္ အေရးႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ အကဲခတ္လို႔မရ။
"ဒါျဖင့္ မင္းတို႔က ဘာနည္းသံုးမွာလဲ"
"ဘာနည္းရယ္လို႔ တိတိက်က် မရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ေဆြးေႏြးတယ္၊ စည္းရုံးတယ္၊ မွ်တေအာင္ လုပ္တယ္၊ အျမင္ၾကည္လင္လာေအာင္ လုပ္တယ္" သူ ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္သည္။

"ေၾသာ္ ... မင္းက ငါ့ကို အျမင္ ၾကည္လင္လာေအာင္ လုပ္မယ္ေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ ဖိုင္တြဲကို ဖြင့္ၿပီး လုိခ်င္သည့္ စာမ်က္ႏွာကို ရွာသည္။ ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဖတ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္သည္ တုိင္းျပည္၏ အင္အားအေတာင့္ဆံုး၊ အလ်င္ျမန္ဆံုး ကမ္းတက္ တပ္မဟာတြင္ သံုးဆယ္သံုးႏွစ္ႏွင့္ေလးလ အမႈထမ္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ အခြန္ အမ်ားဆံုး ရွာေပးခဲ့ရသည့္ က႑မွာ စီးပြားေရးက႑ ျဖစ္ပါသည္။ ေ၀ါစထိႏွင့္ ဘဏ္လုပ္ငန္းရွင္ ႀကီးမ်ား အၾကား တြင္ ေအာင္သြယ္ေတာ္ လုပ္ေပးခဲ့ရသည့္ ကိစၥမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္းရွင္ေလာက ေမွာင္ခုိသမား တစ္ေယာက္ဟု ေခၚဆိုႏိုင္လိမ့္မည္။ ၁၉၁၄ခုႏွစ္ တြင္ အေမရိကန္ အတြက္ ေရနံရဖို႔ မကၠဆီကိုႏိုင္ငံတြင္ သြားေရာက္ညႇိႏိႈင္းေပးခဲ့သည္။ 

က်ဴးဘား ႏွင့္ ေဟတီႏိုင္ငံတို႔တြင္ ဘေရာင္း ဘရားသား၏ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာဘဏ္ ဖြင့္ႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၀၈ခုႏွစ္မွ ၁၉၁၂ခုႏွစ္အထိ လုပ္ေပးခဲ့ရသည္။ ၁၉၁၆ခုႏွစ္တြင္ ဒိုမီနီကန္ သၾကားလုပ္ငန္း တုိးခ်ဲ႕ေရးအတြက္ အေမရိကန္ ပါ၀င္ႏိုင္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ညႇိေပးခဲ့သ္ည"
ကၽြန္ေတာ္ က သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး ...
"သံအမတ္ႀကီး ခင္ဗ်ား၊ အဲဒါ ဘယ္သူ႔စာသားေတြလဲ ဆိုတာ သိပါသလား"
"သိတာေပါ့ကြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စမက္ဒ္ေလ၊ ဒီဘတၱလာေပါ့"
"ၿပီးေတာ့"
"ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ"
"ဘာမ်ား ေ၀ဖန္ခ်က္ ေပးခ်င္သလဲလို႔ပါ"
သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ ပခံုးတြန္႔လုိက္ၿပီး ...
သူရတဲ့ ပင္စင္လစာေလးနဲ႔ဆိုရင္ သူ ေပ်ာ္မယ္မထင္ဘူး"
ေဒါသစိတ္ကို မ်ိဳသိပ္လိုက္ရျပန္၏။

"ဒါကို ခင္ဗ်ားတို႔က စီးပြားေရး နယ္ခ်ဲ႕မႈလို႔ မျမင္ဘူးလား"
"မျမင္ပါဘူး၊ တို႔တုိင္းျပည္က အရင္းရွင္ႏိုင္ငံပဲ၊ အရင္းရွင္၀ါဒ ရွင္သန္ေအာင္ လုပ္မွာပဲ၊ တို႔ႏိုင္ငံ ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရး၀ါဒကိုက အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စီးပြား ကုန္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြကို ကူညီ ပံ့ပိုးဖို႔ပဲ၊ အဲ ... အတိတ္တုန္းက လြန္ကဲသြားတာေတြ ရွိတယ္၊ ဒါက သမုိင္းပဲ၊ က်န္ခဲ့ၿပီ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ ပိုၿပီး ထြန္းေတာက္လာခဲ့တယ္"
သူက ေရွ႕ကို တုိးလာၿပီး ...
"အဲဒီ ဆယ္စုႏွစ္မွာပဲ ကြန္ျမဴနစ္ ၀ါဒဟာ ယိမ္းယိုင္ ၿပိဳက်ခဲ့တယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ဘဲ ဖိုင္တြဲကို ဆက္လွန္ၿပီး ဖတ္သည္။
"ၾကယ္မ်ားႏွင့္ အစင္းမ်ားသည္ အကြာအေ၀းတူ တစ္ေနရာတည္းတြင္ ျပည္နယ္မ်ားအျဖစ္ ရပ္တည္မည့္ အခ်ိန္ သည္ မေ၀းေတာ့ေပ။ တစ္ေနရာက ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္း၊ တစ္ေနရာက ပနားမား တူးေျမာင္း၊ ေနာက္ဆံုး တစ္ေနရာက ေတာင္၀င္ရိုးစြန္း၊ ေတာင္အေမရိကတိုက္ တစ္တိုက္လံုးသည္ ႀကီးမားျမင့္ျမတ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို ႔၏ ျပည္နယ္မ်ား ျဖစ္လာရမည္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရမူ သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ား ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ"
သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာသည္။

"ဒီစကားလံုးေတြဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ အေမရိကန္ သမၼတ တစ္ေယာက္ ကိုယ္တုိင္ ေျပာသြားတာ" သူ ေခါင္းညိတ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ အၿပံဳးငယ္ကေလးတစ္ခု လွစ္ခနဲ ေပၚ လာသည္။
"ဟုတ္တယ္၊ တပ္ဖ္ ေျပာထားတာ၊ အဲဒါက ၁၉၁၂ခုႏွစ္ အေျခအေန၊ ကေနဒါကို ႏုပ္ႏုပ္စဥ္းရမယ့္ အခ်ိန္၊ အေျခအေနေတြ က ခု အကုန္ ေျပာင္းလဲေနၿပီပဲ"
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို စကားျဖတ္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။
သူက အျဖတ္မခံ။

"ဒီမယ္ နားေထာင္၊ ဒီကိစၥ ငါတုိ႔ျငင္းရတာ အႀကိမ္တစ္ေထာင္ မကေတာ့ဘူး၊ မင္း မေမြးခင္ ကတည္းက ျငင္းလာတာ၊ တုိင္းျပည္ေတြကို အကဲျဖတ္တဲ့ ေနရာမွာ မင္းတို႔ သမိုင္းက ရာဇ၀တ္မႈ ေတြကို အေျခခံမွာလား၊ အဲဒါဆို သမုိင္းကို ဘယ္ေခတ္အထိ ျပန္ဆုတ္မလဲ၊ ႏွစ္ငါးဆယ္လား၊ တစ္ေထာင္လား၊ ဟိုေခတ္က စပိန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘာသာေရးစည္းရံုးမူမွာ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြ ရွိခဲ့တာ ေၾကာင့္ ဒီေခတ္စပိန္ကို မင္းအျပစ္ေျပာမွာလား၊ အေမရိကန္မွာ လူမည္းေတြကို အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တဲ့ ကၽြန္စနစ္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီအတြက္ မင္း ငါ့ကို အျပစ္တင္မွာလား"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး ...
"မင္းအဘိုးေတြ အဘြားေတြ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ အဲဒီတုန္းက ..."
ကၽြန္ေတာ္ စကားျဖတ္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ သူက လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ ထုးိကာ ...
"ဒီမယ္ ... နားေထာင္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္က တီဗြီမွာ လာသြားတဲ့ ဇာစ္ျမစ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လူမည္းႏွစ္ေယာက္ ျင္းေနတာ ငါၾကားဖူးတယ္၊ တစ္ေယာက္က ေငြ၀ယ္ကၽြန္စနစ္ကို မတရား တိုက္ခုိက္ ေျပာဆိုေနတုန္း ေနာက္တစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာတယ္၊ သြားစမ္းပါကြာ ... ဒါတို႔ အဘိုးအဘြားေတြကို ပိုက္ေတြနဲ႔ ပစ္ဖမ္းၿပီး သေဘၤာေတြနဲ႔ ခုိးထုတ္မလာရင္ တုိ႔တစ္ေတြ ခုထိ အာဖရိက ေတာနက္ထဲမွာ တိရစၦာန္ သာသာဘ၀ ေနေနရမွာေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့အေနနဲ႔ ေငြ၀ယ္ကၽြန္စနစ္ကို ဘာမွေျပာစရာ မရွိဘူးတဲ့"

"အဲဒါ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ၊ သမုိင္းက ရႈတ္ခ်စရာရွိရင္ မ်က္ႏွာမေထာက္ဘူး"
"သမုိင္းက ရႈတ္ခ်တာ မဟုတ္ဘူး၊ ေထာက္ျပတာ၊ ရွင္းျပတာ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ မင္း ဒါကို နားလည္သင့္တယ္"
ဒါေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သက္သက္ ေစာ္ကားျခင္းပဲ။ ေဒါသစိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။
"ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒဟာ ကၽြန္စနစ္နဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္တယ္"
"ဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြ ရုရွားမွာသြားၿပီး မင္းတရားေဟာေခ်"
ကၽြန္ေတာ္ ခင္းေပးေသာ လမ္းမွာ လမ္းမွား ျဖစ္ေနသည္။ သည္ပုဂၢိဳလ္သည္ တကၠေဗဒႏွင့္ ေဖာက္ထြင္း၍ မရေသာ ပုဂၢိဳလ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္သည္။ သူက အသက္ေျခာက္ဆယ့္သံုး ႏွစ္ရွိၿပီ။ သူႏွင့္ၿပိဳင္ျငင္းဖို႔ ဘာသာရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရြးရေတာ့မည္။ သူ႔အသိဥာဏ္ အဆင့္ျမင့္ပံု ကိုေတာ့ သံသယျဖစ္စရာ မရွိေတာ့။ ေညာင္ျမစ္တူးၿပီး ဘ၀အစက ျပန္ေဖာ္ရေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး မမွားပါ။ သူ ဆက္ေျပာပံုကို ၾကည့္ေလ။

"ဒီမယ္ ... ကယ္လ္ဒီရြန္၊ မင္း ေသာက္ရူးပဲ၊ မင္းကငါ့ကို ထုိင္ၿပိး တရားေဟာလို႔ရမယ္ ထင္ေနတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ ၀ါဒ တရား ပို႔ခ်ၿပီး ငါ့ကို သိမ္းသြင္းႏိုင္မယ္လုိ႔ မင္းထင္ေနတယ္၊ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းမွာ ငါမသိတဲ့ နာမည္တစ္ခုႏွစ္ခု ကို မင္းရေအာင္ ေမးမယ္ေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ မင္းဟာ ရူးတာ မဟုတ္ဘူး တံုးတာ၊ မင္းဟာ ငတံုးပဲ"
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ေအာက္ကဖိုင္တြဲတစ္ခုကို အေပၚတင္လိုက္သည္။ အမွန္က သည္ဖိုင္တြဲက ကၽြန္ေတာ္၏ လက္နက္ပုန္း။ ထုတ္သံုးဖို႔ ေစာလြန္းေသးမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ကဖိုင္ကို ဖြင့္ၿပီး ႏႈတ္မွ နာမည္တစ္ခု အလိုအေလ်က္ ထြက္သြားသည္။
"အင္ပါရိုဖလိုးရက္စ္" သူ ခ်က္ခ်င္း ေဆာက္တည္ရာမရ။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားမည့္ အမူအရာကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူက မတုန္မလႈပ္။

"ဘာကြ"
ေအးစက္စက္အသံျဖင့္ ျပန္ေမးသည္။
"အင္ပါရိုဖလိုးရက္စ္ေလ၊ ဒီမိန္းကေလးအတြက္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို တူးတူးခါးခါး မုန္းတီးတာေလ၊ အထူးသျဖင့္ က်ဴးဘား ကြန္ျမဴနစ္ေတြကိုေပါ့ဗ်ာ"
သူ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ေရကာတာ ၿပဳိက်မည့္အခ်ိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။ သူက ဆိတ္ၿငိမ္ၿမဲ ဆိတ္ၿငိမ္လ်က္၊ တိတ္ဆိတ္ၿမဲ တိတ္ဆိတ္လ်က္၊ တကယ့္ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တု တစ္ခု ပမာ။ မ်က္ႏွာ အမူအရာ တြင္ေတာ့ စဥ္းငယ္မွ်ေသာ ေျပာင္းလဲမႈ အရိပ္အေယာင္ ယွက္သန္းလာ သလို။ ဒီလိုေျပာင္းလဲမႈ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ က ေတြ႕ဖူးရဲ႕လား မသိ။ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ အမူအရာ။ ငါးရက္သားအျဖဴေရာင္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတက စေကာစက ရွည္လ်ားေန သည္။ ဆံပင္ေတြက ဖြာလန္ႀကဲေန၏။ နဂိုက ပိန္ရွည္ရွည္ ကိုယ္ေနဟန္သည္ ပို၍ ပိန္လီေန သည္ ထင္ရ၏။ ပါးေရ နားေရေတြ ပို၍ ေခ်ာင္ေနသည္ ထင္ရ၏။

နာမည္တစ္လံုး သူ႔ႏႈတ္က ထြက္သြားရုံမွ်ျဖင့္ ကိစၥအားလံုး ၿပီးစီး ေျပလည္သြားေစမည္ မုခ်။ နာမည္ တစ္လံုးရလွ်င္ က်န္သည့္ကိစၥ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္ေလ။ ထုိတဒဂၤတြင္ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ေရွ႕လုပ္စရာေတြ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ျမင္ေနၿပီ။ ထုိတစ္ဆင့္ၿပီး လွ်င္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးသြားစရာပင္ အေၾကာင္း ရွိပါ ေသး၏။ ဖိုင္တြဲကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္၏။
"၁၉၅၈-ခု၊ ေမလကေနၿပီး ၁၉၅၉-ခု၊ မတ္လအထိ နန္နီဖေလာရက္စ္တို႔၏ သမီးအင္ပါရိုႏွင့္ သူအတူေနခဲ့သည္။ မတ္လ ပထမပတ္တြင္ လက္ထပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ၁၉၅၈-ခု၊ မတ္လ ၂၈ရက္ေန႔ တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေတာ္လွန္ေရး သစၥာေဖာက္မႈျဖင့္ အင္ပါရို အဖမ္းခံလုိက္ရသည္၊ ၁၉၅၉-ခု၊ ေမလ ၄ရက္ေန႔တြင္ သူ႔ကို ၀ါရွင္တန္ မွ ျပန္ေခၚသည္။ အင္ပါရိုဖလိုးရက္စ္သည္ ၁၉၅၉ခု၊ ေမလ ၁၁ရက္ေန႔တြင္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ သည့္ ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သည္"

"အဲဒါ လံုး၀ ေသာက္အဓိပၸာယ္ မရွိဘူး"
၀ုန္းခနဲ ထရပ္ၿပီး စားပြဲတြင္ လက္ေထာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာနားထိ ငုံ႔ၿပီး ေအာ္ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။ မိနစ္ေပါင္း မ်ားစြာ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခံုၾကသည္။ အမုန္းခြန္အားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ထုိးေဖာက္သြားလု မတတ္ လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးရင္း ...
"မင္းတို႔ သတ္တာ၊ သူ႔ကို မင္းတို႔သတ္တာ၊ မင္းတို႔ က်ဴးဘားကြန္ျမဴနစ္ေတြ သတ္ပစ္တာ"
သူ႔ တစ္ကုိယ္လံုး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားၿပီး ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ သြားရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ ကို ေက်ာေပးလ်က္ အၾကာႀကီး ရပ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္ တုံ႔ျပန္မႈမ်ိဳး ေပၚမလာသည့္အတြက္ အံ့ၾသေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။

"အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ႏို႔စို႔အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ"
သူ အသက္ျပင္းရွဴေနသည္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မွ ျမင္ေနရ၏။ အံႀကိတ္ၿပီး ေျပာသည့္ အသံျဖင့္ ...
"အတူတူပဲ၊ မင္းတို႔အားလံုး အတူတူပဲ၊ မင္းကို သူတို႔ အဆိပ္ႏို႔ေတြ တိုက္လိုက္လို႔ မင္းအခု ဒီဘ၀ ေရာက္ေန တာေပါ့"
အခ်ိန္က်ၿပီ ထင္သည္။ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ေစာလြန္းေနတယ္။ ေရကာတာ မက်ိဳးေပါက္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေဆြးေႏြးသည့္ ေလသံျဖင့္ ...
"အင္း ... အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းစရာ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ၊ အခ်စ္ေတြ၊ ရမၼက္ေတြ၊ လက္စားေခ်မႈေတြ နဲ႔ ေရာေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့၊ သူ႔ကို စပိုင္ဆိုၿပီး ခုံရုံးတင္လိုက္ၾကတယ္ေလ"
သူ ခ်ာခနဲ လွည့္လာသည္။ သူ႔အသက္မွန္ကို ယခုမွ သူ႔ရုပ္သြင္တြင္ ျမင္ရ၏။ မဟုတ္ေသး ... ပို၍ အုိစာေန၏။ စားပြဲဆီ သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး ထုိင္သည္။ သူ႔အသံ တည္ၿငိမ္သြားၿပီ။
"ဘာ တစ္စတာ နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိတယ္ဆိုၿပီး သူ႔အေဖကို သူတို႔ သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္၊ တစ္ခါ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိတယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကိုပါ သတ္လိုက္ၾကတယ္၊ အဲဒီတုန္းက သူ ဆယ့္ကိုးႏွစ္သမီးပဲ ရွိေသးတယ္"

ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးဖို႔ အခ်ိန္၊ အေၾကာင္းအရာကို နည္းနည္းေပါ့ေအာင္ လုပ္ေပးရမည္။
"သူ႔နာမည္ၾကားရုံနဲ႔ ခင္ဗ်ား ျဖစ္သြားပံုကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ကို ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ ပါတယ္ဗ်ာ"
သူ႔မ်က္ႏွာ အမူအရာ အေျပာင္းအလဲကို ကၽြန္ေတာ္ ဂရုစိုက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ၿပီး အေ၀းကို ၾကည့္ေနမိ၏။
"သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ မိသားစုက သိတယ္တဲ့၊ သိပ္လွတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတယ္"
ခုထိ ဘာ မွ မလႈပ္မရွား။ ေရွ႕ဆက္တိုးရမည္။

"မစၥတာ ပီယာဘိုဒီ၊ ဘာတစ္စတာမွ သိပ္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ရဲအဖြဲ႕ ရွိတယ္။ သူတို႔ဆီက ဖိုင္တြဲေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရလိုက္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ အမႈတြဲေတြက သိပ္စုံတယ္၊ အိမ္ေဖာ္ေတြ၊ ဒရိုင္ဘာေတြ၊ အေပ်ာ္ခန္းေတြ၊ အရက္ဆိုင္ေတြ နဲ႔ သူတို႔ မိန္းကေလးေတြ ဆီက ရတဲ့ သတင္းေတြ ေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သံအမတ္တစ္ေယာက္ဟာ ရည္စားေလးေယာက္ေတာင္ ထားတယ္ဗ်ား"
သူက သူႏွင့္မဆိုင္သလို ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာသည္ ...
"ေလးေယာက္စလံုးကို သူ ေက်နပ္ေအာင္ ထားတယ္ဗ်ာ၊ သူ႔အေၾကာင္း အစီရင္ခံစာေရးတဲ့ အရာရွိက ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ လို လွလွပပေရးသြားတယ္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းလဲ ဖိုင္တြဲတစ္တြဲ ေတြ႕တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပမယ္ သိလား"
ဖိုင္တြဲ ကို ဖြင့္ၿပီး စာမ်က္ႏွာေတြ လွန္သည္။ ဖ်တ္ခနဲ ေမာ္ၾကည့္ေတာ့ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ေန သည့္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။ ဒါက လူ႔သဘာ၀ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စဖတ္သည္။
"၁၉၅၈ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ဆယ္ရက္၊ ဂ်ာဆင္ပီယာဘိုဒီ၊ ႏိုင္ငံေရးသံမွဴး၊ အေမရိကန္သံရုံး၊ သည္ အခ်က္အလက္ မ်ားကို သတင္းေပးသူမ်ားထံမွ ရရွိသည္။ (ေနာက္ဆက္တြဲကို ၾကည့္ပါ)။ သူသည္ ကက္စထရို သူပုန္မ်ားကို အထင္ႀကီးသူ ျဖစ္သည္။ သံအမတ္ႀကီး စမစ္ကို ေျပာင္းျပန္ အေျဖမ်ား ထြက္မည့္ အႀကံမ်ား ေပး သည္။ သို႔ေသာ္ သံအမတ္ႀကီးက သူ႔အယူအဆမ်ားကို သိပ္လက္မခံဟု သိရသည္"

ဖိုင္တြဲကို ပိတ္ၿပီး သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ ေခါင္းယမ္းၿပီး ...
"ဘာတစ္စတာဟာ ေသာက္ရူးပဲ၊ သူ႔လွ်ိဳ႕၀ွက္ရဲအဖြဲ႕ကေကာင္ေတြလဲ အတူတူပဲ"
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေခါင္းယမ္းၿပီး ...
"မဟုတ္ဘူးဗ်၊ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ ေတာ္ေတာ္ နိမ့္တယ္၊ အဲဒီတုန္းကတည္းက သူတို႔ေတြ ဖီဒယ္လ္ အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနၾကၿပီ၊ တျခားကရတဲ့ သတင္းေတြလဲ ပါေသးတယ္ဗ်၊ စိတ္၀င္စားစရာ ေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ၁၉၅၆ခုႏွစ္မွာ ခင္ဗ်ား က်ဴးဘားကို ေရာက္လာေတာ့ အရြယ္အားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတယ္၊ သိပ္ေတာ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားေရးရုံး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္၊ ငယ္ေပမယ့္ စပိန္လို မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္ေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားကို လက္၀ဲယိမ္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားဟာ မဇၩမပဋိပဋာသမားျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္၊ က်ဴးဘားသူအေခ်ာအလွေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ား ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိတယ္၊ လက္ထပ္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ တယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျဖစ္လာတယ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အခ်စ္ကေလး အဖမ္းခံရတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ အစိုးရက ကက္စထရုိကို စည္းရုံးၿပီး က်ဴးဘားကို သူ႔ၾသဇာအာဏာေအာက္မွာ ထားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္၊ ခ်စ္သူ အဖမ္းခံရ တဲ့ အတြက္ ခင္ဗ်ား ေဒါသူပုန္ထတယ္၊ ခင္ဗ်ား သံရုံးကို ခင္ဗ်ား အစာမေၾက ျဖစ္တယ္၊ ခင္ဗ်ား သံရုံး ကို ခင္ဗ်ား အေၾကာက္အကန္ျငင္းတဲ့အထဲက ခင္ဗ်ားကို သူတို႔ ျပန္ေခၚလိုက္ၾကတယ္ ...

"အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေရွ႕တက္လမ္းဟာ ဆံုးသြားၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်စ္သူ မိန္းကေလး အသတ္ခံရတယ္၊ က်ဴးဘား အေမရိကန္ ဆက္ဆံေရး ပ်က္ျပား လာတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ဴးဘားက ရုရွား နဲ႔ ေရႊလမ္းေငြလမ္းေဖာက္ၿပီး သမုိင္း၀င္ ေျပာင္းလဲမႈႀကီး လုပ္ပစ္ လိုက္တယ္၊ အဲဒါကေတာ့ မတ္စ္၀ါဒကို လက္ခံ လိုက္တာပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားဇာတာ စန္းလဂ္ ျပန္တက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားၿပီ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္တစ္ခုလံုးဟာ က်ဴးဘားအတြက္ေရာ ကက္စထရို အတြက္ ပါ နိမိတ္ဆိုး တစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ တစ္ခုလံုးအတြက္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေနတယ္"

သူ႔ၾကည့္ရတာ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႕ျခင္းလည္း မရွိ။ အာရုံစူးစုိက္ျခင္းလည္း မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဆင့္ တက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။
"ေကာ္ဖီ ေသာက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္"
သူ႔ အေပၚႏႈတ္ခမ္း မသိမသာ ေကြးညႊတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ၿပံဳးျပၿပီး အေစာင့္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ သည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ခါးရွားဒင္းေအာင္ ၏ ခရီးသြားေဖာ္, အပိုင္း (၁ဝ)

လယ္ေတာထဲကအခ်စ္ပံုျပင္ႏွစ္ပုဒ္

အင္းေတာ္ႀကီး ၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ ေခ်ာင္း၀ဆုိသည့္ ရြာကေလးတစ္ရြာရွိသည္။ ထုိရြာ၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ ကုိင္းပင္ေတြႀကီးစုိးေန သည့္ လြင္ျပင္ႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ ထုိလြင္ျပင္သည္ ယခုေတာ့ ကုိင္းေတာတစ္ပုိင္း လယ္ကြင္း တစ္ပုိင္းျဖစ္ေနၿပီ။
လူ႔ဘ၀ခရီးေလွ်ာက္ရာမွာ မိမိ မူလလမ္းေၾကာင္းကုိ ေသဖည္ၿပီး လမ္းလဲြေလွ်ာက္ရသည္လည္း ရွိတတ္သည္။ ဦးဂင္ရန္လီ ၏ အလုပ္သည္ စားပဲြေပၚထုိင္ၿပီး သူမ်ားခုိင္းတာလုပ္ရတဲ့အလုပ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ ေသာ္ ယခုေတာ့ လယ္ေတာထဲ လယ္သမားဘ၀ခံယူၿပီး ဘ၀ကုိ ႏွစ္ျမဳပ္ရုန္းကန္ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးဂင္၇န္လီ တစ္ဦး တည္းေတာ့ မဟုတ္။ ဌာနအသီးသီးက ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဦးဂင္ရန္လီသည္ လက္ႏွင့္လုပ္ရေသာ စပါးထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း ကုိ ေကာင္းစြာ သေဘာ ေပါက္သြားသည္။ လုပ္ငန္းအဆင့္လည္း မ်ားလွပါဘိ။ ၾကည့္ပါ - ဦးစြာ ထယ္တုိးရသည္။ ၿပီးလွ်င္ ထြန္ေမႊ ရသည္။ စပါးပ်ိဳးေထာင္ရသည္။ ပ်ိဳးႏႈတ္ရသည္။ ေကာက္စုိက္ရသည္။ ရင့္မွည့္သည့္အခါ ရိတ္သိမ္းရ သည္။ ေကာက္ႏွံမ်ားကုိ ျဖန္႔ထားရသည္။ စပါးေျခြ၇န္ တလင္းျပင္ရ သည္။ ေကာက္ႏွံမ်ား ကုိ ေကာက္လိႈင္းစည္း ရ သည္။ ေကာက္လိႈင္းမ်ားကုိ ႏွစ္ဘက္ခၽြန္၀ါးတုတ္ႏွင့္ ထမ္းကာ တလင္းေပၚပံုရသည္။ တလင္းေပၚက ေကာက္လိႈင္းပံု ကုိ တုတ္ႏွင့္ရုိက္၊ ကၽြဲ၊ ႏြားျဖင့္နင္းၿပီး စပါးေစ့ ေျခြရသည္။ ၿပီးလွ်င္ စပါးပံုကုိ ေျခဖ၀ါးျဖင့္စု။ လက္ျဖင့္ စေကာကုိကုိင္ကာ ယပ္ခတ္ေပးရသည္။ သန္႔စင္ရသည္။ ေမွ်ာ္စင္လုပ္၍ စပါးကုိ ေအာက္ခ်ကာ၊ စေကာျဖင့္ ယပ္၍ အမႈန္မ်ားလြင့္ေအာင္လုပ္ရသည္။

ၿပီးလွ်င္ အိတ္ထဲသြတ္၊ သယ္၊ သုိေလွာင္ရံုပုိ႔သည္။ ဤအဆင့္မ်ားကုိ ဂင္ရန္လီတုိ႔အဖဲြက တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ ၍ ယခုေတာ့ '' လယ္ထြန္စားဖုိ႔ မေၾကာက္ေပါင္'' ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
လယ္ေတာထဲ တြင္ အခ်စ္ပံုျပင္၊ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ားစြာ ေမြးဖြားေပလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ေကာက္စုိက္ခ်ိန္၊ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ မ်ား၊ ယခု ေျပာျပမည့္ အခ်စ္ပံုျပင္မွာ ရိတ္သိမ္းခ်န္ကျဖစ္သည္။
ဂင္ရန္လီတုိ႔ ဌာနသည္ အခက္အခဲမ်ားစြာၾကားက ဧက ၂၀ ကုိ ျဖစ္ထြန္းအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ယခု ေတာ့ စပါးမွည့္ေနၿပီ၊ ဦးစြာမွည့္သည့္ ႏွစ္ဧကခန္႔ကုိ မိမိအဖဲြ႕သားမ်ားက ရိတ္သိမ္းၿပီး တလင္းေပၚပံုထားခဲ့ ၿပီ။ ယခုေတာ့ တစ္ကြင္းတစ္ျပင္လံုးတစ္ၿပိဳင္တည္းမွည့္ေတာ့ စပါးရိတ္သိမ္းေရးျပႆနာေပၚလာသည္။
စပါးေစ့ မေၾကြက်မီ အခ်ိန္မီ ရိတ္သိမ္းရမည္။ ရိတ္သိမ္းးစက္လည္းမရွိ၊ လူလည္း လံုေလာက္စြာ မရႏုိင္။ ခက္ၿပီ။

ဒီေတာ့ ဂင္ရန္လီက ေခ်ာင္း၀ရြာသူႀကီးကုိ ေျပးကပ္ရသည္။ သူလည္း တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ သာေခၚေပး ႏုိင္ သည္။ တျခားဌာနမ်ားကလည္း ေခ်ာင္း၀ရြာသားေတြကုိပဲအားကုိးၾကသည္။ အနီးအနားရြာဆုိ လုိ႔ ေခ်ာင္း၀ရြာ တစ္ရြာတည္း ရွိသည္။
တစ္ေန႔ ဦးထူးဆုိသူႏွင့္ ဦးျမင့္ဆုိသူႏွစ္ဦးစပါးရိတ္လုိေၾကာင္း၊ အလုပ္လာစပ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရ သည္မွာ အားရစရာ မရွိ။ က်ားက်ားယားယားမရွိ။ ထုိင္းမိႈင္းေလးကန္ေနၾကသည္။ အေသာက္အစားစံုပံုရ သည္။
မည္သုိ႔ပင္ရွိေစ ဂင္ရန္လီ သူတုိ႔ကုိ လုိအပ္ေနၿပီ။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ လူ ၁၀၀ ႏွင့္ တစ္ရက္တည္းရိတ္ပစ္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လူ မရွိ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေစ။ ေန႔တြက္မဟုတ္ဘဲ ဧကေစ်းညွိ၍ခုိင္းထားသည္။

တစ္ညေနခင္းတြင္ ေအာက္အရပ္မွ စပါးရိတ္ စပါယ္ရွယ္လစ္မ်ားေရာက္ေနေၾကာင္း သတင္းရ၍ အမ်ားတကာ ထက္ ဦးေအာင္ ဆက္သြယ္ငွား၇မ္းလုိက္သည္။ သူတုိ႔အဖဲြကသည္ (၁၀)ဦးရွိသည္။ အားလံုး မိန္းမ မ်ားျဖစ္ၾကသည္ ဂင္ရန္လီအေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေနာက္ေန႔ နံနက္တြင္ သူတုိ႔အဖဲြက နံနက္ေစာစီးစြာ အလုပ္ဆင္းၾကသည္။ ဦးဂင္ရန္လီသည္ သူတုိ႔ စပါးရိတ္ သည့္ လယ္ကြက္သုိ႔ သြားၾကည့္သည္။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ မတုိင္ေသး။ ဧက၀က္ပင္ က်ိဳးၿပီ။ ဦးထူးႏွင့္ ဦးျမင့္လယ္ကြက္ တြင္ကား မေန႔ကအတုိင္းပင္ရွိသည္။ လူလည္းမေတြ႕ရ။
သုိ႔ႏွင့္ သူတုိ႔ ၏ တဲကေလးဆီ သြားၾကည့္ရာ ဦးထူးသည္ သူ႔အိပ္ရာေပၚတြင္ ေခြေခြကေလးလဲေနသည္။ ဦးျမင္႔ ကေတာ့ ထမင္းစားေနသည္။

 ဦးဂင္ရန္လီက - '' ဦးထူး ေနမေကာင္းဘူးလား '' ဟု ေမးရာ၌ ဦးထူးက ဘာမွမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဦးျမင့္ က '' ေနမေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ စပါးရိတ္တဲ့အဖဲြ႕ထဲက မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ရုိက္လႊတ္ လုိက္ တာ။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မီ ကယ္လုိ႔သာေပါ့၊ သုိ႔မဟုတ္ မသာေပၚၿပီ'' ဟု ဆုိေလ၏။
'' ဟာ ဘယ္လုိ၊ ဘယ္လုိ၊ ဦးထူးကုိ ရုိက္လုိက္တယ္ဟုတ္လား။ ဦးထူးက ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္လုိ႔လား ''
'' မသိဘူးဆရာ၊ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး စပါးရိတ္အလာ တလင္းပံုမွာ ေတြ႕ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ စကားကေတာက္ ကဆျဖစ္ရာ က မိန္းမႀကီးက အနားမွာရွိတဲ့ ၀ါးလံုးနဲ႔ ရုိက္ေတာ့တာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူတုိ႔ထဲကတစ္ေယာက္ အခ်ိန္မီ လုိက္ ဆဲြရတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်က္ထိေသးတယ္။ ဦးထူးက တလင္းေပၚက ေကာက္လိႈင္းပံုေပၚ လဲက်ေတာ့ ေသ သြားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္ '' ဟု ရွင္းျပေလသည္။

'' ဦးထူးခင္ဗ်ား ကုိ ရုိက္တာဘယ္သူလဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရိုက္သလဲ'' ဟုေမးေသာ္လည္း ဦးထူးထံမွ ဘာသံမွ် မၾကားရ။ ဦးျမင့္က -
'' ဆရာ ဟုိစပါးရိတ္တဲ့ အဖဲြ႕ဆီ သြားေမးပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္လဲဟု အႀကံေပးရာ ဦးဂင္ရန္လီသည္ စပါး ရိတ္ ေနသည့္ (၁၀)ေယာက္ဖဲြ႕ဆီ ေျခဦးလွည့္ေလသည္။ ဦးဂင္ရန္လီက -
'' ဒီမွာ ဆရာမႀကီး မ်ား ခင္ဗ်ားတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ က်ဳပ္ရဲ႕ ဦးထူးကုိ ရုိက္လုိက္တယ္ဆုိ။ အဲဒါ ဘယ္သူလဲ'' ဟုေမးရာ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း အသားညိဳညိဳမိန္းမႀကီးတစ္ဦးက -
'' ကၽြန္မ ရုိက္လုိက္တယ္ ဆရာ၊ အေသသတ္မလုိ႔ သူတုိ႔ဖ်န္ေျဖဘာဦးလုိ႔သာေပါ့။ ေနႏွင့္ဦး ညၾကေတာ့ သြား သတ္ဦးမယ္ ''ဟု ေဒါသမေျပႏုိင္သည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျပာျပေလသည္။
'' ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဦးထူးက ခင္ဗ်ားကုိ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားလုိ႔လား၊ သူ႔ၾကည့္ရာသူမ်ား ကုိ ေစာ္ကားဖုိ႔ေနသာသာ သူ႔ကုိယ္သူေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္သယ္ေနရတယ္'' ဟု ေမးရာ မိန္းမႀကီး က - '' ဆရာ၊ ကၽြန္မ စပါးရိတ္ပါဦးမယ္၊ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္မ ေျပာျပပါ့မယ္'' ဟု ေတာင္းပန္စကား ဆုိေလ၏။ ဂင္ရန္လီကလည္း စပါးရိတ္အရွိန္ပ်က္မည္စုိး၍ တိတ္ဆိတ္စြာေနလုိက္၏။ စိတ္ ထဲတြင္ေတာ့ '' ဘယ္သူက၊ အဘယ့္ေၾကာင့္'' ဟု ေတြးၾကည့္ေသာ္လည္း အေျဖမေပၚအခ်ည္းႏွီးပင္။

ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ထုိမိန္းမႀကီးေျပာျပ၍ သိရသည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔က ေမာင္ထူး သည္ လူပ်ိဳေပါက္။ မျမင့္ေရႊသည္လည္း အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ရွိၾကသတဲ့။ တစ္ရြာတည္းေနၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကေပမယ့္ ရြာနီးခ်င္းေတြ မုိ႔ ျမင္ၾကဆံုၾကသတဲ့။ ျမင္ရဖန္မ်ားေတာ့ ေမာင္ထူးက မျမင့္ေရႊကုိ အတင္းႀကိဳက္၊ အတင္းခ်စ္၊ အတင္းခ်စ္ေရးဆုိပါသတဲ့။ မျမင့္ေရႊက '' ဟုတ္ကဲ့ '' မေျပာရေသး။ လူႀကီးခ်င္း စကားေျပာေစသတဲ့။ ေနာက္ပုိင္း လူႀကီးေတြ၊ နားခ်၊ ေမာင္ထူးကလည္း အတင္းပူးကပ္လာေတာ့ မျမင့္ေရႊက မည္သုိ႔မွ် ေတာင့္မခံႏုိင္ေတာ့့့ဘဲ ''ဟုတ္ကဲ့'' လုိက္ရသတဲ့။
သုိ႔ႏွင့္ မျမင့္ေရႊ သည္ ေမာင္ထူး၏ ဇနီးမယားျဖစ္သြားကာ ေမာင္ထူး၏ ကုိယ္ပြားေလးကုိပင္ လြယ္ထားရပါ သတဲ့။ ေရာင္ေနာက္ဆံထံုးပါဆုိသလုိ မျမင့္ေရႊဟာ ေမာင္ထူးအိမ္လုိက္ေနသတဲ့။ ဒီလုိေနရင္းက မျမင့္ေရႊ မ်က္ႏွာ မျမင္ေသးသည့္ တစ္ေန႔တြင္ ေမာင္ထူးသည္ ထုိအိမ္၊ ထုိရြာ။ ထုိပတ္၀န္းက်င္ ကေန ေပ်ာက္ခ်င္း မလွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါသတဲ့။

မျမင့္ေရႊခမ်ာ ေမာင္ထူး တစ္ေန႔ ေပၚလာႏုိးႏုိးနဲ႔ သားေလး (၃)ႏွစ္ အရြယ္ရွိသည့္ တုိင္ ေစာင့္ဆုိင္းေန ပါေသာ္လည္း စုန္းစုန္းျမဳပ္ပဲတဲ့။ စာမလာသတင္းမၾကားဆုိတာ ေမာင္ထူးကမွ အစစ္တဲ့။ မျမင့္ေရႊက လင္ေတာ္ေမာင္ တစ္ေန႔ေရႊအုိးထမ္း၍ ေပၚလာႏုိးႏုိးႏွင့္ မိဘအိမ္မျပန္ဘဲ ေယာကၡမတုိ႔နဲ႔ အတူေနလာေသာ္ လည္း သူ႔ကေလး က အေဖေခၚမယ့္သူမရွိျဖစ္ေနသတဲ့။
'' ဒီလုိနဲ႔ မျမင့္ေရႊ ရဲ႕ ငယ္ရြယ္ပ်ိဳျမစ္ တဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ သူမ်ားမယားလုိလုိ၊ အပ်ိဳႀကီးလုိလုိနဲ႔ ကုန္ဆံုးသြား ပါ သတဲ့။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မျမင့္ေရႊသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ အျမတ္နဲ႔ သူ႔မိဘအိမ္ျပန္ပါသတဲ့။ ေဒၚျမင့္ေရႊ ဆက္လက္ေျပာျပ သည္မွာ -
'' အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ဒါပဲဆရာ၊ ကၽြန္မ အႏွစ္(၂၀)လံုးလံုး သူ႔ကုိ စံုစမ္းတာ ဘာသတင္းအစအနမွ မရဘူး၊ ခုမနက္ မွ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဒီေခ်ာင္း၀လယ္ထဲမွာ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ ပထမေတာ့ ႏွလံုးတုန္ ရင္ခုန္ျဖစ္လုိက္ေသး တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူက အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္လုိ႔ ကၽြန္မ ေဒါသထြက္လာၿပီး အေသသတ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။ ဒါနဲ႔ အနီးမွာေတြ႕ တဲ့ ၀ါးတုတ္နဲ႔ ရုိက္လုိက္ တယ္။ ေခါင္းကုိခ်ိန္တာ လဲြသြားတယ္။ သူ တုိ႔က ကၽြန္မကုိ ဆဲြထား လုိ႔သာေပါ့။ ကၽြန္မ မေက်ႏုိင္ဘူး။ ဒင္းကုိ အေသသတ္ဦးမယ္'' ဟု ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာျပေလသည္။
'' ေတာ္ပါေတာ့၊ ေဒၚျမင့္ေရႊရယ္ ၾကာပဲၾကာလွပေကာ၊ သူ႔ၾကည့္ရတာ ခင္ဗ်ားမသတ္လည္း ၾကာၾကာ ေနရမယ့္ ပံုမေပၚဘူး၊ အလကားေနရင္း ရာဇ၀တ္ဒဏ္သင့္လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားဘက္ကၾကည့္ရင္ သတ္ေလာက္ေပတယ္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ကစၿပီး ဦးထူးနဲ႔ မျမင့္ေရႊ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ေစရဘူး။ မျမင့္ေရႊ နဲ႔ ျဖစ္အင္ကုိ က်ုပ္တကယ္ပဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး'' ဟု ဦးဂင္ရန္လီက တရားခ် ေတာင္းပန္ စကားေျပာဆုိ လုိက္ေလသည္။

မျမင့္ေရႊသည္ အသားညိဳညိဳ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း အားအင္အျပည့္ႏွင့္ ေဒသခံမ်ား ခုိင္းႏိႈင္းေျပာဆုိတတ္ သည့္ '' အေမရိကန္ျမင္း'' ဟု ေခၚေလာက္သည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးျဖစ္သည္။
ေတာ္ပါေသး ၏။ ဦးထူးသည္ ေနာက္ေန႔နံနက္ ထုိလယ္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္မွာ သူ၏ စပါးရိတ္ သိမ္းခ ကုိပင္ ထုတ္မယူေတာ့။ ဂင္ရန္လီ ဤအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆက္စပ္ေတြးေတာ မိသည္မွာ -
'' အင္း ရုပ္ရွင္ စာေပ၀တၳဳေတြထဲမွာေတာ့ မိန္းမပ်ိဳနဲ႔ ေယာက္်ားပ်ိဳမ်ားဟာ ေကာက္လိႈင္းပံု၊ ေကာက္ရုိးပံုကုိ မွီလုိ႔။ တစ္ဦး ကုိတစ္ဦး အခ်စ္ရည္ဆမ္းထားသည့္ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾကလုိ႔၊ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အလွ ဆံုးစကားလံုးေတြကုိ ေရြးခ်ယ္သံုးႏႈန္းၾကလုိ႔။ ေပြ႕ၾက၊ ဖက္ၾက။ နမ္းၾကလုိ႔၊ တယ္ၿပီး စိတ္ကူး ယဥ္စရာ ေကာင္းတဲ့ေနရာပဲ၊ နယ့္ႏွယ္ ခုေတာ့ မိန္းမနဲ႔ ေယာက္်ား ထသတ္ၾကသတဲ့။ ေတာ္ေပေသးရဲ႕၊ ရာဇ၀တ္မႈ ခင္း မျဖစ္လုိက္၇လုိ႔၊ ျဖစ္လုိက္လုိ႔ကေတာ့ ငါပါအခ်ဳပ္တုိ႔ တရားရံုးတုိ႔နဲ႔ လုိက္ပတ္သက္ေနရဦးမယ္'' ဟု မေက်မခ်မ္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနပါေတာ့သည္။ ဤတြင္ေခ်ာင္း၀လယ္ေတာမွ အခ်စ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သည္ အက်ည္းတန္ စြာ ၿပီးဆံုးသြားေလေတာ့သတည္း။

ဦးဂင္ရန္လီသည္ တယ္ေတာတစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္ရျပန္သည္။ ထုိလယ္ေတာသည္ ေတာင္ေပၚေဒသ မလိခ ျမစ္၏ အေနာက္ဘက္ ကမ္းနဖူးေပၚတြ္ တည္ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ လယ္စပါးစုိက္ႏုိင္သည့္ ဧရိယာမွာ ဧက ၁၀၀ ပင္မျပည့္ ခ်င္။ အေနာက္ေတာင္ေျမာက္မွာ ေတာင္တန္းေတြကာဆီးေနသည္။
ဦးဂင္ရန္လီသည္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခု၏ အေရွ႕ဘက္မ်က္ႏွာမူရာ ေတာင္ေစာင္းကုိ ခုတ္ထစ္၍ လယ္တဲ ေဆာက္ထား၏။ လယ္တဲအနီးေတာင္ေပၚမွ ထုိးဆင္းစီးက်ေနသည့္ ၀ါ့ဆန္းခေခ်ာင္းငယ္ ကေလး မွ ေရကုိ ၀ါးလံုးထက္ျခမ္းခဲြကာ သြယ္ယၿပီးလယ္တဲ၏ ေဘးတြင္ ေရခ်ိဳးတဲလုပ္ၿပီး ခ်ိဳးေရေသာက္ေရ ဖန္တီးထား ၏။

ေခ်ာင္းေရသည္ ၀ါးျခမ္းမွတစ္ဆင့္ ေရခ်ိဳးတထဲုိ႔ (၂၄)နာရီစီးဆင္းေနရာ ဂင္ရန္လီသည္ တသြင္သြင္ အဆက္မျပတ္စီးဆင္းေနေသာ ေရကုိ ေရခ်ိဳးအ၀တ္ေလွ်ာ္ၿပီးတုိင္း ခလုတ္ပိတ္ခ်င္သည့္ စိတ္ေပၚလာတတ္၏။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ (၂၄) နာရီ ဒီလုိ စီးဆင္းေနသည့္ ေရပုိက္ ဘယ္မွာရွိလုိ႔လဲ။
ဤလယ္ေတာသည္ ဂင္ရန္လီတုိ႔ရံုးမွ ၁၆ မုိင္ေ၀း၏။ တစ္ေနကုန္လမ္းေလွ်ာက္မွ ေရာက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဂင္ရန္လီမၾကာခဏ သြားရသည္။ ၿမိဳ႕မွ လယ္ေတာအေရာက္သြားရသည္မွာ ေမာပန္းပါေသာ္လည္း လယ္တဲ ထဲေရာက္ေတာ့ မေမာေတာ့ါ။ တဲပတ္လည္ ေတာင္ယာခင္းပံုစံ ဖန္တီးထားသည္။ ေျပာင္း၊ သခြား။ ငရုတ္ခရမ္း အျပင္ တဲ မွ လယ္ေတာအသြား လမ္း၀ဲယာ သေဘၤာပင္မ်ား စုိက္ထားသည္။

လယ္ေတာေရာက္ၿပီ ဆုိလွ်င္ ဟင္းမငတ္ေတာ့။ တံငါသည္တစ္ဦးအား မလိချမစ္ထဲ ပုိက္ေမွ်ာခုိင္း လုိက္ လွ်င္ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ ေက်ာက္ငါးၾကင္းႀကီးမ်ား ယူလာၿပီ။ တခ်ိဳ႕အေကာင္မ်ားဆုိလွ်င္ ၄ ပိႆာနီးနီး ရွိၾက သည္။ ငါးကင္၊ ငါးအုန္း၊ ငါးခ်က္ဟင္းမ်ား သူ႔တပည့္ ငါးစပါယ္ရွယ္လစ္မ်ား က လုပ္ေကၽြးၾကသည္။ ေက်ာက္ ငါးၾကင္း ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ႀကီး ကုိ ကုိက္ဖဲ့၀ါးမ်ိဳရသည္မွာ အရသာရွိလွသည္။

သူ၏ တပည့္မ်ားက ငါးကင္းႏႈတ္ခမ္းကုိနီဂရုိးမႏႈတ္ခမ္းဟု အမည္ေပးၾကသည္။ ဤတြင္ ဂင္ရန္လီသည္ နီဂရုးမမ်ား ၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးမ်ားကုိ ရုပ္ရွင္၊ ဗီီယုိဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ဘူးသည္ျဖစ္၍ ''အင္း နီဂရုိးမ တုိ႔ ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း ဟာ ခု ငါစားေနတဲ့ ေက်ာက္ငါးၾကင္းႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ထက္ပုိၿပီး ခ်ိဳေလမလားမသိဘူး ဟီဟိ'' ဟု တပည့္မ်ား မရိပ္မိေအာင္ ခုိး၍ အသံတိတ္ ရယ္ေလသည္။
တဆက္တည္း တြင္ ကမၻာေက်ာ္ ငါးမန္းဆူးေတာင္ ဟင္းခ်ိဳက ငါးဟင္း စပါယ္ရွယ္လစ္ေဇာ္တူး ခ်က္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ ငါးက်င္းေခါင္းျပဳတ္ေလာက္ အရသာရွိမယ္မထင္ဘူး '' ဟု ေတြးပစ္လုိက္ေလသည္။
ရွိေသးသည္ ဦးအဖုန္ရဲ႕ ငါး၀ါးက်ည္ေတာက္မီးဖုတ္။ ငါးအူ မီးအုန္း။ ေဇာ္တူး ၏ ေတာၾကက္ကလီစာ နဲ႔ ေတာခ်ဥ္ေပါင္ မီးအုန္း၊ ဤဟင္းလ်ာမ်ားကုိ ဘယ္ကမၻာေက်ာ္စားေတာ္ကဲမ်ား ခ်က္တတ္ၾကပါ့မလဲဟု အကဲျဖတ္ေလ သည္။

ဂင္ရန္လီတုိ႔ လယ္သည္ ၃ ဧကခန္႔ရွိသည္။ ဒီေတာ့ လယ္လုပ္သား လယ္တဲေစာင့္လုိလာၿပီ။ ဤလယ္ေတာ တြင္ လာေ၇ာက္ လုပ္ကုိင္သူမ်ား၊ မွီခုိေနသူမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ေနာင္မြန္။ ေခၚဘူဒဲ (ေခါင္လန္ဖူး) ေဒသ မွ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘ၀ေဖာင္ဖ်က္၍ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာအရပ္ေဒသကုိ ရွာေဖြ သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ အေျခခ်ေနသူမ်ား၊ တခ်ိဳ႕ေရာက္ခါစမ်ား၊ တခ်ိဳ႕ အလုပ္ရွာေဖြၾကသူမ်ား။
ဒိေတာ့ ဘ၀ေဖာင္ဖ်က္၍ ဤေဒသသုိ႔ ေရာက္ရွိသူမ်ားကုိငွားရမည္။ သူတုိ႔သည္ ေျမျပန္႔ လယ္ မလုပ္ဘူး ေသာ္ည္း ေလွကားထစ္လယ္လုပ္ငန္းေတာ့ လုပ္ဖူးၾကသည္။
ပထမဦးစြာ ဦးအဆီး တုိ႔ မိသားစုကုိ မ်က္စိက်၍ ဦးဂင္ရန္လီက တပည့္မ်ားႏွင့္တုိင္ပင္သည္။ သူတုိ႔မိသားစု (၄)ေယာက္ ရွိသည္။ မိဘႏွစ္ပါး၊ သားႏွင့္ေခၽြးမ။ ဤေဒသသုိ႔ ေ၇ာက္လာသည္မွာ မၾကာေသး၍ လယ္ပုိင္ မရွိၾက။ ဂင္ရန္လီ တုိ႔ တမနီးမေ၀းတစ္ေနရာတြင္ တဲေဆာက္၍ ေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ တပည့္မ်ားက ဤ မိသားစုႏွင့္ေတာ့ မျဖစ္ပါဟုဆုိၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္းက အဘယ္အရာနည္း။ တပည့္တုိ႔ေျပာျပသည္မွာ။

ဦးအဆီးသည္ ဇနိးသည္ ေဒၚအားခူႏွင့္သမီးမအနားတုိ႔ႏွင့္ ေခၚဘူဒဲေဒသမ် ေတာင္ဘက္အရပ္သုိ႔ တေရြ႕ ေရြ႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသည္။ ေနာင္မြန္၊ ပူအုိေဒသမွ ဤဆြမ္ပရာဘြမ္ၿမိဳ႕နယ္ မလိယန္ေဒသ သုိ႔ ေရာက္ရွိ လာၾသည္။ ကံမေကာင္း၊ အေၾကာင္းမလွ၍ ဦးအဆိး၏ ဇနီးသည္ လမ္းခရီးတြင္ ဆံုးပါးသြားသည္။ ဒီေတာ့ ဦးအဆီးႏွင့္ သမီးအနားတုိ႔သာ ဤေဒသသုိ႔ေရာက္ရွိလာသည္။ တဲတစ္လံုးေဆာက္ကာ ငါးရွာ သည္။ ေရႊ က်င္သည္။ လယ္လုပ္ကူသည္။

ထုိနည္းတူ ေဒၚအားခ်ာသည္ လင္ေယာက္်ားဦးအဒီးႏွင့္ သားအဖူးတုိ႔သည္ ေခါင္လန္ဖူး၊ ထဖုန္းေဒသမွ ဘ၀ေဖာင္ဖ်က္ ၍ ေတာင္ဘက္အရပ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒၚအားခ်ာ၏ ခင္ပြန္း ဦးအဒီး သည္ လမ္းခုလတ္တြင္ ဆံုးပါးသြားသည္။ ဤေဒသသုိ႔ ေဒၚအနားႏွင့္ သားအဖူးႏွစ္ဦးသာ ေရာက္ရွိလာ သည္။ သူတုိ႔သည္လည္း မလိယန္လယ္ေတာ၊ ေတာစပ္တစ္ေနရာတြင္ တဲထုိး၍ ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး တြင္ ဤမစံုလင္ေသာ မိသားစုႏွစ္ခုသည္ မလိယန္လယ္ေတာတြင္ ဆံုမိၾကေတာ့သည္။
မအနားသည္ (၁၇)ႏွစ္အရြယ္ အသားျဖဴျဖဴ အခ်ိဳးအစားေျပျပစ္၍ အလွေသြးၾကြယ္ေနသူျဖစ္သည္။ ထုိနည္းတူ ေမာင္အဖူး သည္လည္း (၁၈)ႏွစ္အရြယ္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက္်ားပီသသူျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး သည္ ေကာက္စုိက္ရာတြင္ ဆံုၾကသည္။ ေရခ်ိဳးဆိပ္တြင္ ေတြ႕ၾကသည္။ လသာေသာညမ်ားတြင္ လယ္ေတာ လမ္းေလွ်ာက္၍ လမင္းကုိ အတူေမာ့ၾကည့္ၾကသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္မွ ၾကယ္ပြင့္မ်ား ကုိ ေရတြက္ၾက သည္။ ေတြ႕ဖန္မ်ားေတာ့ ေမတၱေႏွာင္ႀကိဳး ရစ္ပတ္မိၾကၿပီ။

ဤတြင္ ေမာင္အဖူးသည္ မအနားအား ေတာင္းေပးရန္ မိခင္ ေဒၚအားခ်ာကို ပူဆာေတာ့ သည္။ ေဒၚအားခ်ာ သည္ သူတုိ႔သားအမိ၏ အထီးက်န္ႏုိင္လွေသာ ဘ၀ထဲသုိ႔ ေခၽြးမတစ္ေယာက္တုိးလာပါက ပုိမုိ သာယာ စုိေျပေသာ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္လာမည္ဟု ေတြးမိသည္။
သုိ႔ႏွင့္ ေဒၚအားခ်ာ သည္ လူႀကီး တစ္ဦးအား အကူအညီေတာင္း၍ မအနား၏ဖခင္ ဦးအဆီးထံ လႊတ္လုိက္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္ ကြမ္းဖုိးေငြေၾကးမွ မေပးလုိက္။ ဤေတာေတာင္ေဒသ ဂ်စ္ပစီဘ၀ြင္ ရုိးရာထံုး ဓေလ့ ကုိ ေမ့ထားရမည္။ သားႏွင့္ေခၽြးမတုိ႔၏ ခ်စ္ကမၻာတစ္ခုတည္ေဆာက္ေပးရန္သာလုိသည္။
ဦးအဆီး သည္ မိမိသနီးအနားအား သူတစ္ပါးလယ္ထဲမထည့္ခ်င္။ ယခုပင္ အထီးက်န္လွၿပီ။ အနားသာ သူတစ္ပါး လယ္ထဲ ေ၇ာက္သြားလွ်င္ အထီးက်န္ဘ၀မွ တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္ေတာ့မည္။ သုိ႔ေသာ္ သမီးအနားက အရြယ္ေရာက္ၿပီ။ သမီး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္လုိ။

အနားသည္ သူ႔ဘ၀ျဖစ္သည္။ ဤအသက္အရြယ္အထိ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ အလကား ဗလာသက္သက္မေပးစားႏုိင္။ တန္ရာတန္ေၾကးေတာ့ ရခ်င္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဓေလထံုးတမ္းအရ ကြမ္းဖုိး တင္ ေတာင္းရန္ ကုိယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးအား မွာလုိက္သည္။
ဤတြင္ ေမာင္အဖူး ၏ မိခင္သည္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ပင္ အႏုိင္ႏုိင္။ ကြမ္းဖုိး ဆုိသည္ မွာ အေ၀းႀကီး။ မိမိတြင္ တဲအိမ္ေအာက္က ၀က္ကေလးတစ္ေကာင္၊ ၾကက္ဖၾကက္မႏွင့္ သားအမိ တစ္စုသာရွိသည္။ ဤသည္မွာ မိမိပုိင္ဆုိင္သမွ် သစၥာပစၥည္းျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ပင္ရွိေစ သား အတြက္ ေခၽြးမေတာင္းေပးရန္ မွာ မိမိတာ၀န္။ မည္သုိ႔ ေဆာင္ရြက္ရမည္နည္း။ ေခါင္းထဲထူပူၿပီအႀကံအုိက္ လာသည္။ ေနာက္ဆံုး တြင္ေတာ့ အေျဖတစ္ခုထုတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ သူသည္ ကုိယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးအား -
'' ဒီမွာရွင့္၊ ရွင္ျမင္တဲ့ အတုိင္းပဲ ကၽြန္မမွာ ဘာမွမရွိဘူး၊ ဒီေရာက္တာလဲ ဘာမွမၾကာေသးဘူး၊ ဘာကြမ္းဖုိး မွ လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး။ အဲ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ကၽြန္မကုိ ကၽြန္မ ပုိင္တယ္။ ဦးအဆီးကုိ ေျပာလိက္။ လူကြမ္းဖုိး ထည့္မယ္။ ကၽြန္မကုိပဲ ယူလုိက္ပါေတာ့လုိ႔'' ဟု ေနာက္သလုိ ေျပာင္သလုိ ခပ္တည္တည္ ေျပာလႊတ္ လုိက္ေလ သည္။

ကုိယ္စားလွယ္ႀကီးသည္လည္း ထုိစကားအတုိင္းပင္ ဦးအဆီးအား သံေတာ္ဦးတင္ေလရာ ဦးအဆီးက -
'' စိန္လုိက္ေလ၊ ငါလည္း အထီးက်န္တာၾကာၿပီ။ မေတြ႕ေသးလုိ႔သာေပါ့။ ေဒၚအားခ်ာကုိ ေျပာလုိက္ ငါ့သမီး သူ႔သားနဲ႔ ေပးစားမယ္။ အဲ-သူကေတာ့ ငါ့ကုိ တစ္သက္လံုးထမင္းခ်က္ေကၽြးပါေစ'' ဟု စကားျပန္ ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သိပ္မၾကာလုိက္ပါ။ ထုိမိသားစု တဲတစ္တဲတြင္ အတူတစ္ကြေပါင္းစည္းေနထုိင္ သည္ ကုိ ေတြ႕ရေတာ့ သည္။
ဤတြင္ မလွမပ အက်ည္းတန္၊ ဘုရားစူးမုိးႀကိဳးပစ္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ထုိလယ္ေတာ တြင္ ေမြးဖြား ေလ ေတာ့ သည္။ လူ႔အဖဲြ႕အစည္း၏ အျပင္ ဘက္ေရာက္လုလု ဤေတာေတာင္ေဒသ ဂ်စ္ပစီ တုိ႔၏ ဘ၀တြင္ လူ႔စည္းကလနားေတြႏွင့္ ဆန္႔က်င္၍ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ ဘ၀အေထြေထြမဆုိ ျဖစ္ေပၚတတ္ေပရာ ထုအျဖစ္မ်ိး ကုိ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ေလကုန္ခံ၍ ေတြးေတာအကဲျဖတ္မည့္သူ နည္းပါးလွသည္။
မည္သုိ႔ပင္ ရွိေစ ဦးဂင္ရန္လီသည္ ထုိမိသားစုႏွင့္ မပတ္သက္ခဲ့ရသည္ကုိေတာ့ သူ႔တပည့္မ်ား အားႀကိတ္ ၍ ေက်းဇူးတင္လ်က္ရွိသတည္း။

တပုဒ္ၿပီး၏
ေနာက္အသစ္ တပုဒ္ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, October 29, 2012

တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ မုန္တိုင္းထန္ကမ္းေျခ, အပိုင္း (၉)

ဆလိုကမ္
ဝါရွင္တန္
(သံုးရက္ေျမာက္ေန႔)


က်ဳပ္နာမည္ က ဆလိုကမ္၊ စစ္သက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ၊ ဒါမ်ဳိး တစ္ခါမွမႀကဳံဖူးခဲ့ဖူးဘူး၊ ဘာနာကိုစတာ မွာ က်ဳပ္ ေရာက္ေနတာေလ။
မိုးေတြ ေသာက္ရမ္း ရြာခ်ေနခ်ိန္ေပါ့။ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚက ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့၊ အလို… ထူးထူးဆန္း ဆန္း ပါလား၊ ဧရာမ လင္မိုဆင္းကားႀကီး ရဟတ္ယာဥ္ေျခရင္းမွာ အသင့္ေစာင့္လို႔ဗ်ား။ ေလတပ္ဗိုလ္ ႀကီး တစ္ေယာက္ က က်ဳပ္ကို ပံုစံက်က် အေလးျပဳၿပီး ကားတံခါး ဖြင့္ေပးတယ္။
အလဲ့… ေတာ္ေတာ္ အေရးပါေနပါလား။ ဘာမွနားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေစာေစာ နာရီပုိင္း မွာတုန္း က က်ဳပ္ကို ေသာက္ဂ႐ုစုိက္မယ့္လူ တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘူးဗ်ာ။ ကားထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ငံု႔ဝင္ လုိက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း တံခါးပိတ္သြားၿပီး ၿငိမ့္ခနဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေဘးခံုမွာ လူတစ္ေယာက္ ပါလာ တယ္။ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံုနဲ႔။

သူက လက္ကမ္းေပးၿပီး…
"ျပန္ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာတယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး"
ေမွာင္ေနလုိ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို က်ဳပ္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။ ဂိတ္ဝကိုျဖတ္ေတာ့မွ မီးေရာင္မွာ က်ဳပ္ သူ႔ကို ငဲ့ၾကည့္ခြင့္ ရတယ္။ က်ဳပ္ လန္႔သြားတယ္ဗ်။ မုိက္ကြမ္လိုစီပါလား။ သမၼတရဲ႕အမ်ဳိးသား လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီဝင္ေလ။
သူ ဘာဆုိလိုတာပါလိမ့္။ သူနဲ႔ က်ဳပ္ တစ္ခါမွမဆံုဖူးပါဘူး။ ျမစ္ကူးတံတားေပၚကို ကားႀကီး ျဖတ္ေမာင္း ေနတုန္း က်ဳပ္ စကားစ ရေတာ့တာေပါ့။
"ဒီမယ္… မစၥတာ ကြမ္လိုစီ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ သတင္းစာေတြမွာ ခဏခဏ ျမင္ေနရေတာ့ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔တစ္ခါမွ မဆံုဖူးဘူးေလ"
"ဆံုဖူးတာေပါ့ ဗ်ာ၊ ၁၉၈၀-ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၅ ရက္ေန႔ေလ၊ ေျမာက္ကာ႐ိုလုိင္းနား အရက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ မွာ၊ အေတာ္ ညဥ့္နက္ေနၿပီေလ"
သူက က်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနတဲ့ပံုကို သေဘာက်ေနဟန္ တူရဲ႕။ တစ္ခ်က္ ရယ္ၿပီး စကား ဆက္သည္။

"အီရန္ က သံု႔ပန္းေတြကို ကယ္ဆယ္ဖုိ႔ စစ္ဆင္ေရးက်ဆံုးတဲ့ေန႔မွာေလဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ေသာက္ရမ္းမူးေန တယ္၊ စကားေတြလဲ အမ်ားႀကီး ေျပာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က နားေထာင္သလားေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္ တုိင္ လဲ ေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီ"
ခုမွ က်ဳပ္ ေရးေရးေပၚတယ္။ ေဒါပြပြနဲ႔ ေသာက္ရမ္းမူးပစ္လုိက္တဲ့ ညေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္အနားမွာ ထုိင္ေသာက္ေန တဲ့ ငနဲက မုတ္ဆိတ္ေမြးန႔ဲပါ။
"ခင္ဗ်ား မုတ္ဆိတ္ေမြး ထားသလား"
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီတုန္းက မုတ္ဆိတ္ေမြးနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္က ေရြးေကာက္ပြဲမဲဆြယ္ဖုိ႔ အဲဒီေရာက္လာတာ၊ ခင္ဗ်ားက ဖို႔ဘရက္ က ထြက္လာၿပီး တအားေသာက္တဲ့ ညေပါ့"
"က်ဳပ္ တမင္ အမူးေသာက္ပစ္လုိက္တာေလ"

"ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ား ႏွစ္နာရီေလာက္ စကားေျပာတယ္၊ ေဒါသူပုန္ထတယ္၊ ဒီမယ္… ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ခင္ဗ်ား ေျပာတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားနာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ ေနတာ၊ အဲဒါ နဲ႔ မႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ဒီရာထူးရလာေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာခဲ့ေသးတယ္၊ အဲဒီတုန္း က ဗိုလ္မွဴးပဲ ရွိေသး တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား ကုိယ္ေရးဖုိင္တြဲယူဖတ္ ၾကည့္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ မွ နားလည္သြားတယ္၊ တပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ပြင့္ လင္းလြန္းအားႀကီး တာကိုးဗ်"
"ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္က ဗိုလ္မွဴးကေန မတက္ေတာ့ဘူးထင္ေနတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဖ-ထ-ခ နဲ႔ ထိမွာပဲလုိ႔"
"ဘာလဲဗ် ဖ-ထ-ခ ဆိုတာ"
"ျဖဳတ္ထုတ္ခံေလ၊ ခုလဲမထိဘူး မေျပာႏုိင္ေသးဘူး"
သူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နားေထာင္ၿပီး မဲ့ၿပဳံးၿပဳံးတယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ ေမးတယ္။

"ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ထိုး ဖို႔ လုိလုိ႔လား"
"လိုတာေပါ့၊ ေနာက္ထပ္ ထိုးဖို႔လဲ က်ဳပ္ ဝန္မေလးဘူး"
သူ ပခံုးတြန္႔ၿပီး လြတ္လပ္ေရးရိပ္သာလမ္းကို ခ်ဳိးအေကြ႕မွာ စကားဆက္သည္။
"ထားပါေတာ့ေလ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ခ်ည္ဖို႔ႀကဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းပစ္လုိက္ တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ဒီရာထူး ရတာ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ေသာက္ရမ္းအံ့ၾသရသလို စိတ္လဲ ေတာ္ေတာ္ညစ္ သြားတယ္ဗ်၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲေတာ့ က်ဳပ္လဲ မသိဘူး"
သူ ျပတင္းအျပင္ ကို လုိက္လာတယ္၊ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လူသြားလမ္းေပၚ ေလွ်ာက္သြားေန တယ္၊ ထီးကို တစ္ဖက္၊ စကတ္အနားကိုတစ္ဖက္ကုိင္လို႔ သလံုးသားအလွက အေရးထဲမွာေပၚလြင္ေန ေသး ဗ်ာ၊ ေကာင္မေလး ကို လွ်ပ္တစ္ျပက္ျဖတ္ၿပီး လမ္းတစ္လမ္းထဲ ခ်ဳိးေကြ႕လုိက္မွ သူ စကားဆက္ သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ဟာ အားလံုးနဲ႔ ေရစုန္ကို ေမွ်ာလုိက္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြကို သေဘာက် တယ္၊ ဒါထက္ ျမင့္တဲ့တစ္ေနရာကေန ေျပာခြင့္ရရင္ ပိုၿပီးတန္ဖိုးရွိမယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရာထူး အရွိန္အဝါေၾကာင့္ ဒီ အေတြးမ်ဳိး ဝင္လာသလားေတာ့ မသိဘူး။ အရမ္းတက္ႂကြေနခ်ိန္ကိုဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပုိင္း ေမ့ သြားတယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ညသန္းေခါင္ကမွ ျပန္ သတိရတာ"
"ဘာလိုေၾကာင့္ ပါလိမ့္"
"စန္ကာလို ကိစၥေၾကာင့္ေပါ့"
"ဒင္း… ေဒါင္"
က်ဳပ္ ေခါင္းထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ပဲ့တင္သြားတယ္၊ သူ႔ကို ထပ္ေမးလုိက္တယ္။
"သူတုိ႔ကိုကယ္ ဖုိ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ၾကမလုိ႔လား"
သူက သက္ျပင္းခ်ၿပီးေတာ့…
"လုပ္ေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတြက အမ်ားႀကီးရယ္၊ ေတြးၾကည့္ရင္ ႏွလံုးေသြးေတာင္ ရပ္သြားႏုိင္ တယ္"

"ဒါေပါ့…ဒါေပါ့၊ အဲဒီ ခ်ာတိတ္ေတြက လူ႐ုိင္းေတြ၊ သူတုိ႔က ဝင္ေပါက္အားလံုးပိတ္ထားတယ္"
ေျပာရင္း က်ဳပ္ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာတယ္၊ ေျခာက္ရက္လံုးလံုး ေန႔ေရာညပါ ဖို႔ဒ္ဘရက္ စစ္တန္းလ်ား ထဲမွာ ဒီသတင္းကို နားစြင့္ေနခဲ့တာေလ၊ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ႀကီးမားလွတဲ့ တပ္ႀကီးေတြ ဘာလုပ္မလဲ၊ တပ္ရင္း က ဒီည ထြက္မလာခင္ ကေလးမွာ ေရေၾကာင္း၊ ေလေၾကာင္း ပိတ္ဆုိ႔ပစ္လုိက္တယ္လို႔ ၾကားလုိက္ တယ္၊ ေကာင္း ပါတယ္ မွန္ပါတယ္၊ ဒီလုိျမန္မွေပါ့၊ က်ဳပ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာကို သူ မသိေအာင္ ေနၿပီး ေမးလုိက္တယ္။
"အဲဒီအထဲမွာ က်ဳပ္ ပါရမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား"
သူ ေခါင္းယမ္းတယ္။
"မဟုတ္ဘူး ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ တီဟီရန္ကိစၥ ၿပီးကတည္းက အထူးတပ္ေတြ ဖြဲ႕ထားတယ္၊ ခင္ဗ်ား သိမွာပါ"
"သိပါ တယ္၊ အထူးပူးတြဲ စစ္ဆင္ေရးမုန္တိုင္းတပ္ေတြ မဟုတ္လား၊ အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္ ဖို႕ေခၚ တာလဲ"

သူအိတ္ထဲက စီးကရက္ဘူးကိုႏိႈက္ျပီး တစ္လိပ္က်ဳပ္ကိုကမ္းေပးတယ္။ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္ေတာ့ သူ႕ေဆးလိပ္ ကို သူမီးညႇိတယ္။ ေနာက္ သက္ျပင္းခ်ျပီ...
"ညက ဒုဦးစီးခ်ဳပ္ရယ္၊ သမၼတရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုံျခံဳေရးေကာင္စီရယ္၊ ကယ္ဆယ္ေရး ကိစၥ ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ အစည္းအေ၀းခန္းထဲမွာ သူတို႕ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္း ခင္ဗ်ား မူးမူးနဲ႕ ေျပာခဲ့ တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္သတိရေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႕ေနတစ္ ေယာက္မို႕ စစ္ေရး ကိစၥေတြ မသိ ပါဘူး၊ ဒီကိစၥခင္ဗ်ားကလြဲျပီး ဘယ္သူ႕မွ ကၽြန္ေတာ္မေျပာေသး ဘူးေနာ္၊ သူတို႕စီမံခ်က္က အေတာ္ကေလး နိပ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မ်ား လြန္းေနသလားလို႕"
က်ဳပ္ ရယ္ခ်လိုက္မိတယ္။

"သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ၊ သူတို႕လုပ္လိုက္ရင္ ဆင္ခ်ည္တဲ့ၾကိဳးနဲ႕ ၾကက္ခ်ည္တဲ့ပုံစံေတြခ်ည္း မဟုတ္လား၊ ေနာ္မန္ဒီ ကမ္းေျခတက္သလို သူတို႕တက္မွာ မဟုတ္လား၊ ထားပါေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေခၚတဲ့ ကိစၥက...."
ကြမ္လိုစီက မီးခိုးေတြမႈတ္ထုတ္ေနတယ္၊ ျပီးေတာ့စိတ္မရွည္သလို စီးကရက္ကို ထိုးေျချပီး....
"ကၽြန္ေတာ္ ခုသမၼတ နဲ႕ သိပ္တြဲေနရတယ္ ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ စီမံခ်က္ကိုနားေထာင္ျပီး သမၼတက သူ႕စစ္ဘက္ အၾကံေပးေတြကို ေမးတယ္၊ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲတဲ့၊ သူတို႕အားလုံးက ၀ိုင္း ေထာက္ခံေနၾကတယ္"
"ေထာက္ခံ ရမွာေပါ့၊ ဒု-ဦးစီးခ်ဳပ္ကို သူတို႕ဘယ္ေ၀ဖန္မလဲ"
"မွန္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က သမၼတ ကို အၾကံေပးတယ္၊ ယွဥ္စဥ္းစားဖို႕ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရိွသင့္တယ္လို႕၊ အျပိဳင္စီမံခ်က္ တစ္ခုခုေပါ့"
"အိုး....ဒီလိုကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ဆလိုကမ္ ပါလာတာကိုး"

"ဟုတ္တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဂရန္နဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕လို႕ရိွရင္လဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ရိွအေျခအေန ဘာမွ မထိခိုက္ေစ ရဘူး"
"က်ဳပ္သမၼတနဲ႕ ေတြ႕ရမွာလား"
"အဲဒါေတာ့မထင္ဘူး၊ အစည္းအေ၀းကို ဗီြဒီယိုရိုက္ထားတယ္၊ အဲဒါၾကည့္ျပီး ခင္ဗ်ားေ၀ဖန္စရာရိွ တာေ၀ဖန္ ရမယ္"
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ကိုျပန္ပို႕၊ တပ္ထဲမွာ ထင္းခြဲေနတာကမွ အဓိပၸာယ္ရိွဦးမယ္"
"ဒါဆိုလဲ ၾကည့္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ"
ဒီလိုနဲ႕ က်ဳပ္ တို႕ အိမ္ျဖဴေတာ္ထဲ၀င္လာခဲ့ၾကတယ္၊ က်ဳပ္စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနတယ္၊ ဘယ္ဆိုးလို႕ လဲ၊ စစ္သားအိုၾကီး ဆလို ကမ္အိမ္ျဖဴေတာ္အထိ ေပါက္ေရာက္ေနပါသလား။
အိမ္ေတာ္အ၀င္၀ မွာ လုံျခံဳေရး အလုံအေလာက္ခ်ထားတာေတြ႕ရတယ္၊ ရိုးရိုးရဲသားပုံစံေတြ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ဟာ ရဲအေရျခံဳအက္ဖ္ဘီအိုင္ေတြျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
တစ္ေယာက္ က ကားထဲကိုငုံ႕ၾကည့္တယ္၊ ကြမ္လိုစီကိုျမင္ေတာ့ အေလးျပဳျပီး ၀င္ခြင့္ေပးတယ္။

အမိုးခုံးခုံးနဲ႕ လွပခန္႕ညားလွတဲ့ အတြင္းမုခ္၀ၾကီးဆီကို က်ဳပ္တို႕ ျဖည္းျဖည္းဆင္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက တယ္၊ အတြင္းဘက္ မွာ လုံျခံဳေရးနဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးသမားတစ္ေယာက္စားပြဲတစ္လုံးနဲ႕ ထိုင္ေန တယ္။
"မဂၤလာညခင္ပါခင္ဗ်ာ"လို႕ ႏႈတ္ဆက္ျပီး အေလးျပဳတယ္၊ ကြမ္လိုစီက သေဘာေလာက္ေခါင္း ညိတ္ျပျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ သြားတယ္၊ ဒါေလာက္ပဲလား၊ သမၼတအိမ္ေတာ္ အ၀င္၀မွာ ထားရိွတဲ့ လုံျခံဳေရးစနစ္ကို အံ့ၾသေနမိ တယ္။
ယာဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ျပီး လူသြားလမ္းတံခါးတစ္ခ်ပ္မွာ သူရပ္တယ္၊ ဂဏန္းေသာ့ကို လွည့္ဖြင့္ တယ္၊ ပြင့္သြားေတာ့ တြန္း၀င္သြားတယ္၊ သူ႕ေနာက္ကို က်ဳပ္လိုက္သြားေတာ့ ပထမဆုံး ကုမၸဏီ ရုံးခန္းနဲ႕ တူတဲ့ ရုံးခန္းကေလးကို ေတြ႕ရတယ္။
အတြင္းေရးမႈး အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ လက္ႏွိပ္စက္ကိုယ္စီနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ လူတစ္ ေယာက္က ပခုံးနဲ႕ လည္ပင္းမွာတယ္လီဖုန္းညႇပ္ျပီး စကားေျပာေနတယ္။ က်ဳပ္ကို စိတ္၀င္စားမႈ အလ်ဥ္းမရိွတဲ့ မ်က္လုံးေတြ နဲ႕ လွမ္းၾကည့္တယ္။

တံခါးရြက္ကို တြန္းဖြင့္ျပီး တျခားရုံးခန္းတစ္ခုဆီကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လုံးနဲ႕ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။
ကြမ္လိုစီက....
"ဟဲလို ေဂးလ္၊ ေရာ္ဂ်ာကို ဧည့္ခန္းထဲလာဖို႕ေျပာလိုက္ကြာ"လို႕ ေျပာခဲ့ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား အတြင္း ခန္းတစ္ခန္း ထဲကို ၀င္ခဲ့တယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္၊ အေမရိ ကန္နဲ႕အထြတ္အထိပ္ အိမ္ျဖဴေတာ္ ရဲ႕ဧည့္ခန္းတဲ့။
အခန္းကခပ္ေသးေသး၊ ေဖာင္းၾကြသစ္သားနံရံေတြနဲ႕။ လူႏွစ္ဒါဇင္ေလာက္ပဲ ဆ့ံမယ္။ စားပြဲ ရွည္ၾကီးမွာ ကုလားထိုင္ က ဆယ္ႏွစ္လုံး ပဲ ရိွတယ္။ နံရံတစ္ဖက္မွာ ဧရာမတီဗီြဖန္သားျပင္ၾကီး၊ အျခားတစ္ဖက္မွာ ကမၻာ့ေျမပုံၾကီး၊ အေတာ္ေဟာင္းေနျပီး။ နံရံတစ္ေလွ်ာက္ မွာ ပုံစံကားခ်ပ္ေတြ တင္တဲ့သုံးေခ်ာင္းေဒါက္ေတြနဲ႕ တယ္လီဖုန္းေတြ အမ်ားၾကီးတန္းစီေနတယ္။ တစ္ခန္းလုံး ေရေမႊး နံ႕သင္းလို႕။

"ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ထဲ ၀င္လာရသလိုပဲဗ်"လို႕ က်ဳပ္မွတ္ခ်က္ေပးေတာ့ ကြမ္လိုစီက... "ေအးဗ်၊ အိမ္ ေတာ္ စီမံခန္႕ခြဲေရးမႈး က အေျခာက္လားမသိဘူး"တဲ့။ တံခါးေခါက္သံနဲ႕အတူ လူပုပုေသးေသးေလး တစ္ေယာက္ ၀င္လာ တယ္၊ သူ႕ၾကည့္ရတာ သိပ္ပင္ပန္းေနပုံပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လူ ကေတာ္ေတာ္ထက္ မယ့္ပုံ၊ ကြမ္လိုစီက လက္ေ၀့ျပျပီးေတာ့....
"ကင္ေရာ္ဂ်ာ တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ရုံးအဖြဲ႕မႈး တစ္ေယာက္ပဲ၊ သူဖြင့္ျပလိမ့္မယ္၊ ကင္ဒါဗိုလ္မႈးၾကီး ဆလို ကမ္"
က်ဳပ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ သူ႕လက္ကႏူးည့ံျပီး ေခၽြးစို႕ေနသလိုပဲ။ က်ဳပ္က သူ႕လက္ကို ညႇစ္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ နည္းနည္းရႈံ႕သြားတယ္။
ကြမ္လိုစီ က လက္မွနာရီကို ငုံ႕ၾကည့္ျပီး...
"အားလုံး ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ၾကာတယ္၊ ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ျပန္ဆုံမယ္"

သူထြက္သြားေတာ့ ေရာ္ဂ်ာက ကုလားထိုင္တစ္လုံးမွာ ထိုင္ဖို႕ က်ဳပ္ကိုလက္ေ၀့ျပတယ္။ စားပြဲေပၚ ကမွတ္စု စာအုပ္ေတြနဲ႕ ေဘာလ္ပင္ေတြ ခ်ထားတယ္။ ဓာတ္ဘူးတစ္လုံးနဲ႕ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ရိွ တယ္။ က်ဳပ္ေနရာ ယူလိုက္တာနဲ႕ ေရာ္ဂ်ာက ေအာက္စက္ခလုတ္ေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနျပီ။
ပထမဆုံး ျမင္ကြင္း ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမက္သယူးဂရန္႕စ္ေပၚလာတယ္။ သူ႕ေနာက္ဘက္ ဘယ္လက္မွ သံရုံးပ ရ၀ဏ္ အေသးစိတ္ေျမပုံကားခ်ပ္ၾကီး။ ညာဘက္မွာေတာ့ စန္ကာလိုေျမပုံ။ ဂရန္႕စ္ဆိုတဲ့လူက ခပ္ေခ်ာေခ်ာ။ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္ နဲ႕ ဆံပင္ေတြျဖဴေနေပမယ့္ ဂရုတစိုက္ လွလွ ပပျဖီးထားတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ ယူနီေဖာင္းက သူ႕ခႏၶာကိုယ္ နဲ႕ကြက္တိ။ အသံကပ်ားရည္နဲ႕ ပုလင္းကြဲေတြ ေရာေမႊထားတဲ့အသံမ်ိဳး။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ က်ဳပ္ပါးစပ္အေဟာင္းသား နဲ႕ ၾကက္ ေသေသေနမိတယ္။ စိတ္ညႇိဳ႕ခံရတဲ့လူလို အေၾကာင္သားျဖစ္ေန တယ္။ ျပီးေတာ့မွ စကားလုံးတစ္ လုံးခ်င္းကို ျပန္စဥ္းစားရတယ္။ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လုံးက်ဥ္တက္သြားတယ္။

ေရာ္ဂ်ာ က က်ဳပ္နံေဘးမွာထိုင္ျပီးဖန္သားျပင္ကိုၾကည့္ေနတယ္။ မိနစ္သုံးဆယ္ေလာက္ ၾကည့္ျပီး၊ နားေထာင္ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ဗိုက္ထဲမွာ ေအာ္ဂလီဆန္လာတယ္။ မိနစ္ေလးဆယ္လဲျပည့္ေရာ ေခါင္းေတြ ကိုက္လာေတာ့ တာပဲ။ ဂရန္႕စ္ရဲ႕တင္ျပခ်က္ျပီးသြားျပီ၊ ေရာ္ဂ်ာကိုအက္စ္ပရင္ေျခာက္ လုံးယူခဲ့ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္း သူယူလာတယ္။ ေရနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ခ်လိုက္ေတာ့ သူက နားမလည္ ႏိုင္ သလိုေလသံနဲ႕...
"ေျခာက္လုံး စလုံး ေသာက္ပစ္တယ္ ဟုတ္လား၊ မမ်ားလြန္းဘူးလား ဗိုလ္မႈးၾကီး"
"ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ေသာက္လဲ"
"အမ်ားဆုံး သုံးလုံး"
"ခင္ဗ်ား ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္လဲ"

"တစ္ရာငါးဆယ့္ငါး"
"ေဆးဆိုတာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႕တြက္ေပးတာ၊ က်ဳပ္ကေပါင္သုံးရာနား ကပ္ေနတာ၊ ကဲ...သြား ေတာ့"
ယူ သြားေတာ့ မွတ္စုစာရြက္ေတြကိုငုံ႕ၾကည့္ေနမိတယ္၊ ဘာတစ္လုံးမွ မွတ္မထားလိုက္မိ။ အျဖဴ ေရာင္ မွန္သားျပင္ ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္။ က်ဳပ္ခုၾကားလိုက္ရတဲ့ စီမံခ်က္ကို သမၼတနဲ႕ သူ႕အၾကံေပး ပါရဂူေတြပါထိုင္ျပီး နားေထာင္တာ ေတြ႕လိုက္သားပဲ။
က်ဳပ္ရင္ထဲက ေ၀ဒနာက ေလ်ာ့မသြားေသးဘူး၊ မတ္တတ္ထျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေန လိုက္ တယ္၊ ျမင္သမွ်ၾကားသမွ်ေတြကို ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတယ္။ နံရံကေျမပုံကိုလဲ လွမ္းၾကည့္ မိရဲ႕၊ စန္ကာလို ဆိုတဲ့ ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးက ေသးလြန္းေတာ့ ေျမပုံထဲက စာလုံးေတြ အားလုံးလိုလို ကာရီဘီယံ ပင္လယ္ထဲ ေရာက္ေန တယ္။

က်ဳပ္ေခါင္းထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္လမ္းမွန္ကမ္းမွန္ ၀င္လာတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ ဘူး၊ ဖ်တ္ ခနဲေပၚလာျပီး နာက်င္မႈေတြကို သက္သာေစတဲ့ အလင္းတန္းတစ္မ်ိဳး။
ဒါေပမယ့္ဘယ္သူက လက္ခံမွာလဲ၊ ဂရန္႕စ္နဲ႕ သူဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ပယ္ခ်မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ ကြမ္လိုစီကေတာ့ သေဘာတူေကာင္း တူမယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူကစစ္ဆင္ေရး အေၾကာင္းဘာမွမသိတဲ့ လူမဟုတ္ဘူး၊ သမၼတကိုယ္တိုင္ ကေကာ၊ သူလဲဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေျပာတာပဲ လက္ခံမွာေပါ့၊ တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္။
ေရာ္ဂ်ာ က တံခါးဖြင့္ျပီး သူ႕နာရီကို လက္နဲ႕ေထာက္ျပတယ္၊ သူနဲ႕အတူ ကြမ္လိုစီအခန္းကို က်ဳပ္လိုက္ သြားတယ္။ သူကကုလားထိုင္ေနာက္ကိုမွီးျပီးေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္ထားတယ္၊ လက္တစ္ဖက္ မွာ တယ္လီဖုန္းနဲ႕၊ ေနာက္တစ္ဖက္မွာ စီးကရက္နဲ႕ ေရွ႕က ကုလားထိုင္ကို သူလက္ညိႇိဳးထိုးျပျပီး ဖုန္းဆက္ေျပာေနတယ္။

"အဲ...ဟုတ္တယ္ေလ ဟားလ္၊ ဒါေပမယ့္ ဟိုေခြးသားတက္စလာ ကိစၥကို မေမ့နဲ႕ဦး၊ အဲဒီကိစၥ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႕ေခါင္းထဲ က မထြက္ဘူး၊ ဟုတ္ျပီ၊ ဒါေပမယ့္အဲဒီကိစၥ ဦးစားေပးျပီး...."
တံခါးပိတ္သံနဲ႕အတူ ကြမ္လိုစီက ေျခေထာက္ကိုၾကမ္းေပၚခ်လိုက္တယ္၊ ဖုန္းကုိ ခြက္ထဲျပန္ ထည့္ ျပီးစီးကရက္ကို ထိုးေျခရင္း ေမးတယ္။
"ေကာ္ဖီလား"
"ေနပါ့ေစ၊ က်ဳပ္မေသာက္ေတာ့ဘူး"
"ဘယ္လို သေဘာရလဲ"
"လုံး၀ ေသာက္အဓိပၸာယ္မရိွတဲ့ လဒူစစ္ဆင္ေရးပဲ"
သူက ဆံပင္ေတြ ကိုထိုးဖြျပီး သက္ျပင္ခ်တယ္၊ သိပ္ပင္ပန္းေနတဲ့ ပုံမ်ိဳး။
"ဘာျဖစ္လို႕လဲဗ်"
"မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥပဲ၊ လက္ေတြ႕လုပ္လို႕ မရႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္ပဲ"

သူေခါင္းေထာင္လာျပီး...
"ဘာဗ်"
"က်ဳပ္ေျပာတာ ခင္ဗ်ားၾကားပါတယ္၊ ကဲ...စန္ကာလို သံရုံး အသိမ္းခံရျပီးကတည္းက ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ ရဘူူး မဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ားဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ၊ အေတြးအေခၚျမင္ တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ၊ ဘာမွအဓိပၸာယ္မရိွ တဲ့ စကားလုံးေတြ နားေထာင္ျပီး ဘာလို႕အခ်ိန္ကုန္ခံမွာ လဲ၊ အိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္လိုက္ ပါလား၊ အဲဒါမွ ပိုျပီးအက်ိဳးရိွတဲ့ အေျဖတစ္ခုခု ထြက္ခ်င္ထြက္လာ ဦးမယ္"
သူ႕ၾကည့္ရတာ မီးစာကုန္ဆီခန္းျဖစ္ေနတဲ့ပုံ၊ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထပ္ညိႇေသာက္တယ္၊ ျပီးေတာ့ အသံျပတ္နဲ႕...
"ကဲ....ရွင္းစမ္းပါဦး"

"သူ႕ဟာက ေအာင္ျမင္ဖို႕ ရာခိုင္ႏႈန္း သုံးဆယ္ေတာင္မရိွဘူး၊ အဲဒီအတြက္ အေၾကာင္းျပစရာ အခ်က္အလက္ တစ္ဒါဇင္မက က်ဳပ္မွာရိွတယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို ခင္ဗ်ားနားလည္ရင္၊ ျပီးေတာ့ သမၼတကိုပါ နား၀င္ေအာင္ ျပန္ေျပာႏိုင္ရင္ သူစိတ္ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္သြားမလားပဲ၊ သူ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို စီမံခ်က္ အသစ္ ထပ္လုပ္ခိုင္း၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ နဲ႕ ထပ္တြက္ရင္ေတာ့ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ အေျဖပဲထြက္မွာပဲ"
သူက ေအးစက္စက္ေလသံျဖင့္ က်ဳပ္ကိုသေရာ္တယ္။
"ေစာေစာက အေခြကို ၾကည့္ျပီးျပီးခ်င္းခင္ဗ်ားေခါင္းထဲ တစ္ခုခု၀င္လာတာ မဟုတ္လား"
"ခင္ဗ်ား ေသာက္ရမ္းလ်င္တာပဲ"
"ဒီမယ္ ဗိုလ္မႈးၾကီး ခင္ဗ်ား၊ အသုံးအႏႈန္းေတြကာလံေဒသံ ကိုက္ညီရဲ႕လား"
က်ဳပ္ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္တယ္။

"မစၥတာကြမ္လိုစီခင္ဗ်ား၊ တပ္ကိုျပန္ေရာက္တာနဲ႕ရင္ဆိုင္ရမယ့္ အေျခအေနေတြ က်ဳပ္ၾကိဳျမင္ျပီး သားပါ၊ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ား ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးျပီး မင္းလိုလိုက္ မင္းၾကိဳက္ ေဆာင္ရင္ က်ဳပ္ကိုထပ္ျပီး သူေကာင္းျပဳမယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကားလုံးေတြ ကို ပ်ားရည္ဆမ္းျပီး ေျပာရတာက်ဳပ္အတြက္ အဆိပ္ မ်ိဳရသလိုပဲ၊ က်ဳပ္အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားသိပါတယ္ေလ၊ ညကခင္ဗ်ားနဲ႕အတူ သမၼတရယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရယ္ ဒီအေခြကိုၾကည့္ျပီး အရမ္းသေဘာက် သြားတယ္ မဟုတ္လား၊ အေပၚယံက အလွျခယ္ထားတာကိုး၊ အထူးသျဖင့္ အရပ္သား တစ္ေယာက္အတြက္ အဟုတ္ၾကီး ထင္မွာပဲ၊ ခင္ဗ်ားလို သမၼတအနားမွာ ေနရတဲ့လူတစ္ေယာက္အေနဲ႕ ဆူးေပါက္ခ်င္ စရာေတြေလ"

ခင္ဗ်ားက လုံျခံဳေရးေကာင္စီက ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္ေရးျဖစ္ေနလို႕ ခင္ဗ်ားမွာ ေဆြးေႏြးစရာ အခ်က္ အလက္ေတြ လိုေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ကိုလာေခၚတယ္၊ က်ဳပ္အျမင္ေတြ ညႇစ္ထုတ္ယူျပီး သမၼတနဲ႕ ေနာက္ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ခင္ဗ်ား ထပ္တင္မယ္၊ ထားပါေလ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အႏွစ္သာရကဘာလဲ၊ သုံ႕ပန္းေတြကို အရွင္ျပန္ရခ်င္တာလား၊ သူတို႕အေလာင္းေတြ ကို ျပန္ယူခ်င္တာလား
သူက စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕ေတြ က်ဳပ္ဘက္မႈတ္ထုတ္ျပီး...
"ခင္ဗ်ားေမးခြန္းၾကီး က ရႊံစရာ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ"
"ခင္ဗ်ားက ႏိုင္ငံေရးသမား မို႕ က်ဳပ္ကေမးရတာ"
"ႏိုင္ငံေရး ကို အသာေဘးဖယ္ထားစမ္းပါဗ်ာ"
"ဒါဆို သမၼတနဲ႕ က်ဳပ္ကိုေပးေတြ႕မလား"
သူရယ္ပစ္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဒါပြမလား၊ ေျပာျပီးမွ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ထင့္သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူဘာမွ မျဖစ္ဘဲ အေတြးနက္ေနပုံမ်ိဳး နဲ႕ က်ဳပ္ကိုစိုက္ၾကည့္ျပီး....
"ေတြးျပီးေတာ့......"

"ေတြးျပီးေတာ့ သူ႕စစ္တပ္ထဲမွာ ဘာေတြမွားေနတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ေထာက္ျပမွာေပါ့၊ သူကက်ဳပ္ ရဲ႕စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ပဲ၊ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္အတြင္း သူ႕လက္ထက္မွာ တပ္အားအေတာင့္တင္းဆုံးပဲ၊ ဘယ္သမၼတကမွ သူ႕ေလာက္စစ္တပ္ ကို ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး၊ သူကသူ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို ေသာက္ရမ္း အထင္ၾကီးတာ၊ အဲဒီအတိုင္း ဆက္သြားရင္ အဲဒီသုံ႕ပန္းေလးေတြေသ ဖို႕ ခုႏွစ္ဆယ္ ရာခိုင္နႈန္းရိွတယ္၊ အဲဒါမ်ိဳး ခင္ဗ်ားအေနနဲ႕ သူ႕ကိုေျပာ လို႕မျဖစ္ဘူး၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ ၀န္ခံစမ္းပါဗ်ာ"
ေျပာရင္း ေျပာရင္း က်ဳပ္ေဒါပြလာတယ္၊ ေဒါသသံလဲ ပါသြားတယ္ထင္ရဲ႕၊ က်ဳပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး၊ သူတို႕ေသာက္သုံး မက်လို႕ ေသာက္တလြဲေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း က်ဳပ္ႏွစ္နဲ႕ခ်ီျပီး သိေနခဲ့ရတာ မဟုတ္လား၊ ကြမ္လိုစီ က က်ဳပ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ေပၚလစ္ေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနတဲ့ စားပြဲေပၚကို သူ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ နဲ႕ ေခါက္ေနတယ္၊ ျပီးမွသူက ေမးတယ္။
"ခင္ဗ်ား အေနနဲ႕ကေတာ့ ေျပာလို႕ျဖစ္တာေပါ့၊ ဟုတ္လား"

"သိပ္ျဖစ္တာေပါ့၊ က်ဳပ္က စစ္သား၊ သူက ဦးစီးခ်ဳပ္၊ ေျပာဖို႕တာ၀န္က်ဳပ္မွာ ရိွကိုရိွေနတယ္၊ ဒီကို ေခၚလာျပီးမွ သူနဲ႕ ခဲတစ္ပစ္ေတာင္ မေ၀းေတာ့မွ သူ႕ကိုမေတြ႕ရဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားမွာ ဘာဆုံးရံႈး သြားစရာရိွလို႕လဲ၊ ခင္ဗ်ား တန္ခိုးအာဏာေတြ ေမွးမွိန္သြားမွာမို႕လား၊ ခင္ဗ်ားပဲေျပာတာ၊ က်ဳပ္မူးမူးနဲ႕ ေျပာတာေတြ သိပ္ေကာင္းတယ္ဆို၊ အဲဒါက်ဳပ္ရင္ထဲ က စားလုံးေတြဗ်၊ ကဲ...က်ဳပ္ရဲ႕ သမၼတနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္ဗ်ာ"
သူက က်ဳပ္ကိုေက်ာ္ျပီး အေ၀းၾကီးကို ေငးၾကည့္ေနတယ္၊ အျပင္းအထန္စဥ္းစားေနပုံပဲ၊ သူ႕အေတြး ကိုအေႏွာင့္အယွက္ မေပးခ်င္တာနဲ႕ က်ဳပ္ဘာသာျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္၊ အလြန္အမင္းပင္ပန္းေန လို႕လား မသိဘူး။ သူဟာရိွရိွသမွ် မာနေတြကို အသာေဘးခ်ထားပုံရတယ္။

သူ႕အသက္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ထင္ရတယ္။ မ်က္ႏွာ က ႏုႏုနယ္နယ္၊ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႕၊ သိပ္တက္ၾကြေနတဲ့ အရြယ္၊ ေရႊလင္ပန္းနဲ႕ အခ်င္းေဆးျပီး ေမြး လာတဲ့လူစားမ်ိဳး။ အထက္တန္းမွာေရာ ေကာလိပ္မွာပါ ထိပ္ဆုံးကခ်ည္းေနခဲ့တဲ့ ပုံစံမ်ိဳး။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဘယ္လမ္း သြားမလဲ။ အားလုံးက တံးခါးဖြင့္ ၾကိဳဆိုေနမွာပဲ။ က်ဳပ္တို႕တပ္ ထဲမွာလည္း သူလိုလူစား အမ်ားၾကီးေပါ့ ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ ျဖစ္တာေပါ့ေလ။ အတူတူပါပဲ။ တပ္ မွာေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာေရာ၊ အရပ္ဘက္မွာေရာ သူတို႕ လူေတြထိပ္ဆုံးေရာက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေယာက္က မဆိုးဘူး။ ေခါင္းရိွတယ္။ သူမ်ားေျပာ တာနားေထာင္ေဖာ္ရတယ္။ တစ္ခါတေလ စဥ္းစားေဖာ္ ေတာင္ ရသား။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကိုးေရးတစ္ရာေပါ့။ ေတြ႕ခြင့္ရရင္ အျမတ္ပဲ။
ေနာက္တစ္လိပ္ ထပ္ညိႇျပီး သူေမးတယ္။

"ဗိုလ္မူးၾကီး၊ ဒီစီမံခ်က္ မွားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ခင္ဗ်ားကာရိုလိုင္းနားမွာ မူးမူးနဲ႕ေျပာ တဲ့ ကိစၥေတြေၾကာင့္လား"
"အဲဒါထက္ ပိုတယ္"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ဘူးဆိုပါေတာ့"
"ဘာလို႕ အခ်ိန္ျဖဳန္းမလဲဗ်ာ"
သူက ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေခါင္းညိတ္ျပီး သက္ျပင္းခ်တယ္။
"ကဲ...ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္၊ သူ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးဂရန္႕စ္နဲ႕ အရင္ေတြ႕မလား မသိဘူး"
"အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ မေနပါနဲ႕ဗ်ာ"
သူထရပ္ျပီးအေညႇာင္းဆန္႕တယ္။

"အင္း...ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ ကဲ...ခဏေစာင့္ဗ်ာ၊ သိပ္ေတာ့လဲ ေမွ်ာ္လင့္မထားနဲ႕ ဦး"
သူတံခါး၀ေရာက္ မွ က်ဳပ္လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"ခုမွေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လာတယ္ဗ်"
သူေခါင္းညိတ္ျပီး ထြက္သြားေတာ့ က်ဳပ္လဲထျပီးဟုိေလွ်ာက္ သည္ေလွ်ာက္ လုပ္ေနမိတယ္။ အခန္းက အပ်ံစား ပါလား။ ကုလားထိုင္ေတြက သားေရအစစ္ေတြ။ အခန္းေအာင့္က ေကာ္ဖီစားပြဲ က မွန္အခင္းနဲ႕။ နံရံမွာ ပန္းခ်ီကားေတြ ခ်ိတ္ထားတယ္။ အဖိုးတန္ကားေတြ၊ မွန္ေပါင္သြင္း ဓာတ္ပုံေတြလဲ အမ်ားၾကီး။ ႏိုင္ငံတကာေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ၀န္ၾကီးေတြနဲ႕ တြဲရိုက္ထားတဲ့ ပုံေတြ၊ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးနဲ႕ တြဲရိုက္ထားတဲ့ပုံ လဲ ပါရဲ႕။

နံရံမွာ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ရိွတယ္။ တစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ခန္း ကေလး။ ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအုံးေတြ ကလည္း အားလုံးစစ္သုံးေတြ၊ ေနာက္တစ္ခန္းကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေၾကြျပားခင္းေၾကြ ျပားကာအိမ္သာခန္း။ ၀င္ျပီးေၾကြခြက္ထဲ မွာ မ်က္ႏွာသစ္ပစ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာသုတ္ေ၀ါေတြက ျဖဴဆြတ္ေဖြးေနလို႕။ အားလုံး သမၼတ အိမ္ျဖဴေတာ္ တံဆိပ္ေတြနဲ႕။ ရုံးခန္းထဲျပန္ထိုင္မွ သူ႕စားပြဲေပၚ ကသားေရနားကြပ္ ဓာတ္ပုံ ကို ျမင္မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတဲ့ အမ်ိဳးသမီး။ သားေလးနဲ႕ သမီးကေလးကိုဖက္ျပီး ရိုက္ထားတဲ့ပုံ။ မ်က္ႏွာ ကျပံဳးလို႕။
သည္လိုသူေကာင္းသားမ်ိဳး က အိမ္မွာလည္း တာ၀န္ေက်အိမ္ဦးနတ္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။

တံခါးပြင့္လာျပီး ေကာ္ဖီဗန္းနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၀င္လာတယ္။ ယမင္းရုပ္ကေလးေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းက အျပံဳးမ်ိဳး နဲ႕ က်ဳပ္ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေကာ္ဖီစားပြဲဆီကို ေလွ်ာက္သြားျပီး ထိုင္ခ်လိုက္ တယ္။ အမ်ိဳးသမီးက ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ ကုန္းျပီးေကာ္ဖီငွဲ႕တယ္၊ ေကာ္ဖီမတ္ခြက္မွာလည္း အိမ္ေတာ္ တံဆိပ္နဲ႕ဗ်ား....။
"ႏို႕ထည့္ မလား၊ သၾကားနဲ႕ခ်ည္းလား ဗိုလ္မႈးၾကီး"
"ေကာ္ဖီနက္စ္ ပဲ လုပ္ပါ၊ ကိုယ့္ေလာက္မည္းပေစေနာ္"
အမ်ိဳးသမီးက ရယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္ျပီးျပံဳးျပလိုက္တယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါ....ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ မစၥတာကြမ္လိုစီေတာ့ သနားစရာပဲ၊ စန္ကာလိုကိစၥျဖစ္ျပီးကတည္းက အိမ္ကို မျပန္ရရွာဘူး"
"ဟိုအခန္းထဲမွာေတာ့ အိပ္ရာေတြ႕တယ္"

က်ဳပ္က ဓာတ္ပုံကို လွမ္းၾကည့္ျပီး....
"အင္း...အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ နားလည္ရမွာေပါ့ေလ"
"အမ်ားအားျဖင့္ သူတို႕ေတြနားလည္တတ္ၾကပါတယ္"
"အမ်ားအားျဖင့္ ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒီမွာအားလုံး အလုပ္မ်ားၾကမွာပဲ ထင္တယ္၊ မင္းတို႕အတြက္လဲ အိပ္ရာ လုပ္ထားရမွာေပါ့၊ ဟုတ္လား"
သူက ေခါင္းယမ္းျပီးထြက္သြားတယ္၊ မ်က္ႏွာကေလးရဲသြားသလားမသိ၊ သေဘာေပါက္လိုက္ပါ တယ္။ မိန္းကေလး က အခန္း၀ကေနျပီး လွမ္းေျပာတယ္....
"လိုရင္ ကၽြန္မကို ေခၚလိုက္ပါေနာ္"
"ေကာင္းပါျပီဗ်ာ"
ေကာ္ဖီက ေကာင္းမွေကာင္း၊ တစ္ခြက္လုံးေမာ့ခ်လိုက္ျပီး ေနာက္တစ္ခြက္ထပ္ငွဲ႕တယ္။ ျပီးေတာ့မွ က်ဳပ္ဦးေႏွာက္ ကို အလုပ္ေပးတယ္၊ ကံေကာင္းလို႕ေတြ႕ခြင့္ရရင္က်ဳပ္ဘက္က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရ မယ္ေလ။

မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာမွ တံခါးပြင့္လာတယ္။ ေရာ္ဂ်ာကက်ဳပ္ကို လက္ညိႇဳးေလးေကြးျပီး ေခၚတယ္ေလ၊ သူလမ္းေလွ်ာက္ပုံ က ဖိနပ္ေအာက္မွာ စပရိန္တပ္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ သူ႕ဦးေခါင္းက နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားရတဲ့လမ္းနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အခန္းေတြကိုေတာင္ က်ဳပ္သတိမ ထားမိ လိုက္ဘူး။
၀ရန္တာႏွစ္ခုေလာက္ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတယ္၊ ေလွကားထစ္ေတြကို တက္ခ်ည္၊ သက္ခ်ည္လုပ္ရ တယ္၊ ေနာက္ဆုံး ဧရာမ သစ္သားတံခါးရြက္ၾကီးတစ္ခုဆီ ေရာက္လာၾကတယ္၊ ေရာ္ဂ်ာက တြန္း ဖြင့္ေပးျပီး တိုးတိုး ကပ္ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ား ကံေကာင္းပါေစ"တဲ့။ ျပီးေတာ့ ေဘာက္ဆက္ ေဘာက္ဆက္နဲ႕ လွည့္ထြက္သြားတယ္၊ အတြင္းခန္း တစ္ခန္းထဲ မွာ ကြမ္လိုစီ က်ဳပ္ကိုေစာင့္ေနတယ္၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ သူ႕အသံက ပိုက်ယ္ေနသလိုပဲ။

"သမၼတနဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ေတာ့ ရတယ္ ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ သိပ္ရွားရွား ပါးပါးရတဲ့အခြင့္အေရးပဲ၊ ဒီညသမၼတ ကေတာ္ နဲ႕ႏွစ္ေယာက္တည္း ညစာစားမယ္တဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ခပ္တိုတို ပဲ ေျပာဗ်ာ၊ ဟုတ္ျပီလား"
က်ဳပ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူကတံခါးကို တြန္းျပီး ေရွ႕က၀င္သြားတယ္၊ တကယ့္ဘဲဥပုံ ရုံးခန္းၾကီး၊ ဧရာမ အခန္းၾကီး၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ျခင္းမ်ိဳးမရိွဘူး၊ သက္ေသာင့္သက္သာရိွ တယ္၊ လြတ္လပ္မႈရိွတယ္လို႕ ခံစား ရတယ္။
ဧရာမျပတင္းေပါက္ၾကီးကို ေက်ာေပးျပီး အ လုပ္စာၾကီးတစ္လုံးမွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေန တယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အလံက သူ႕ပခုံးတစ္ဖက္နားမွာ၊ တစ္စုံတစ္ခုကို ငုံ႕ဖမ္းေနတယ္၊ ယာဘက္လက္ မွာ ေဖာင္တိန္ကိုင္ လို႕၊ ကြမ္လိုစီ ေခ်ာင္းဟန္႕သံေပးျပီး....
"ဗိုလ္မႈးၾကီးဆလိုကမ္ ေရာက္ပါျပီ သမၼတၾကီးခင္ဗ်ား"
သူေမာ့ၾကည့္တယ္၊ ဖ်တ္ခနဲ က်ဳပ္အေလးျပဳလိုက္တယ္၊ သူမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ "ပ်က္သြားတာကို က်ဳပ္သတိထား မိလိုက္တယ္။ အဲဒီတဒဂၤမွာ က်ဳပ္ေတြခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ စိတ္လဲပူသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း နားလည္လိုက္တယ္။ ကြမ္လိုစီက က်ဳပ္လူမည္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ ထည့္ေျပာ မထားဘဲကိုး၊ က်ဳပ္ကလည္း မည္းလိုက္ သမွနက္ေျပာင္ေနတဲ့ေကာင္။"

တစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဟာ သူ႕တပ္မေတာ္ထဲက အမည္ဆုံး အၾကီးဆုံး ကပၸလီၾကီးကို ေငးၾကည့္ေနတယ္၊ လုံး၀ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ပုံ မရဘူး၊ ကြမ္လိုစီဘာလုပ္တာပါလိမ့္၊ က်ဳပ္အသားေရာင္ကို ၾကိဳေျပာထား ဖို႕ေမ့ေန တာလား၊ တမင္မေျပာဘဲ ထားတာလား။
သမၼတၾကီး က ခ်က္ခ်င္းဣေျႏၵဆည္တယ္၊ ကြမ္လိုစီကိုတစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္ျပီး စားပြဲကထလာတယ္။ သူျပံဳးပုံ က ျပည့္ျပည့္၀၀ရိွတယ္၊ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ပုံက ေတာ္ေတာ္သန္မာတယ္။ ဘယ္ဘက္ လက္ကို က်ဳပ္ပခုံးေပၚ တင္ျပီး ဆိုဖာခုံနိမ့္နိမ့္ကေလးေတြမွာ ထိုင္ဖို႕ေျပာတယ္။
သုံးေယာက္ ထိုင္ၾကတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ လႈပ္ရွားေနေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ လုံး၀မရိွဘူး။ သမၼတက က်ဳပ္ရင္ဘတ္ေပၚ က တိုးလိုးတြဲေလာင္း ပစၥည္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။ ျပီးမွ......
"ဗုိလ္မႈးၾကီးဆလိုကမ္ ခင္ဗ်ား၊ ဗိုလ္မႈးၾကီးရဲ႕ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးျပည့္ေနတဲ့ တံဆိပ္ေတြက တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ရဲရင္ေျပာင္ေျမာက္စြာ တိုက္ပြဲေတြ၀င္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျပေနပါ တယ္၊ ဒါေပမယ့္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ စစ္ခုံရုံး တင္ခံရမယ့္ စစ္သားတစ္ေယာက္နဲ႕ က်ဳပ္ေတြ႕ေန တာမ်ားလားလို႕လဲ ေတြးမိတယ္"
သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ေျပာေနတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။

"သမၼတၾကီး...ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕..."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အထက္ အရာရိွတစ္ေယာက္ကို ထိုးတယ္ ဆိုတာ နည္းတဲ့အျပစ္ မဟုတ္ဘူး"
ခုမွ က်ဳပ္ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ တုံ႕ျပန္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
"သမၼတၾကီး....ခင္ဗ်ား၊ အဲဒီကိစၥအတြက္ လုံး၀ေနာင္တမရပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ ရွစ္ေယာက္ လုံးလုံးမလို အပ္ ဘဲ အသက္ဆုံးခဲ့ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ ရွစ္ေယာက္..."
သူေခါင္းညိတ္တယ္။
"ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္မေကာင္းစရာ အျဖစ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႕ သိၾကပါတယ္၊ ဒီေလ့က်င့္ခန္း ေတြဟာလဲ လုပ္လို႕မျဖစ္တဲ့ ကိစၥေတြေလ၊ ဒီလိုပဲ အထိအခိုက္အက်အဆုံး ရိွၾကတာပါပဲ"
"မွန္ပါတယ္...ခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ခုဟာက မလိုအပ္ဘဲ သက္သက္ျဖစ္ရတာပါ၊ တလြဲဆံပင္ေကာင္း တာပါ။

တကယ့္ တိုက္ပြဲေတြမွာ ရဲေဘာ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေလယာဥ္ေပၚက ကန္ခ်ပါ တယ္၊ ကၽြန္တာ္ ကိုယ္တိုင္သူတို႕နဲ႕ အတူ လိုက္ခုန္ခ်ပါတယ္၊ ခုဟာကတစ္မ်ိဳးခင္ဗ်၊ သူ႕ကိုယ္သူ စိတ္ဓာတ္ဘယ္ေလာက္ မာတယ္ ဆိုတာ ျပခ်င္တာအဓိကပါ၊ သူကဘန္ကာက်င္းထဲမွာ ဇိမ္နဲ႕ ထိုင္ေနတယ္ခင္ဗ်၊ အဲဒီအျဖစ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ေနာင္တေတာ့ မရဘူးခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စစ္ခုံရုံးတင္ရင္လဲ ရင္ဆိုင္ဖို႕ အသင့္ ပါပဲ"
"ဟုတ္ျပီေလ၊ ကဲ...ခု မိုက္က က်ဳပ္ကိုရွင္းျပတယ္၊ ခင္ဗ်ားက စန္ကာလိုကယ္ဆယ္ေရးကိစၥကို သေဘာမတူဘူး ဆို၊ လင္းစမ္းပါဦး"
ေနရထိုင္ရတာ အဆင္မေျပလွ။ ခုံေတြက က်ဳပ္အတြက္ႏူးည့ံလြန္းေနတယ္၊ နိမ့္လြန္းေနတယ္၊ ဒူးေခါင္း နဲ႕ေမးေစ့နဲ႕ ထိလုမတတ္ဘဲ။
"သမၼတၾကီး...ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မတ္တတ္ရပ္ျပီး စကားေျပာခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ား"
သူက လက္ေ၀့ျပီး ခြင့္ျပဳေၾကာင္း အမူအရာနဲ႕ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထရပ္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပ လွပါဘူူး။ သမၼတလုပ္တဲ့သူက က်ဳပ္လိုပါမႊားကို ေမာ္ၾကည့္ေနရျပန္တယ္။ သည္ေတာ့ မွ သူကျပံဳးျပီးထတယ္။ ျပီး...သူ႕စားပြဲကို ျပန္ေလွ်ာက္သြားတယ္။

"ကဲ...က်ဳပ္ဒီမွာထိုင္မယ္၊ ဗိုလ္မႈးၾကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာခ်င္ေျပာ၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသာ ေျပာပါ၊ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြ လုပ္မေနပါနဲ႕"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....ခင္ဗ်ာ"
ကြမ္လိုစီ ကပါ ထလာျပီးက်ဳပ္ ဘယ္လက္ကုလားထိုင္တစ္လုံးမွာ ၀င္ထိုင္တယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆက္ တြယ္ေတာ့မယ္ ဆိုျပီး သမၼတရဲ႕ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္လိုက္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို မစၥတာကြမ္လိုစီက တိုတိုေျပာဖိုက အမိန္႕ရိွထားပါတယ္၊ သမၼတၾကီး မၾကာခင္ ညစာ စားမယ့္ အေၾကာင္းလဲ ကၽြန္ေတာ္သိထားပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္နိဒါန္း ပ်ိဳးတာနဲ႕ပဲ ညစာေတြ ေအးကုန္ေလာက္ပါတယ္"
ကြမ္လိုစီ ကို က်ဳပ္ငဲ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနတယ္ေလ။ သမၼတက နာရီကို ငုံ႕ၾကည့္ တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့တယ္။ ျပီးေတာ့က်ဳပ္ကို အတန္ၾကာေငးၾကည့္ ေနျပန္ ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး က်မွ.....
"ကဲ...ခင္ဗ်ား ေျပာမယ့္ကိစၥ သိပ္အေရးပါတယ္လို႕ က်ဳပ္ယုံၾကည္ရင္ ညစာက ကိစၥမရိွပါဘူး၊ ေစာင့္ႏိုင္ပါတယ္"
ပထမ တစ္ထစ္ ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ျပီလို႕ က်ဳပ္သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ သက္မတစ္ခ်က္ခ်ျပီး အနိမ့္ အျမင့္မရိွတဲ့ အမ်ိဳး နဲ႕က်ဳပ္စကားဆက္တယ္။

"သမၼတၾကီး...ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္လုံးလုံး အေမရိကန္ စစ္တပ္ မွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနတာ၊ အရည္အေသြးက်ေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္စစ္ ဦးစီးခ်ဳပ္ေရွ႕မွာ ေျပာဖို႕ တာ၀န္ ရိွတယ္လို႕ ခံယူပါတယ္။"
ေလာကၾကီးတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနသလိုပဲ။ သမၼတက ကြမ္လိုစီကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ပုပ္ေန တဲ့ၾကြက္ေသ တစ္ေကာင္ကို ခ်ီလာတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို ၾကည့္သလို က်ဳပ္ကိုတစ္လွည့္ ျပန္ ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့လုံး၀ မ်က္နပ္တဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႕....
ခင္ဗ်ားရင္ဘတ္ေပၚကတံဆိပ္ေတြ နဲ႕ တိုင္းျပည္အတြက္အသက္ေပးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္လူေပါင္းမ်ား စြာကိုအပုပ္ခ် ဖို႕ ခင္်ားမွာ တာ၀န္မရိွပါဘူး
က်ဳပ္ ေခါင္းယမ္းလိုက္တယ္။

"အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ က်ဆုံးေလျပီးတဲ့ရဲေဘာ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အျမဲအေလးျပဳပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္သက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ရိွေနတဲ့ စစ္သားတစ္ေယာက္ပါ၊ အေမရိကန္ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလတပ္သားေတြက ကမၻာမွာ အေတာ္ဆုံး တပ္သားေတြပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ေ၀ဖန္တာက အထက္ပိုင္း ကိုပါ၊ သူတို႕ရဲ႕သေဘာထား၊ သူတို႕ ရဲ႕ေတြးေခၚပုံ၊ သူတို႕ရဲ႕ဖြဲ႕စည္းပုံေတြကိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕တိုင္း ျပည္ရဲ႕လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ သမၼတၾကီး ရဲ႕ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး ေပၚလစီကို ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီေအာင္ ေနာက္က်န္ေနပါတယ္"
ျငိမ္ခ်က္သားဆက္ေကင္းေနျမဲ။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ အစာမေၾကသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား အထင္း သား။
"ရွင္းစမ္းပါဦး...ဗိုလ္မႈးၾကီး"
"သမၼတၾကီး...ခင္ဗ်ား၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ကစျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္ဟာ စစ္ေရး ေအာင္ျမင္မႈနဲ႕ ကင္းေ၀းခဲ့ပါတယ္" သမၼတသက္ျပင္းခ်တယ္။

"ဂရင္နာဒါ ကိစၥကေတာ့"
"ဂရင္နာဒါ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေသအလဲ ခံရတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္ေလ၊ ဒီအေၾကာင္းေနာက္ မွ ကၽြန္ေတာ္ေဆြးေႏြးပါ့မယ္၊ ပထမကိုရီးယား စစ္ပြဲအေၾကာင္းက စၾကရေအာင္၊ အင္းခၽြန္းဆိပ္ ကမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ကမ္းဟက္တပ္ေတြ ၁၉၅၀-ခုႏွစ္မွာ ဆင္းတယ္၊ ကိုဘဲ့လိ့စစ္ဆင္ေရးလို႕ နာမည္တြင္ပါတယ္"
"အဲဒါလဲ က်ဆုံးခန္း ပဲလား"
"မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်ာ၊ အရမ္းပိုင္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ျမင္မႈပါ၊ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ေအာင္ပြဲပဲ"
သူ႕ စားပြဲေရွ႕မွာ က်ဳပ္လမ္းေလွ်ာက္တယ္၊ ေျခသံလုံး၀မၾကားရဘူး၊ ေကာ္ေဇာကအထူၾကီးေလ၊ လက္ညိႇဳး တစ္ေခ်ာင္း ေထာင္လိုက္တယ္။

"အဲဒီေအာင္ပြဲျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ လူးျမစ္သို႕ခ်ီတက္ၾကပါတယ္၊ မက္အာသာဟာ တရုတ္ ၀င္လာမယ္ ဆိုတာ လုံး၀မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး၊ သူကအေျခအေနကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕မသုံးသပ္ဘဲ စစ္ေၾကာင္းေတြ အေလာတၾကီးေရွ႕ကိုျဖန္႕တယ္၊ အဲဒီမွာ တရုတ္က၀င္တြယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြ အေမရိကန္ စစ္သမိုင္းမွာ၊ အေ၀းဆုံးခရီးကို ေခြးေျပး၀က္ေျပး စစ္ဆုတ္ခဲ့ၾကရတယ္၊ ေနာက္ဆုံး ထြက္ေပါက္ပါ အပိတ္ခံ လိုက္ရတယ္၊ အေျဖက ကိုရီးယားႏွစ္ျခမ္းကြဲတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ရဲ႕သမိုင္းမွာ ပထမဆုံးအေန နဲ႕ ေရျခားေျမျခားမွာ စစ္ရႈံးျခင္းပဲ"
သူကျဖတ္ျပီး........
"လူတိုင္း အဲဒီလို မျမင္ၾကပါဘူး"
က်ဳပ္ ခ်ာခနဲ လွည့္ျပီး သူနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္...
"သမၼတၾကီး ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္သားေတြကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲျမင္ပါတယ္၊ သမိုင္းဆရာေတြ က တစ္မ်ိဳးေရးခ်င္ ေရးၾကပါလိမ့္မယ္"
က်ဳပ္ကဒုတိယလက္ေခ်ာင္းေထာင္လိုက္ျပီး...

"ေျခာက္ဆယ့္တစ္ခုႏွစ္မွာ က်ဴးဘား၀တ္ပင္လယ္ေကြ႕ အေရးအခင္းျဖစ္တယ္၊ စီအိုင္ေအက လုပ္တဲ့ စစ္ဆင္ေရး ျဖန္႕ေပးမယ္လို႕ စီမံခ်က္ေရးဆြဲရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္တပ္က အမ်ားၾကီးပါ ခဲ့တယ္၊ အၾကီးအက်ယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကြဲခဲ့တယ္၊ ကမ္းတက္တပ္ေတြရဲ႕ စစ္ဆင္ေရးမွာ သမိုင္း အတင္ခံ ရဲေလာက္ေအာင္ မွားယြင္းခဲ့တယ္၊ လက္နက္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္လဲ အပိုပါမသြားဘူး၊ ေလေၾကာင္း အကာအကြယ္ မယူဘဲ ေပၚတင္ၾကီးတက္တယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးအတင္း ညံ့ဖ်င္းလြန္းတာ ဘူးေပၚသလိုေပၚ တဲ့ စစ္ပြဲပဲ"
တတိယလက္ေခ်ာင္း ေထာင္လိုက္ျပန္တယ္...

"ဗီယက္နမ္၊ ကမၻာမွာ မယွဥ္သာေအာင္ ၾကီးမားတဲ့ စစ္အင္အားနဲ႕ ယုံၾကည္မႈ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးမႈ အျပည့္ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုက္ခဲ့တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ စစ္ရံႈးရသလဲ၊ ပင္တဂြန္က ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ေကာင္ေလးေတြ ကို ေျခာက္လတစ္ၾကိမ္ လူလဲရမယ္တဲ့၊ သမၼတၾကီး ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဗီယက္နမ္ မွာ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္၊ သူတို႕တစ္ေတြ ၀င္လာလိုက္၊ ျပန္သြားလိုက္ လုပ္ေနတာ ကုိ ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္၊ ပထမသုံးလမွာ သူတို႕ကို သင္ေပးရပါ တယ္၊ ေနာက္သုံးလမွာ သူတို႕ မစြန္႕စား ခ်င္ၾကပါဘူး၊ တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြမွာ စြမ္းရည္ က်လာတယ္၊ အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးမႈနည္းလာတယ္၊ ဒါ လူ႕သဘာ၀ပဲ၊ ဟိုေစာေစာပိုင္းတုန္းက ျဗိတိသွ်တပ္ေတြ ဒီလိုစစ္ပြဲမ်ိဳး အင္ဒိုနီးရွားမွာ တိုက္ခဲ့ဖူး တယ္၊ ေဘာ္နီယိုကၽြန္းမွာပါ၊ စစ္ထြက္ကတည္းက မႏိုင္မခ်င္းမျပန္ခဲ့နဲ႕၊ အႏိုင္တိုက္လို႕ မွာလိုက္တယ္၊ သုံးႏွစ္နဲ႕ သူတို႕ စစ္ႏိုင္ သြားတယ္"
သမၼတက ကြမ္လိုစီကို လွမ္းၾကည့္တယ္၊ ကြမ္လိုစီက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္၊ က်ဳပ္က စတုတၳ လက္ ေခ်ာင္းေထာင္ေနျပီ။

"ေနာက္ တစ္ေထာင့္ကိုးရာ ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္ခုႏွစ္၊ ေပြဗလို အဏုျမဴေထာက္လွမ္းေရး သေဘၤာ ကိစၥ၊ ေရတပ္က မျဖစ္စေလာက္ လက္နက္ကေလး တပ္ေပးျပီး ေျမာက္ကိုရီးယား ေရပိုင္နက္ထဲ လႊတ္ လိုက္တယ္၊ ေပါက္ကြဲ ဖို႕ေစာင့္ေနတဲ့ေနရာ၊ သိပ္ရန္လိုေနတဲ့ေနရာ၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ တန္းအေဆာ္ခံလိုက္ရတာပဲ၊ ေပြဗလိုက စစ္ကူ လွမ္းေတာင္းေတာ့ ဘယ္ကမွ အကူအညီေရာက္ မလာဘူး၊ ေပြဗလိုေရယာဥ္မႈးဟာ သူ႕တာ၀န္အရ လြတ္ေအာင္ေမာင္းေျပး ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေျပး ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕မ်က္ႏွာဓား နဲ႕လွီးပစ္ ဖို႕ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အရွက္ကြဲခဲ့ၾကတယ္"
သူက်ဳပ္ ကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနျပီ။ ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ သူနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မတ္တတ္ ရပ္ျပီး ဘယ္ဘက္လက္ က လက္ေခ်ာင္းစေထာင္တယ္။
"ခုနစ္ဆယ္ ခုႏွစ္မွာ ဆြန္ေတးစစ္ဆင္ေရး၊ ေျမာက္ဗီယက္နမ္က အေမရိကန္ သုံ႕ပန္းေတြကို ကယ္မယ့္ စီမံခ်က္၊ ဆြဲထားတဲ့ပုံစံက သိပ္နိပ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြန္မန္ဒိုတပ္ဖြဲ႕ ဆြန္ေတြးကို ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္မွ မရိွေတာ့ဘူး၊ လေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက သူတို႕ကို ေရြ႕ ထားျပီးျပီ၊ ကဲ...ဒါလဲ စီအိုင္ေအ အသုံးမက်တာ ဘဲ မဟုတ္လား"
လက္တစ္ေခ်ာင္းထပ္ေထာင္ျပီး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္တယ္။

"ခုနစ္ဆယ့္ငါးခုႏွစ္က်ေတာ့ မာယာဂြက္ဇ္ အေမရိကန္ကုန္တင္သေဘၤာ သေဘၤာသားေတြကို ကေမၻာဒီးယားက ညႇပ္ ဖမ္းတယ္၊ တစ္ခါကယ္ၾကျပန္ေရာ၊ ဒီတစ္ခါစီအိုင္ေအ ခ်ာတူးလန္ပုံက ပိုျပီး ေအာ့ႏွလုံး နာစရာ ေကာင္းတာပဲ၊ ကုန္းကေလးေပၚကို စစ္ေၾကာင္းေတြ ျဖန္႕တက္တယ္၊ လဲေသဖို႕ ေတာင္ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ပဲ၊ သေဘၤာသားေတြကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ လႊတ္ေပးျပီးေနျပီ၊ တစ္ကမၻာလုံး ၀ိုင္းဟားၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ဘက္က ေလးဆယ့္တစ္ေယာက္ က်သြားတယ္"
က်ဳပ္ေနာက္ထပ္ လက္မေထာင္ေတာ့ဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္ခ်ျပီး ဆက္ေျပာတယ္။

"ခုႏွစ္ဆယ့္ကိုးခုႏွစ္က်ေတာ့ အီရန္သံရုံးအသိမ္းခံလိုက္ရတဲ့ ကိစၥ၊ ကယ္ဆယ္ေရး စစ္ဆင္မႈအ တြက္ စီမံခ်က္ေတြလုပ္ၾကျပန္ေရာ၊ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕သမိုင္းမွာ ရွက္စရာအေကာင္းဆုံး အျဖစ္အပ်က္ပဲ၊ ဗိုလ္မႈးၾကီးဘက္၀စ္ နဲ႕ သူ႕လူေတြဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေတာ္ဆုံး စစ္သားေတြပဲ၊ ငါးလတိတိ သူတို႕ေလ့က်င့္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စီမံခ်က္အဘက္ဘက္က ေထာင့္မေစတဲ့အတြက္ အေရးနိမ့္ခဲ့ရတယ္၊ အေၾကာင္းရင္း ကေတာ့ စစ္ဆင္ေရးေဒသနဲ႕ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေ၀းလြန္းတာ ရယ္၊ ေလ့က်င့္ပုံေလ့က်င့္နည္း ည့ံဖ်င္း တာရယ္ေၾကာင့္ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူမွ ဒါကိုေထာက္ မျပရဲၾကဘူး၊ ကြန္ပ်ဴတာ အေျဖလႊာေတြက အေကာင္းဆုံးပါ၊ အမွန္ဆုံးပါလို႕ ျပေနတာမဟုတ္ လား"
"ကၽြန္ပ်ဴတာထဲကို သဲမုန္တိုင္းက်မယ့္ကိစၥ ၾကိဳထည့္လို႕ရသလား၊ ေလသူရဲတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခၽြတ္ ယြင္းႏိုင္မႈကို ၾကိဳတြက္ ထားရဲ႕လား၊ စစ္ဆင္ေရးေဒသကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အရပ္သားေတြ ေရာက္လာႏိုင္တဲ့ကိစၥ ထည့္ႏိုင္ သလား၊ ရဟတ္ယာဥ္ကို ၾကံ့ခိုင္ေရးေကာင္းေကာင္း လုပ္မေပး လိုက္လို႕ ျဖစ္လာမယ့္ ျပႆနာေတြကို ထည့္တြက္ၾကရဲ႕လား၊ အဲဒါေတြ ထည့္မတြက္တဲ့ အခါက် ေတာ့ခုလို တစ္စစီျဖစ္ကုန္တာေပါ့"

သူ႕ဘက္ကိုက်ဳပ္ခ်ာခနဲ လွည့္လိုက္တယ္။ သူကစားပြဲကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီး ငုံ႕ၾကည့္ေနတယ္၊ က်ဳပ္ကကြမ္လိုစီ ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကဟိုးအေ၀းၾကီးက နံရံကို ေငြးၾကည့္ေနတယ္၊ သည္ေတာ့မွ က်ဳပ္က အသံတိုးတိုးနဲ႕...
"ရွစ္ဆယ့္သုံးခုႏွစ္မွာ ဘီရြတ္အေရးအခင္းျဖစ္တယ္"လို႕ စကားဆက္ေတာ့ သမၼတေမာ့ၾကည့္ တယ္။ သူ႕အတြက္က်ဳပ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရပ္ထားလို႕ေတာ့ မရဘူးေလ။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဘီရြတ္ကိစၥပါ၊ ထုံးစံအတိုင္း စစ္ဆင္ေရးစီမံခ်က္ေတြ အသုံးမက်လို႕ ကမ္းတက္တပ္ သားေပါင္းႏွစ္ရာ့ေလးဆယ့္ တစ္ေယာက္က်ဆုံးခဲ့ရတယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ရုံး အတင္ခံရေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စြဲခ်က္တင္ခံရတဲ့ ျပစ္မႈက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ကို ဆြဲထိုးလို႕၊ သူ႕ေမးရိုးမ က်ိဳးပါဘူး၊ ေရာင္ရုံေရာင္သြားတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ဒီဘီရြတ္ကိစၥနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္စစ္ခုံရုံး အတင္ခံရသလဲ"

"သမၼတသက္ျပင္းခ်တယ္၊ ကုလားထိုင္ေနာက္ကို ပစ္မွီလိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာ အၾကာၾကီး တိတ္ဆိတ္ သြားျပန္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေနာက္က်သြားတယ္၊ က်ဳပ္ေတာင္ႏိုင္ျခင္းလား ရံႈးနိမ့္ျခင္းလား မေသခ်ာေသး။ သူကနာရီကိုၾကည့္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ကြမ္စီလိုကိုၾကည့္တယ္၊ သူ႕ရင္ ထဲကလိႈင္းပုတ္သံေတြကို ကပ္ နားေထာင္ခ်င္ေနတယ္၊ သူေနာက္တစ္ၾကိမ္ သက္ျပင္းခ်ျပန္တယ္၊ ျပီးေတာ့တယ္လီဖိုန္းေကာက္ကိုင္ျပီး ခလုတ္ေတြ ကို အျမန္ႏႈန္း နဲ႕ ႏွိပ္တယ္။"
"ဂ်ဴလီ လား၊ သမၼတကေတာ္နဲ႕ ငါစကားေျပာမယ္"
ခဏျငိမ္သြားျပီး သမၼတက စကားဆက္တယ္။
"မိန္းမေရ...ေဒါမပြနဲ႕ေနာ္ ကိုယ္နည္းနည္းေလး ေနာက္က်မယ္၊ ဟုတ္တာေပါ့မိန္းမရယ္၊ စန္ကာလိုကိစၥကလြဲျပီး ဘာမ်ား ရိွဦးမွာလဲ၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုယ္သိပါတယ္၊ ခဏေလး"
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။

"ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ ဗိုလ္မႈးၾကီး"
"နာရီ၀က္ေလာက္ ပါပဲ သမၼတၾကီးခင္ဗ်ား"
သမၼတၾကီး က ဖုန္းခြက္ထဲကို ပါးစပ္ေတ့ျပီး.........
"နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ၾကာမွာပါကြာ၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ သိပ္သိတာေပါ့၊ အတူတူပါပဲ အခ်စ္ရယ္"
သူ ခပ္သြက္သြက္ တယ္လီဖုန္းကို ခ်လိုက္တယ္။
"ကဲ...ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ က်ဳပ္နားေထာင္မယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာသမွ် က်ဳပ္သေဘာတူတယ္ေတာ့ မထင္နဲက၊ ဒီကိစၥေတြမွာ ထည့္ စဥ္းစားစရာ အခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္၊ ကံၾကမၼာနဲ႕လဲဆိုင္တယ္၊ ဒါထက္ ဂရင္နာဒါကိစၥမွာ ဘာမွား လို႕လဲ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီပြဲမွာ ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သစ္ၾကားသီးကို လမ္းၾကိတ္စက္နဲ႕ ခြဲသလိုျဖစ္သြား တယ္၊ အဲဒီမွာ လမ္းၾကိတ္စက္က နည္းနည္း ပရမ္းပတာျဖစ္သြားတယ္"
"ဆိုပါဦး...."

"မလိုဘဲနဲ႕ အင္အားေတြ လႊတ္ကန္သုံးေတာ့ အက်အဆုံးေတြအရမ္းမ်ာသြားတယ္၊ အမွန္က ေလးထိီးတပ္သား တစ္ေထာင္ေလာက္ နဲ႕ လုံေလာက္တယ္၊ စစ္အင္အား သိပ္မ်ားေတာ့ ရႈပ္ေထြး ကုန္ျပီ၊ အခ်င္းခ်င္း ထပ္တိုက္ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ရႈပ္ကုန္ေရာ၊ ေဆးေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တပ္ခြဲကို ကယ္ဖို႕ ေလးဆယ့္ ရွစ္နာရီၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရတယ္၊ အမွန္ကႏွစ္နာရီနဲ႕ ျပီးရမယ့္ကိစၥ၊ အဲဒါလဲ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ရဲ႕ေထာက္လွမ္းေရး ခ်ာထူးလန္ တာပဲ၊ အဆိုးဆုံးအျဖစ္ ကေတာ့  စိတၱဇေဆးရုံ တစ္ခုလုံး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေျမာက္ဆန္ေတြေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရတဲ့ အျဖစ္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြေတာ္တာ တစ္ခုရိွတယ္၊ အဲဒီကိစၥ သတင္းစာ ေတြထဲမပါေအာင္ အခ်ိန္မီ လိုက္ပိတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ အမွန္က သူတို႕ကိုယ္သူ တို႕ ကာကြယ္လိုက္တာ ပါ"
သမၼတရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ မဆိုစေလာက္အျပံဳးကေလးယဲ့ယဲ့ထင္သြားတယ္။ နံရံကပ္ဗီရုိတစ္လုံးဆီ ကိုထသြားျပီး တံခါး ဆြဲဖြင့္ တယ္။ အထဲမွာ ပုလင္းေတြ၊ ဖန္ခြက္ေတြ။ သူက က်ဳပ္္ဘက္ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္ျပီး.....
"က်ဳပ္ ကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မာတီနီပဲ ေသာက္တယ္၊ မိုက္လဲ အတူတူပဲ၊ ခင္ဗ်ားေကာ မာတီ နီပဲ ေသာက္မယ္ မဟုတ္လား"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ"

က်ဳပ္က ဘီယာပဲ ေသာက္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမၼတကို ဘယ္ေျပာလို႕ ေကာင္းမလဲ။ သူက မာတီနီကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ စပ္တယ္။ ကြမ္လိုစီက ထသြားျပီး သူ႕ခြက္ကို သူယူတယ္။ သမၼတက က်ဳပ္ခြက္ကို ယူလာေပး တယ္။ ျပီးေတာ့ စားပြဲစြန္းမွာ တင္းပါးလႊဲထိုင္ျပီး သူ႕ခြက္ကို ေျမႇာက္ရင္းဆုေတာင္းတယ္။ က်ဳပ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ ဖန္ခြက္ကိုယ္စီေျမႇာက္ျပီး ေမာ့လိုက္ၾကတယ္။ တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္ ဒါေလာက္ေကာင္းတဲ့ မာတီနီ မေသာက္ဖူးဘူး။
"သိပ္ေကာင္းတဲ့ မာတီနီပဲ ခင္ဗ်ာ"သူကျပံဳးျပီး...
"ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ကဲ...ေျပာပါဦး၊ အတိုခ်ဳပ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာလို႕ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ အရွံဳးေတြ ဆက္တိုက္ေပၚခဲ့ရတာလဲ"
ေနာက္တစ္က်ိဳက္ေမာ့ျပီး က်ဳပ္အာရုံေတြကို စုစည္းလိုက္တယ္။
"သမၼတၾကီး...ခင္ဗ်ား၊ စကားလုံးတစ္လုံးတည္းနဲ႕ေျပာရရင္ေတာ့ ပညာရပ္ပိုင္းပါပဲ"
စားပြဲ ကို သူငုံ႕ၾကည့္ေနတယ္။ ဖန္ခြက္ကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ လွည့္ရင္း စဥ္းစားေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

"ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ အဲဒီအပိုင္းကို အားကိုးလြန္းေနတယ္၊ အထက္ပိုင္းကဆိုရင္ သူ႕ဦးေႏွာက္ မသုံးေတာ့ဘဲ စက္ဦးေႏွာက္ နဲ႕ပဲ အေျဖထုတ္ေနၾကတယ္၊ ကမၻာေပၚမွာ အရိုးဆုံးနဲ႕ အေျခခံအက် ဆုံးအခ်က္ ကို ေမ့ထားၾကတယ္၊ စစ္သားေတြ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ တိုက္ပြဲတိုင္း ေျမၾကီးေပၚမွာ ျဖစ္တဲ့ စစ္ပြဲေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ဗီယက္နမ္မွာ စစ္ရွံဳးခဲ့ရတယ္၊ တစ္ဖက္ရန္သူမွာ ၾကည္းတပ္က လြဲျပီးဘာမွမရိွပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ဘက္မွာက ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလအျပည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္က က်ည္ဆန္ဆယ္သန္းပစ္မွ ဗီယက္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ကို တစ္ခ်က္ပဲ မွန္တယ္၊ ကၽြန္ပ်ဴတာ ေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ အာရုံခံပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြ မ်က္စီကန္းေနၾကတယ္၊ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ေနာက္ပိုင္းကတည္းက အဲဒီလို ျဖစ္လာတာပါ၊ ဟိုတုန္းကစစ္ပြဲေတြ ကို သူတို႕အားလုံး ေမ့ထားၾကတယ္၊ တပ္မႈးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဆုံးတာ၀န္က တစ္ဖက္ရန္သူ ရဲ႕ သတင္းကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး စုေဆာင္းဖို႕ပါပဲ၊ ေနာက္ဆုံးတာ၀န္ကလဲ ဒါပါပဲ၊ တစ္ဖက္က အင္အား အေျခအေန နဲ႕စစ္ဆင္မႈ အေျခအေနမသိဘဲ ထြက္တိုက္လို႕ကေတာ့ အဏုျမဴဗုံးမသုံးရင္ ရံွဳးမွာခ်ည္းပဲ"
သူ ေခါင္းညိတ္တယ္။

"အဲဒီအတိုင္း ဟုတ္တယ္ ထားပါေတာ့၊ ခုကိစၥမွာ ဘာအမွားအယြင္းရိွလို႕လဲ"
က်ဳပ္ က လက္က်န္ကို ေမာ့လိုက္ျပီးေတာ့...
"ကၽြန္ေတာ့္စကားလုံး ရိုင္းသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ သမၼတၾကီးခင္ဗ်ား၊ မစၥတာကြမ္လိုစီကို ေျပာခဲ့သလိုပဲ နည္းနည္း မွ ေသာက္သုံး မက်ပါဘူး"

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>